του Ari Folman

Μια ταινία κινουμένων σχεδίων τελείως διαφορετική από τις συνηθισμένες καθώς απευθύνεται σε ενήλικες, εστιάζει στην κατάσταση στη Μέση Ανατολή, πάντα τραγικά επίκαιρη. Η ταινία διαθέτει ένα απροσδόκητο για το συγκεκριμένο είδος αυτοβιογραφικό χαρακτήρα αφού βασίζεται στις προσωπικές εμπειρίες του σκηνοθέτη της στο πόλεμο του Λιβάνου τη δεκαετία του 80. Ο στόχος της; διερευνά το πώς η τραυματική εμπειρία του πολέμου αντανακλάται στην μνήμη, πως η δυσάρεστη εμπειρία του πολέμου απωθείται.
Ένα βράδυ σ’ ένα μπαρ ένας φίλος του σκηνοθέτη τού εξομολογείται για έναν εφιάλτη που ‘χει: 26 λυσσασμένα σκυλιά τον καταδιώκουν –κάθε βράδυ πάντα ο ίδιος αριθμός. Οι δύο άνδρες συμπεραίνουν ότι υπάρχει μια σχέση ανάμεσα σ’ αυτό τον εφιάλτη και στη δράση του ισραηλινού στρατού στο πόλεμο του Λιβάνου στις αρχές της δεκαετίας του 80. Ο σκηνοθέτης ανακαλύπτει έκπληκτος ότι δεν μπορεί να θυμηθεί κάτι απ’ αυτή την περίοδο της ζωής του. Έτσι αποφασίζει να συναντήσει τους παλιούς του φίλους και συντρόφους. Θέλει να ανακαλύψει την αλήθεια για κείνη την εποχή και για τον εαυτό του. Καθώς ο σκηνοθέτης βυθίζεται όλο και περισσότερο στο μυστήριο στην μνήμη του αρχίζουν να αναδύονται παράξενες εικόνες.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας και "ήρωας" της Ari Folman σχολιάζει: «Η ιστορία της ταινίας είναι μια δική μου πολύ προσωπική εμπειρία. Αφηγείται το τι πέρασα από τη στιγμή που ανακάλυψα ότι κάποια μεγάλα κομμάτια της ζωής μου είχαν τελείως εξαφανισθεί από τη μνήμη μου. Αποκάλυψα αυτά τα πολύ μεγάλα κομμάτια της μνήμης μου σχετικά με το παρελθόν, και εν τω μεταξύ κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων, αποκτήσαμε με τη γυναίκα μου τρία παιδία. Αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι αν όλα αυτά τα έκανα για τους γιους μου. Όταν μεγαλώσουν και δουν την ταινία ίσως τους βοηθήσει να πάρουν σωστές αποφάσεις –εννοώ να μην συμμετέχουν σε οποιοδήποτε πόλεμο».
Και συνεχίζει: «Για μένα δεν υπήρχε κανένας άλλος τρόπος να κάνω την ταινία εκτός από τη μορφή των κινούμενων σχεδίων. Τώρα που το σκέφτομαι είναι μια ταινία για την μνήμη, για τη χαμένη μνήμη, για την καταπιεσμένη μνήμη, για το που πηγαίνουν οι μνήμες μας όταν τις καταπιέζουμε και τις απωθούμε. Εξακολουθούν να ζουν ακόμα μέσα μας; Είναι μια ταινία για τα όνειρα, για τον υποσυνείδητο, είναι για όλα αυτά που το καλύτερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να τα σχεδιάσουμε. Έτσι μ’ αυτό τον τρόπο προσέγγισα τον κόσμο της απόλυτης ελευθερίας στον κινηματογράφο και σκοπεύω να μείνω σ΄ αυτό τον κόσμο».