(Επιλογές από τους φίλους και συνεργάτες του Σινεφίλια)

Μισέλ Δημόπουλος
ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ 2019
Αρκετά καλή ήταν η κινηματογραφική σοδειά της χρονιάς που λήγει τα μεσάνυχτα. Παραθέτω τη λίστα μου των 20 καλυτέρων ταινιών απ’ αυτές που παρακολούθησα στην εμπορική προβολή τους. (Έχασα 2 ταινίες που εμφανίζονται σε κάποιες λίστες και που εντυπωσίασαν αρκετούς, το «Midsommar» του Ari Aster και το «Dragged across concrete» του Graig Zahler). Φαινόμενο ασυνήθιστο, στις δέκα πρώτες ταινίες σημειώνουμε την παρουσία 2 κορεάτικων ταινιών, δυο πολύ διαφορετικών μυθοπλασιών που διαχειρίζονται και οι δυο με εντελώς ξεχωριστό τρόπο, μετωπικό ή αλληγορικό, το θέμα της πάλης των τάξεων. Η ταινία του Λι Τσανγκ Ντονγκ πέρασε δυστυχώς απαρατήρητη (και αδικήθηκε κατάφωρα πέρσι στις Κάνες) με το ελλειπτικό, ποιητικό της ύφος και τα πολλαπλά διφορούμενα νοήματα που προτείνει ενώ τα «Παράσιτα» σάρωσαν σε βραβεία και λαϊκή αποδοχή παντού (και στη χώρα μας) ανακατεύοντας όντως αριστοτεχνικά όλη τη γκάμα των κινηματογραφικών ειδών από την κοινωνική σάτιρα ως το κραυγαλέο θρίλερ τρόμου. Από την άλλη, ο Ταραντίνο αυθαιρετεί δημιουργικά: έχει το θάρρος και την άνεση να ξαναγράψει την ιστορία (του φόνου της Σαρον Τέιτ από τον Μάνσον) με κυβιστική οπτική και με εντυπωσίασε προσωπικά. Τέλος, ο γαλλικός κινηματογράφος ποιότητας δείχνει πάντα σε πολύ καλή φόρμα και πάντα αξιόμαχος και ποικιλόμορφος.
Άλλη παρατήρηση: δε βρέθηκε κανένα φεστιβάλ στη χώρα μας να εντάξει στο πρόγραμμα του τα δυο αριστουργήματα του πιο πρωτοποριακού και ριζοσπαστικού κινηματογράφου, το «Βιβλίο Εικόνας» του Ζαν Λυκ Γκοντάρ και τη «Ζαν Νταρκ» του Μπρούνο Ντιμόν, σε νέα εκδοχή βασισμένη στο βιβλίο του Σαρλ Πεγκί. Και φαντάζομαι ότι κανένας διανομέας δεν θα το τολμήσει.

1. Το Παιχνίδι με τη Φωτιά (Burning), Λι Τσανγκ-ντογκ
2. Πόνος και Δόξα (Dolor y Gloria), Πέδρο Αλμοδόβαρ
3. Ενας Ελέφαντας Στέκεται Ακίνητος (An Elephant Sitting Still), Χου Μπο
4. Τα άγρια αγόρια (Les garcons sauvages), Μπερτράν Μαντικό
5. Κάποτε στο... Χόλιγουντ (Once Upon a Time… in Hollywood), Κουέντιν Ταραντίνο
6. Παράσιτα (Parasite), Μπονγκ Τζουν-χο
7. Οι Αθλιοι (Les Miserables), Λατζ Λι
8. Συνώνυμα (Synonymes), Ναντάβ Λαπίντ
9. Το Πορτρέτο Μιας Γυναίκας Που Φλέγεται (Portrait de la Jeune Fille en Feu) , Σελίν Σιαμά
10. Ο Ιρλανδός (The Irishman), Μάρτιν Σκορσέζε
11. Mektoub, Αγάπη Μου (Mektoub, My Love: Canto Uno), Αμπντελατίφ Κεσίς
12. Το Βαποράκι (The Mule), Κλιντ Ιστγουντ
13. Η Αγρια Αχλαδιά (The Wild Pear Tree), Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν
14. Transit, Κρίστιαν ΠέτζολντJoker, Τοντ Φίλιπς
15. Ευτυχισμένος Λάζαρος (Lazzaro Felice) , Αλίτσε Ρορβάχερ
16. Glass, Μ. Νάιτ Σιάμαλαν
17. Joker, Τοντ Φίλιπς
18. Εμείς (Us), Τζόρνταν Πιλ
19. Ad Astra, Τζέιμς Γκρέι
20. Σύνορα (Border), Αλί Αμπάσι

* Ο Μισέλ Δημόπουλος υπήρξε για 14 χρόνια Διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Εργάζεται σε εταιρεία παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών, είναι μέλος της καλλιτεχνικής επιτροπής στο Lisbon & Estoril Film Festival και ιδρυτικό μέλος των βραβείων LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.Έχει συστηματικά προωθήσει στο εξωτερικό το ελληνικό σινεμά: μεταξύ άλλων διοργάνωσε το 1995 τη μεγαλύτερη ρετροσπεκτίβα που έχει υπάρξει ποτέ στο εξωτερικό για τον ελληνικό κινηματογράφο (100 ταινίες + μικρού μήκους) στο κέντρο Pompidou στο Παρίσι και επιπλέον επιμελήθηκε τον τόμο Le Cinéma Grec (Editions du Centre Pompidou, 1995) που αποτελεί μάλλον το σπουδαιότερο βιβλίο αναφοράς σε ξένη γλώσσα πάνω στο ίδιο θέμα.

Αχιλλέας Κυριακίδης
ΞΕΝΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ (αξιολογική σειρά)
Το πορτρέτο μιας γυναίκας που φλέγεται (Portrait de la jeune fille en feu) της Céline Sciamma
Οι άθλιοι (Les Misérables) του Ladj Ly
Ο Ιρλανδός (The Irishman) του Martin Scorsese
Η ευνοούμενη (The Favourite) του Γιώργου Λάνθιμου
Παράσιτα του Μπουνγκ Τζουν-χο
Ιστορία γάμου (Marriage Story) του Noah Baumbach
Οι Αδελφοί Σίστερς (The Sisters Brothers) του Jacques Audiard
Θέλημα Θεού (Grâce à Dieu) του François Ozon
Yesterday του Danny Boyle

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ (αξιολογική σειρά)
Η δουλειά της του Νίκου Labôt
Αναζητώντας τον Χέντριξ του Μάριου Πιπερίδη

ΞΕΝΑ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ (αξιολογική σειρά)
Η Ανιές με τα λόγια της Βαρντά (Varda par Agnès) της Agnès Varda
Ίαν Μακ Κέλεν: Ρόλος ζωής (ΜcKellen: Playing the Part) του Joe Stephenson
Τσάι με τις κυρίες (Tea with the Dames) του Roger Michell

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ (αξιολογική σειρά)
Για χωρίς λόγους συναντήσεις με τον Γιώργο Μανιάτη του Σταύρου Ψυλλάκη
Όταν ο Βάγκνερ συνάντησε τις ντομάτες της Μαριάννας Οικονόμου

EΛΠΙΔΕΣ
Ο Ladj Ly (το εκπληκτικό Les Misérables) είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία!

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ
H Xρυσή Άρκτος του Φεστιβάλ Βερολίνου 2019 στο Synonymes του Nadav Lapid…

* Ο Αχιλλέας Κυριακίδης είναι σκηνοθέτης, κριτικός κινηματογράφου, συγγραφέας και μεταφραστής. Είναι αντιπρόεδρος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Μεταξύ άλλων έχει τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος για τις "Τεχνητές αναπνοές", με το Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης, για τη μετάφραση των πεζογραφικών "Απάντων" του Χόρχε Λουίς Μπόρχες (στην οριστική έκδοση των "Ελληνικών Γραμμάτων"), με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη Μετάφρασης, το Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης Γαλλόφωνης Λογοτεχνίας του ΕΚΕΜΕΛ, για τη μετάφραση του μυθιστορήματος "Στο cafe της χαμένης νιότης" του Πατρίκ Μοντιανό. Tο 2018 κυκλοφόρησε Το μουσείο των τύψεων και άλλα διηγήματα (Εκδόσεις Πατάκη). Το 2019 κυκλοφόρησε το  Ο Χόρχε Λούις Μπόρχες και η αγωνία της μετάφρασης (Εκδόσεις Πατάκη).

Τάσος Γουδέλης
«Παράσιτα» (Μπονγκ Τζουν-χο)
«Το Παιχνίδι με τη Φωτιά» (Τσανγκ-Ντονγκ Λι)
«Ο Ιρλανδός» (Μάρτιν Σκορσέζε)
«Ιστορία Γάμου» (Νόα Μπάουμπαχ)
«Συνώνυμα» (Ναντάβ Λαπίντ)
«Γυναίκα σε Πόλεμο» (Μπένεντικτ Έρλινγκσον)
«Ένας Ελέφαντας Στέκεται Ακίνητος» (Χου Μπο)
«Η Άγρια Αχλαδιά» (Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν)
«Η Ευνοούμενη» (Γιώργος Λάνθιμος)
«Η Ανιές με τα Λόγια της Βαρντά» (Ανιές Βαρντά)

* Ο Τάσος Γουδέλης είναι συγγραφέας, σκηνοθέτης, κριτικός κινηματογράφου και ένας εκ των εκδοτών του περιοδικού Το Δέντρο. Έχει γράψει τις συλλογές διηγημάτων: "Αρπακτικά" (1990), "Πρωινή επίσκεψη" (1993), "Σκιές γυναικών" (1996), "Ο ύπνος του Άλφρεντ" (1999), "Η γυναίκα που μιλά" (2002) (κρατικό βραβείο Διηγήματος & βραβείο Διηγήματος του περιοδικού "Διαβάζω"), "Η παρουσία" (2010), το μυθιστόρημα "Οικογενειακές ιστορίες" (2006), και τις μελέτες για σκηνοθέτες του κινηματογράφου: "Όρσον Ουέλς" (1985), "Αφοι Ταβιάνι" (1986) και "Τζων Χιούστον" (1988).

Θωμάς Λιναράς
Με τον τρόπο του μέγιστου Μάνου Χατζιδάκι: «εάν θες να είσαι όσο γίνεται περισσότερο  αντικειμενικός, ο μόνος τρόπος είναι να είσαι απόλυτα υποκειμενικός».
Eκτός  συναγωνισμού (Fuori classe): Ένας ελέφαντας στέκεται ακίνητος/ Xου Μπο  (An elephant sitting still/ Hu Bo).
Υπάρχουν ταινίες (οι πολλές) που κάνουν τον μεγάλο τροχό των μαγικών εικόνων του σινεμά να γυρίζει και υπάρχουν και εκείνες (πολύ λιγότερες) που τον κάνουν να κινείται προς τα μπρος. Μια τέτοια  είναι ο Ελέφαντας…, πρώτη (και τελευταία ) ταινία του 29χρονου Κινέζου σκηνοθέτη  που αυτοκτόνησε λίγο μετά την ολοκλήρωσή της. Είπε γι΄αυτόν  ο Μπέλα Ταρ: « έκαιγε το κερί του και από τις δύο άκρες». Χου Μπο-να θυμάστε το όνομά του!
1-Πόνος και δόξα/ Πέδρο Αλμοδόβαρ (Pain and Glory/ Pedro Almodóvar).
Στην κορυφαία ταινία της καριέρας του (όχι ακριβώς αυτοβιογραφική αλλά βαθειά προσωπική), συνεπικουρούμενος από το  κινηματογραφικό  του alter-ego και φίλο του Αντόνιο Μπαντέρας (σε μια αξεπέραστη ερμηνεία-για Όσκαρ), ο Πέδρο Αλμοδόβαρ μιλά για την ψυχική και σωματική φθορά που προκαλεί το αδυσώπητο πέρασμα  του χρόνου, για το ανελέητο μπρα ντε φερ της ζωής με το θάνατο,  για την απώλεια της «αγάπης που δεν φτάνει από μόνη της  να σώσεις όσους αγαπάς»,  για το  κακοτράχαλο μονοπάτι του πόνου που μονάχα όταν το διαβείς,  μπορεί και να συναντηθείς ξανά με την απόλαυση της δημιουργίας και το θαύμα της ζωής. Εφαρμόζοντας κινηματογραφικά το αξίωμα του Γκαίτε «στην καρδιά πρέπει πάντα να γυρίζει μια ρόδα χαράς και οδύνης», ο Πέδρο προσθέτει ένα e στο motion-pictures,   δίνοντας ουσία και νόημα στην τέχνη που διακονεί και σε μας ατόφια κινηματογραφική συγκίνηση.
2-Η άγρια αχλαδιά/ Νούρι Μπίλγκε Τσεϊλάν (The Wild Pear Tree/ Nuri Bilge Ceylan).
Αποτυπώνοντας τα φυσικά τοπία και το φως της γενέθλιας γης, με τον μαγικό  τρόπο του αξέχαστου Αμπάς Κιαροστάμι, ο σπουδαίος Τούρκος δημιουργός σκάβει στα έγκατα του εαυτού και φέρνει στην επιφάνεια  τον σπαραγμό, το malessere της νιότης  και την πίκρα, την οδύνη των γηρατειών. Έχοντας ως κεντρικό άξονα την στυφή σχέση πατέρα-γιου, διακτινίζεται κινηματογραφικά στα βάθη της ύπαρξης: με πέντε μεγάλης διάρκειας διαλογικές σεκάνς, αριστοτεχνικά σκηνοθετημένες (με κορυφαία τη βόλτα με τους ιμάμηδες),  ο Νούρι Μπίλγκε Τσεϊλάν, ιχνηλατώντας το σκοτεινό πηγάδι της ψυχής,  μιλά, με τρόπο στοχαστικό και διεισδυτικό,  για τα οντολογικά ερείπια που κείτονται «πίσω μας, μπροστά μας και βαθειά μέσα μας».    
3-Το πορτραίτο μιας γυναίκας που φλέγεται/ Σελίν Σιαμά (Portrait de la jeune fille en feu/ Céline Sciamma).
Με μόνο οδηγό τη δύναμη των βλεμμάτων, ξεδιπλώνονται ανάγλυφα κινηματογραφημένα τα εσωτερικά τοπία των δύο ηρωίδων: οι μύχιες επιθυμίες, οι εκκωφαντικές σιωπές που μιλούν τη γλώσσα του ανείπωτου, η φλόγα του ερωτικού πάθους, το ταξίδι μύησης προς την αυτογνωσία που φτάνει στα όρια του εαυτού (και του κόσμου όλου), ένα μόλις βήμα από το χείλος του γκρεμού. Με μια αυστηρά (αλά Ριβέτ) πειθαρχημένη γεωμετρία των εικόνων, με εικαστική τελειότητα και με την αρχιτεκτονική  ενός λιτού κι απέριττου ποιήματος, Το πορτραίτο… παίρνει φωτιά ακυρώνοντας την απόσταση ανάμεσα στη ζωγραφική και στο σινεμά. Η πανάξια Σελίν Σιαμά βγάζει  βόλτα τον μέσα κόσμο στα άγρια βράχια της Βρετάνης, μουσκεμένα όχι μονάχα από τη θάλασσα, αλλά και από τα πικρά δάκρυα της πανέμορφης Αντέλ Αενέλ.      
4-Παράσιτα/ Μπονγκ Τζουν-χο (Parasite/ Bong Joon-ho).
Για την μοναδική του ικανότητα όχι μόνο να χρησιμοποιεί ως πρώτη ύλη τα κινηματογραφικά είδη, αλλά να τα αφομοιώνει δημιουργικά  και να τα  μετουσιώνει, υφαίνοντας  με το μεδούλι  τους τον δραματουργικό ιστό της ταινίας· για την αλφαδιασμένη αρχιτεκτονική της ιστορίας  με τον υπόγειο και υπέργειο κόσμο να αντανακλούν με αυθεντικότητα και πρωτοτυπία τους ταξικούς διαχωρισμούς της κορεατικής κοινωνίας· για το πως καταφέρνει μέσα από ένα ιδιοφυές σεναριακό εύρημα να γδάρει τα μέσα έξω των δύο κόσμων, μεταφέροντας  το υπόγειο του κάτω κόσμου στον επάνω και καθοδηγώντας  τους ήρωες  στο σημείο βρασμού-τήξης-έκρηξης· για την χαοτική μαύρη τρύπα (το στόμα  της τρέλας) που ανοίγει στο κέντρο της ταινίας και η οποία καταπίνει αδιακρίτως τα πάντα όλα. Η πιο (θαυμάσια) αμοραλιστική ταινία της χρονιάς.   
5- Ο Ιρλανδός/  Μάρτιν Σκορσέζε (The Irishman/ Martin Scorsese)
Μόνον ένας πολύ μεγάλος κινηματογραφικός δημιουργός μπορεί να ρισκάρει με τον τρόπο του 77χρονου Μάρτιν Σκορσέζε: να ανακεφαλαιώσει, συμπυκνώνοντας την βασική προβληματική του έργου του (50 χρόνια τώρα), σε μόλις τρισήμισυ (3,50) ώρες και με την αυτοαναφορικότητα-«μία από τα ίδια», να κρέμεται σαν δαμόκλεια σπάθη πάνω από το κεφάλι του. Διαπερνώντας σαν σφαίρα την μεταπολεμική αμερικανική ιστορία μέσα από την γκανγκστερική οπτική γωνία (που την κατέχει όσο κανείς), σηκώνει έναν από τους θεμελιώδεις λίθους πάνω στον οποίο κτίστηκε το αμερικανικό όνειρο,  φανερώνοντας (ακόμα μια φορά) τη μολυσμένη ρίζα: την άρρηκτη σχέση ανάμεσα στο οργανωμένο έγκλημα και την πολιτική εξουσία. «Μα τι άνθρωπος  είναι αυτός που μπορεί να κάνει ένα τέτοιο τηλεφώνημα?», αναρωτιέται ο Ιρλανδός, μιλώντας για τον ίδιο του τον εαυτό, στο τέλος της ταινίας. Το ερώτημα μένει μετέωρο και η πόρτα μισάνοιχτη. Respect!         
6-Το παιχνίδι με τη φωτιά /  Λη Τσανγκ-ντογκ (Burning /  Lee Chang-dong)
 Για τη σκηνή όπου οι τρεις νεαροί πρωταγωνιστές κάθονται αμίλητοι και βλέπουν το φως να σβήνει και τη μέρα να αιμορραγεί σκοτάδι, όμοια με τις ζωές τους, ενώ εντός τους η φωτιά φουντώνει και τους κατακαίει.
7-Τα άγρια αγόρια/ Μπερτράν Μαντικό (Les garçons sauvages/ Bertrand Mandico)
8-Η ευνοούμενη/ Γιώργος Λάνθιμος  (The Favourite/ Yorgos Lanthimos)
9-Οι Άθλιοι/ Λάτζ Λι  (Les misérables/ Ladj Ly)
10- Η δύναμη της αλήθειας/ Σεργκέι Λοζνίτσα (Donbass/ Sergey Loznitsa)  
Η Ανιές με τα λόγια της Βαρντά/ Varda par Agnès
Μια από τις γλυκές και θαρραλέες  γυναίκες  στην ιστορία του σινεμά αυτοβιογραφείται με συγκλονιστική ταπεινότητα, αμεσότητα και ειλικρίνεια. Βάζοντας τον εαυτό της μπροστά στον κινηματογραφικό καθρέφτη δεν βλέπουμε την ίδια, αλλά το ανθρωποκεντρικό, πολυσχιδές  και ρηξικέλευθο έργο της, στηριγμένο σε τρεις αδιαπραγμάτευτους πυλώνες: έμπνευση-δημιουργία-μοίρασμα, κυρίως μοίρασμα, συμπυκνώνοντας έτσι το σπουδαίο μάθημα ζωής που μας  άφησε ως πολύτιμη παρακαταθήκη η γιαγιά της nouvelle vague.   

Transit/  Κρίστιαν Πέτζολντ (Christian Petzold)
Οι σκιές του Μπρούκλιν/ Έντουαρντ Νόρτον (Motherless Brooklyn/  Edward Norton)
Τα δύο πρόσωπα του νόμου/  Σ. Κρεγκ Ζάλερ (Dragged Across Concrete/  S. Craig Zahler)
Οι αδελφοί Σίστερς/ Ζακ Οντιάρ (The Sisters Brothers/ Jacques Audiard)
Τρεις αδερφές/  Εμίν Αλπέρ (Α tale of Three Sisters/ Emin Alper)
Η Βασίλισσα της καρδιάς/ Μέι ελ-Τούκι (Queen of Hearts/ May el-Toukhy)
Ο Μπουνιουέλ στο λαβύρινθο με τις χελώνες/ Σαλβαδόρ Σιμό (Buñuel  en el laberinto de las Tortugas/ Salvador Simó)
Ο Άγγελος/ Λουίς Ορτέγκα (El Ángel/  Luis Ortega)
Στους διαδρόμους/ Τόμας Στούμπερ (In the Aisles/ Thomas Stuber)
Υπάρχει Θεός, Το Ονομά της είναι Πετρούνια/ Τεόνα Στρούγκαρ Μιτέφσκα / (God exists, her name is Petrunia/  Teona Strugar Mitevska)   
Καπερναούμ/  Ναντίν Λαμπακί(Capernaum/ Nadine Labaki)
Δυστυχώς απουσιάζατε/  Κεν Λόουτς (Sorry We Missed you/ Ken Loach)
Ιστορία γάμου/ Νόα Μπάουμπαχ (Marriage story/ Noah Baumbach)
Ολίγιστη (κλεμμένο από τον τοίχο της Βένας), ελλιποβαρής, άνιση, τιγκαρισμένη στα κλισέ και στις κινηματογραφικές συμβάσεις. Ο μόνος λόγος να τη δεις είναι ο Άνταμ Ντράιβερ,  ο οποίος με την εξαιρετική ερμηνεία του αλλάζει επίπεδο και κατευθύνεται ολοταχώς προς την κορυφή-αν δεν βρίσκεται ήδη εκεί.
Τζόκερ/  Τοντ Φίλιπς (Joker/ Todd Phillips)
«Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν…». Όταν μια ταινία, γίνεται εν μία νυκτί και εν ριπή οφθαλμού θρύλος, μύθος, έπος, ελεγεία των χαμένων, των ταπεινωμένων, των καταφρονεμένων, των αγανακτισμένων και… ουκ έστιν αριθμός. Παρότι κάθε διαδικασία ταύτισης με τον κεντρικό ήρωα είναι εξ’ ορισμού αδύνατη, καταφέρνει ρίχνοντας πολλαπλά στρεβλά αγκίστρια να τσιμπήσει τους θεατές (το μόνο της επίτευγμα), υποβάλλοντας (σχεδόν καταναγκαστικά και μ’ έναν τρόπο ακατανόητο) στον καθένα ξεχωριστά να προβάλλει πάνω της ότι θέλει και δεν θέλει και ενεργοποιώντας μέσα τους ένα χαοτικό συναισθηματικό φάσμα:  από την συμπόνια, την οργή και το μίσος μέχρι την εκδικητικότητα και την τυφλή βία (όλα δικαιωμένα και αναπόφευκτα). Η ταινία-φαινόμενο της φετινής χρονιάς, ψαρεύει ανενδοίαστα σε θολά κινηματογραφικά νερά και πάει λέγοντας και κλαίγοντας, όπως ακριβώς ο κλαυσίγελος του Τζόκερ: από την υπεράσπιση της διαφορετικότητας του καταπιεσμένου αποσυνάγωγου, μέχρι «τα όνειρα που παίρνουν εκδίκηση» και από την φτηνή  εκμετάλλευση της ψυχικής ασθένειας (θέμα που πάντα πουλάει), μέχρι την «ακηδεμόνευτη» εξέγερση απέναντι στο σύστημα και τα κακά ΜΜΕ στην υπηρεσία του Κακού,  τότε μιλάμε για μια έξοχα ενορχηστρωμένη χειραγώγηση του κοινού. Πρόκειται για  ένα fake-έργο, πλήρως εναρμονισμένο στο πνεύμα των καιρών, που σηκώνει με «παρρησία» την πλαστική σημαία του αντι-συστημισμού σε συσκευασία εναλλακτικού blockbuster (άπαιχτοι οι Αμερικάνοι στο εν λόγω πεδίο).  Ο σπουδαίος (ούτως ή άλλως) Γιοακίν Φοίνιξ,  ακροβατώντας χωρίς δίχτυ προστασίας πάνω  στο σχοινί της αχαλίνωτης  υπερβολής, ρισκάρει είτε να χάσει είτε να κερδίσει το αγαλματάκι, αλλά ο πραγματικός Τζόκερ, η αυθεντική μονοδιάστατη καρικατούρα, έχει ήδη βγει από την χάρτινη σελίδα του και τον περιμένει στην επόμενη γωνιά του δρόμου.

P.S. Αν ψάχνετε το Κάποτε στο Χόλυγουντ (Once upon a time in Hollywood) του Κουέντιν Ταραντίνο (Quentin Tarantino) ούτε στη λίστα των 100 καλύτερων ταινιών της χρονιάς δεν θα το βρείτε.
Και μια μικρή  παρέκβαση καθότι είμαστε μεσοτοιχία  με όμορα πεδία. Ένα  βιβλίο κι ένας δίσκος  που με πήραν μαζί τους το 2019.
Γιόζεφ Ρότ/  Τα χρόνια των ξενοδοχείων (Joseph Roth /  The Hotel Years- Wandering  in Europe Between the wars  & Erik Truffaz Quartet /  Lune Rouge.

* Ο Θωμάς Λιναράς είναι κριτικός κινηματογράφου. Τα κριτικά κείμενα του βρίσκονται στην έκδοση Κινηματογραφικά δεινά: Από τον Βιμ Βέντερς στον Γιασουχίρο Όζου (Εκδόσεις Εντευκτήριο). To 2018 κυκλοφόρησε η μονογραφία Stalker: Το μεγάλο πουθενά (εκδόσεις Σαιξπηρικόν).

Μαρία Γαβαλά
Χωρίς σειρά προτεραιότητας. Χωρίς αναφορά σε ελληνικές ταινίες.
1. «Μektoub, αγάπη μου», Αμπντελατίφ Κεσίς
2. «Άγρια αχλαδιά», Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν
3  «Η Ανιές με τα λόγια της Βαρντά», Ανιές Βαρντά
4. «Δύση Ηλίου», Λάζλο Νέμες
5. «Ένας ελέφαντας στέκεται ακίνητος», Χου Μπο
6. «Η Ευνοούμενη», Γιώργος Λάνθιμος
7. «Ο Ιρλανδός», Μάρτιν Σκορσέζε
8. «Κάποτε στο Χόλιγουντ», Κουέντιν Ταραντίνο
9. «Πορτρέτο μιας γυναίκας που φλέγεται», Σελίν Σιαμά
10. «Στους διαδρόμους», Τόμας Στούμπερ
11. «Η στολή του λοχαγού», Ρόμπερτ Σβένκε
12. «Συνώνυμα», Ναντάβ Λαπίντ
13. «Τα άγρια αγόρια», Μπερτράν Μαντικό
14. «Η βασίλισσα της καρδιάς», Μέι-Ελ Τούκι

* Η Μαρία Γαβαλά είναι κριτικός κινηματογράφου, συγγραφέας, μεταφράστρια και σκηνοθέτις. Μεταξύ άλλων έχει γράψει και τα "Τα κορίτσια της πλατείας" (2006), "Από γυαλί" (2011) , "Ο λεμονόκηπος" (2012). Το 2018 εκδόθηκε το μυθιστόρημα της Κόκκινος σταυρός (εκδόσεις Πόλις).


Θόδωρος Σούμας
Ξένες ταινίες
(Με αλφαβητική σειρά)
Η βασίλισσα της καρδιάς, της Μέι ελ-Τούκι
Δυστυχώς απουσιάζατε, του Κένεθ Λόουτς
Ένας ελέφαντας στέκεται ακίνητος, του Χου Μπο
Ο Ιρλανδός, του Μάρτιν Σκορσέζε
Ιστορία γάμου, του Νόα Μπάουμπαχ
Λίλιαν, του Αντρέας Χόρβαθ
Μεκτούμπ αγάπη μου, του Αμπντελατίφ Κεσίς
Μια βροχερή μέρα στη Ν.Υόρκη, του Γούντι Άλεν
Το μυστικό της ασημένιας λίμνης, του Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ
Παράσιτα, του Μπουγκ Τζουν Χο
Πόνος και δόξα, του Πέντρο Αλμοντοβάρ
Η πτώση της αμερικάνικης αυτοκρατορίας, του Ντενίς Αρκάν
Οι τρεις αδελφές, του Εμίν Αλπέρ
Dragged Across Concrete, του Greg Zahler
Joker, του Τοντ Φίλιπς
Once upon a time..., του Κουέντιν Ταραντίνο

Ελληνικά φιλμ 
(αλφαβητική σειρά)
Ακίνητο ποτάμι, του Άγγελου Φραντζή
Το θαύμα της θάλασσας των Σαργασσών, του Σύλλα Τζουμέρκα
The waiter, του Στιβ Κρικρή

Nτοκιμαντέρ
(αλφαβητικά)
Η Ανιές με τα λόγια της Βαρντά, της Ανιές Βαρντά
Free solo, των Τζιμ Τσιν και Ελίζαμπεθ Τσάι Βασαρέλι
McQueen, του Ίαν Μπονότ

* Ο Θόδωρος Σούμας είναι κριτικός κινηματογράφου. Είναι συγγραφέας των βιβλίων Εθνικές κινηματογραφίες, στιλ και σκηνοθέτες, Αιγόκερως (2009), Κινηματογράφος και έρωτας, Αιγόκερως (2005), 12 Ευρωπαίοι σκηνοθέτες, Αιγόκερως (1999). Tο 2019 κυκλοφόρησε Το ημερολόγιο ενός αδέξιου εραστή (εκδόσεις Βακχικόν).


Σωτήρης Ζήκος
Ξένες ταινίες
Μη Χαμηλώνεις το Βλέμμα (Never Look Away), Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ
Η Αγρια Αχλαδιά (The Wild Pear Tree), Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν
Πόνος και Δόξα (Dolor y Gloria), Πέδρο Αλμοδόβαρ
Δυστυχώς Απουσιάζατε (Sorry We Missed You), Κεν Λόουτς
Ο Ιρλανδός (The Irishman), Μάρτιν Σκορσέζε
Κάποτε στο... Χόλιγουντ (Once Upon a Time… in Hollywood), Κουέντιν Ταραντίνο
Παράσιτα (Parasite), Μπονγκ Τζουν-χο
Το Χρυσό Γάντι (Der goldene Handschuh), Φατίχ Ακίν
Λίλιαν (Lilian), Αντρέας Χόλβαθ
Η Βασίλισσα της καρδιάς (Dronningen / Queen of Hearts), Μέι ελ-Τούκι

Ελληνικές Ταινίες
Αναζητώντας τον Χέντριξ, Μάριου Πιπερίδη
Η Δουλειά Της, Νίκου Labôt

Ντοκιμαντέρ
Το Μάτι της Κωνσταντινούπολης (The Eye of Istanbul) , Μπινούρ Καραεβλί , Φατίχ Καϊμάκ
Ντιέγκο Μαραντόνα (Diego Maradona), Ασίφ Καπάντια
Η Ανιές με τα Λόγια της Βαρντά (Agnes by Varda) , Ανιές Βαρντά
Free Solo , Ελίζαμπεθ Τσάι Βασαρχέλι , Τζίμι Τσιν

* Ο Σωτήρης Ζήκος είναι κριτικός κινηματογράφου. Διετέλεσε διευθυντής και αρχισυντάκτης σε κινηματογραφικά (και όχι μόνο) περιοδικά. Έχει γράψει σενάρια για ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους.

Δημήτρης Κερκινός
ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ
Παράσιτα (Parasite), Μπονγκ Τζουν-χο
Κόκκινη Εκλειψη (Rojo), Μπέντζαμιν Ναϊσάτ
Πόνος και Δόξα (Dolor y Gloria), Πέδρο Αλμοδόβαρ
Ο Ιρλανδός (The Irishman), Μάρτιν Σκορσέζε
Οι Νεκροί Δεν Πεθαίνουν (The Dead Don't Die), Τζιμ Τζάρμους
Το Χρυσό Γάντι (Der goldene Handschuh), Φατίχ Ακίν
Γυναίκα σε Πόλεμο (Woman at War), Μπένεκτιτ Eρλινγκσον
Το Παιχνίδι με τη Φωτιά (Burning), Λι Τσανγκ-ντογκ
Σκιά (Shadow), Ζανγκ Γιμού
Υπάρχει Θεός, Το Ονομά της Είναι Πετρούνια (God Exists, Her Name Is Petrunija), Τεόνα Στρούγκαρ Μιτέφσκα
Το Πραξικόπημα (The Announcement), Μαχμούτ Φαζίλ Κοσκούν

Παράλληλο κύκλωμα
Τρεις αδελφές (A Tale of Three Sisters), Emin Alper
Η ανθολογία μιας πόλης-φάντασμα (Ghost Town Anthology), Denis Cote
Αμπου Λέιλα (Abou Leila), Amin Sidi-Boumediene
Ο Φάρος (The Lighthouse), Robert Eggers
Η αόρατη ζωή της Ευριδίκης Γκουσμάο (A vida invisivel de Euridice Gusmao), Karim Ainouz
Μα τι χώρα! (Koja je ovo drzava!), Vinko Bresan
Bacurau (Kleber Mendonca Filho, Juliano Dornelles)
Beanpole (Kantemir Balagov)
Adam (Maryam Touzani)

Ελληνικές ταινίες
Η Δουλειά Της, Νίκου Labôt
Το θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών, Σύλλα Τζουμέρκα

ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
Η Ανιές με τα λόγια της Βαρντά (Agnes by Varda), Ανιές Βαρντά
Ντιέγκο Μαραντόνα (Diego Maradona), Ασίφ Καπάντια

Παράλληλο κύκλωμα
Honeyland, Ljubomir Stefanov & Tamara Kotevska
Εσύ, τι θα κάνεις όταν ο κόσμος πιάσει φωτιά; (What you gonna do when the world ‘s on fire?), Roberto Minervini
Η κρυφή πόλη (La Ciudad Oculta), Victor Moreno
Άλλη μια μέρα ζωής (Another day of life), Raul de la Fuente, Damian Nenow
Τζαμίλια (Djamilia), Aminatou Echard

* Ο Δημήτρης Κερκινός είναι υπεύθυνος για το τμήμα Ματιές στα Βαλκάνια στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Αχιλλέας Ντελλής
Ξένες ταινίες με αξιολογική σειρά
1. Παράσιτα του Μπονγκ Τζουν-χο
Σχόλιο: Μακράν η καλύτερη ταινία της χρονιάς. Στιβαρή και με εκτόπισμα σε πολλά επίπεδα: φιλοσοφικά και δευτερευόντως κοινωνιολογικά. Με την έννοια αυτή τα συνήθη εργαλεία της μαρξιστικής και κοινωνιολογίζουσας προσέγγισης δεν είναι αρκετά για να σκάψει κανείς βαθιά στο υπόστρωμα της ταινίας (το επιχείρημα της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης από την άρχουσα δεν πείθει, δεν είναι αρκετό). Χρειαζόμαστε εργαλεία της σημειωτικής (τι δουλειά έχουν τα κινητά και τα σήματα μορς στην αρχή και στο τέλος της ταινίας), της φιλοσοφίας (π.χ. τι δουλειά έχει ο οικειοθελής εγκλωβισμός του πατέρα σε μια αντιστροφή του πλατωνικού σπηλαίου; Πώς κατακτάται η αυτογνωσία στον άνθρωπο; Με την μοναξιά; Με την τεχνολογία; Με τη βοήθεια της οικογένειας;).
2. Η Ευνοούμενη του Γιώργου Λάνθιμου.
Σχόλιο: Ο Λάνθιμος εισερχόμενος στο απόλυτο μύθο τη αγγλοσαξονικής αφήγησης, το μύθο της βασιλείας, επιχειρεί να απαλλαχθεί από ό,τι ελληνικό κουβαλούσε• φευ, το κεντρικό πρόβλημα της ελληνικής ταυτότητας που είναι η σχέση με την πραγματικότητα λειτουργεί σαν ευχή και κατάρα για τον Λάνθιμο που αναζητά σινεφιλικούς τρόπους αναπαράστασης μιας ιστορικής πραγματικότητας.
3. Πόνος και δόξα του Πέδρο Αλμοδοβάρ
Σχόλιο: Αυτοβιογραφία και σύνοψη φιλμικής γλώσσας του Αλμοδοβάρ με τη συνήθη δόση της Τέχνης, του έρωτα που γίνεται Τέχνη, των αδιεξόδων της προσωπικής ζωής που γίνονται Τέχνη.  
4. Το πορτρέτο μιας γυναίκας που φλέγεται της Σελίν Σιαμά.
Σχόλιο :Δεν έχω δει πιο μαεστρική εισαγωγή δραματικού προσώπου τα τελευταία χρόνια από αυτόν της απομονωμένης κοπέλας, ειδικά καθώς η κάμερα ακολουθεί τις πλάτες και την πατατούκα της να σκιαγραφούν το χαρακτήρα της, καθώς αυτή εξορμά στην απόκρημνη ακρογιαλιά. Το μυστήριο και ο υποβλητικός ρυθμός μεγιστοποιούνται συνεχώς στην ταινία γύρω από άξονες: πώς καθορίζεται το όριο της αναπαράστασης και της ζωής, της μορφής της τέχνης και του βάθους των αισθημάτων. Καταστροφή και απώλεια και ρόλοι Πυγμαλίωνα που εναλλάσονται ανάμεσα σε δύο γυναίκες συνθέτουν αυτήν την ταινία που συνοδεύεται από τη συνήθη γαλλική μεγαλοστομία για το Υψηλό και το Ωραίο που αρέσει στους Έλληνες.
5. Ο Ιρλανδός του Μάρτιν Σκορσέζε.
Σχόλιο Εν μέρει φλύαρος για δύο ώρες, εν μέρει υπέρμετρα φιλόδοξος για την απεικόνιση μιας τοιχογραφίας του 20ου αιώνα, ο Σκορσέζε διασώζει μια αποτυχία στα τελευταία ογδόντα λεπτά, όταν εισέρχεται στο βασίλειο της προσωπικής αναζήτησης• τότε το έπος αποκτά σύνθεση και νόημα.
6. Δυστυχώς απουσιάζατε, του Κένεθ Λόουτς.
Σχόλιο: Ένας ελαφρά διαφορετικός Λόουτς, που άφησε όλα τα αριστερά κελεύσματα, για να γυρίσει πίσω σε αξίες, θα έλεγε κανείς, συντηρητικές, της οικογένειας.
7. Οικογενειακή Ευτυχία Α.Ε., του Βέρνερ Χέρτσογκ.
Σχόλιο: Θαυμάζω αυτόν τον εκκεντρικό Γερμανό, που παίρνοντας μια ψηφιακή κάμερα στην Ιαπωνία, στη χώρα που είναι έτη φωτός μπροστά στην τεχνολογία και στα αυστηρά και περιοριστικά ήθη, κινηματογράφησε μια αλληγορία της Δύσης για τη μοναξιά και την έλλειψη ανθρωπιάς.

Ελληνική ταινία
1 Η δουλειά της του Νίκου Λαμπότ.
Σχόλιο: Από το 2009 και για δέκα χρόνια οι «ταινίες της κρίσης» αποτέλεσαν ένα σώμα κειμένων για την καταβύθιση στο έρεβος της οικονομικής δυσπραγίας. Με τη Δουλειά της ο Λαμπότ, προαναγγέλει την ανάβαση από το σκότος και με έναν αντίστροφο τρόπο την κατάβαση σε πιο οντολογικό, γνωσιολογικά και ηθικά ζητήματα που δεν έκαναν οι «ταινίες της κρίσης».

Ντοκιμαντέρ
Παιχνίδι της τύχης της Προυν Νουρί.
Σχόλιο: Η περιπέτεια μιας Γαλλίδας γλύπτριας μου θύμισε το ελυτικό τρίπτυχο Τέχνη, τύχη, τόλμη.

Παράλληλο κύκλωμα (Διαδίκτυο)
Διαζύγιο αλά ιταλικά (1961) και Ατιμασμένη και Εγκαταλελειμμένη (1964), αμφότερες σε σκηνοθεσία του Πιέτρο Τζέρμι.

* Ο Αχιλλέας Ντελλής είναι κριτικός κινηματογράφου, συνεργάτης του Σινεφίλια [Cinephilia.Gr]. Αρθογραφεί τακτικά στην έντυπη και διαδικτυακή έκδοση του περιοδικού Φρέαρ [http:/ / frear.gr/ ].

Σπύρος Γάγγας
Οι δέκα καλύτερες ξένες ταινίες του 2019 (με σειρά προτίμησης)
1.Δύση Ηλίου (Sunset), Λάζλο Νέμες
2.Δυστυχώς Απουσιάζατε (Sorry We Missed You), Κεν Λόουτς
3.Ο Ιρλανδός (The Irishman), Μάρτιν Σκορσέζε
4.Παράσιτα (Parasite), Μπονγκ Τζουν-χο
5.Οικογενειακή Ευτυχία Α.Ε. (Family Romance, LLC), Βέρνερ Χέρτσογκ
6.Ευφορία (Euforia) , Βαλέρια Γκολίνο
7.Ενας Ελέφαντας Στέκεται Ακίνητος (An Elephant Sitting Still), Χου Μπο
8.Η Αγρια Αχλαδιά (The Wild Pear Tree), Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν
9.Το Πράσινο Βιβλίο (Green Book), Πίτερ Φαρέλι
10.Οροσειρά των Ονείρων (The Cordillera of Dreams), Πατρίσιο Γκουζμάν

Απογοητεύσεις της χρονιάς:
Η Ευνοούμενη (The Favourite), Γιώργου Λάνθιμου
Κάποτε στο... Χόλιγουντ (Once Upon a Time… in Hollywood), Κουέντιν Ταραντίνο
Το Πορτρέτο Μιας Γυναίκας Που Φλέγεται (Portrait de la Jeune Fille en Feu) , Σελίν Σιαμά

Πέντε παλαιότερες και σπουδαίες ταινίες που ανακάλυψα το 2019:
Πεδίο Μάχης, (Battleground), Γουίλιαμ Γουέλμαν, 1949
Καρουζέλ (Körhinta), Ζόλταν Φάμπρι, 1956
Οι Τέσσερεις Μέρες της Νάπολη (Le Quattro Giornate di Napoli), Νάνι Λόι, 1962
Βλέπε τη Θάλασσα, (Regarde La Mer), Φρανσουά Οζόν, 1997
Χάρτινος Τίγρης (Un Tigre de Papel), Λουίς Οσπίνα, 2008

Αφιέρωμα της Χρονιάς:
Το Ξύπνημα της Άνοιξης: Άγρια Άνθη του Τσεχικού Νέου Κύματος, (Νύχτες Πρεμιέρας)

* Ο Σπύρος Γάγγας διδάσκει κοινωνιολογία και σπουδές κινηματογράφου στο ACG (The American College of Greece). Παράλληλα, ασχολείται με την κριτική κινηματογράφου και είναι δημιουργός του κινηματογραφικού μπλογκ Vanguard Cinema.

Ελίζα Σικαλοπούλου
Ξένες ταινίες
The Fever (2019) της Maya Da-Rin
Bait (2019) του Mark Jenkin
The Green Book (2019) του Peter Farelly
Once upon a time in Hollywood (2019) του Quentin Tarantino
Running to the Sky (2019) του Mirlan Abdykalykov
Fire will come (2019) του Oliver Laxe

Παράλληλο κύκλωμα
Drunken Angel (1948) Akira Kurosawa
Juliana (1988) Fernando Espinoza (Grupo Chaski)
Cumbite (1964) Tomás Gutiérrez Alea
The Masseurs and a Woman (1938) Shimizu Hiroshi
Xala (1975) Ousmane Sembene
Ο Φωτογράφος των Τρικάλων (2005) Βασίλης Κοσμόπουλος
The case of the artist (1962) - Russian animation

Ντοκιμαντέρ
El Pepe, una vida suprema (2018) του Emir Kusturica
Diego Maradona (2019) του Asif Kapadia

Απογοήτευση
Vitalina Varela (2019) του Pedro Costa

Ελπίδα
« I can't be a pessimist because I'm alive. To be a pessimist means that you have agreed that human life is an academic matter.” - I Am Not Your Negro (2016) του Raoul Peck

* Η Ελίζα Σικαλοπούλου είναι κριτικός κινηματογράφου, υπεύθυνη του κινηματογραφικού μπλογκ Voyage in Time.

Καλλιόπη Πουτούρογλου
Ξένες ταινίες
Parasite, Bong Joon-ho
Ahlat Agaci (Η άγρια αχλαδιά), Nuri Bilge Ceylan
Portrait de la jeune fille en feu,  Céline Sciamma
Synonymes, Nadav Lapid
Kız Kardeşler (Τρεις αδερφές), Emin Alper
Les garçons sauvages,  Bertrand Mandico
Marriage Story,  Noah Baumbach
Once upon a time in Hollywood, Quentin Tarantino
Dolor y Gloria, Pedro Almodóvar
The Favourite, Γιώργου Λάνθιμου

Παράλληλο κύκλωμα
The Souvenir, Joanna Hogg
Lillian, Andreas Horvath
Monos, Alejandro Landes
Le Livre d' Image, Jean-Luc Godard
Ne croyez surtout pas que je hurle, Frank Beauvais.
Atlantics, Mati Diop
Bacurau, Kleber Mendonça Filho & Juliano Dornelles
O que arde (Θα 'ρθει η φωτιά), Oliver Laxe
Canción sin nombre (Song without a name), Melina León
Blanco en Blanco, Théo Court

Ελληνικές ταινίες
Τα δάκρυα του βουνού,  Στέλιου Χαραλαμπόπουλου
Όταν ο Βάγκνερ συνάντησε τις ντομάτες, Μαριάννα Οικονόμου

Ντοκιμαντέρ
Varda par Agnès, Agnès Varda
Miles Davis: Birth of the Cool, Stanley Nelson
Meeting Gorbachev, Werner Herzog
The Years, Sara Fgaier

Επανακυκλοφορίες
Körhinta (Καρουζέλ), Zoltan Fabri
Le Bonheur, Agnes Varda

* Η Καλλιόπη Πουτούρογλου  είναι κριτικός κινηματογράφου, βοηθός σύνταξης του Σινεφίλια [Cinephilia.Gr].

Δημήτρης Μπάμπας
Ξένες ταινίες
(χωρίς αξιολόγηση)
Ad Astra, James Gray
Mektoub, My Love: Canto Uno/ Mektoub, Αγάπη Μου, Abdellatif Kechiche
Transit, Christian Petzold
The Mule/ Το Βαποράκι, Clint Eastwood
Dragged Across Concrete/ Τα δύο πρόσωπα του νόμου, S. Craig Zahler
Hustlers/ Επικίνδυνες κυρίες, Lorene Scafaria
The Favourite/ Η ευνοούμενη, Γιώργου Λάνθιμου
Lazzaro Felice/ Ευτυχισμένος Λάζαρος, Alice Rohrwacher
Once Upon a Time… in Hollywood/ Κάποτε στο... Χόλιγουντ, Quentin Tarantino
Burning/ Το παιχνίδι με τη φωτιά, Lee Chang-dong
Parasite/ Παράσιτα, Bong Joon-ho
Portrait de la Jeune Fille en Feu/ Το πορτρέτο μιας γυναίκας που φλέγεται, Céline Sciamma
Shadow/ Σκιά, Zhang Yimou
Der goldene Handschuh/ Το χρυσό γάντι, Fatih Akin

Ντοκιμαντέρ
(χωρίς αξιολόγηση)
Varda par Agnès/ Η Ανιές με τα λόγια της Βαρντά, Agnès Varda
Diego Maradona, Asif Kapadia

Κινούμενα σχέδια
J'ai perdu mon corps, Jérémy Clapi

Ελληνικές
(χωρίς αξιολόγηση)
Αναζητώντας τον Χέντριξ, Μάριου Πιπερίδη
Η δουλειά της, Νίκου Labot
To θαύμα της θάλασσας των Σαργασσών, Σύλλα Τζουμέρκα

Μικρού μήκους
(χωρίς αξιολόγηση)
Octave, James Medcraft
The Van, Το Φορτηγό/ Erenik Beqiri
Celed/ Minion/ Παραπαίδι, Anghel Damian
Opinci/ Sandals/ Σανδάλια, Damian Groves
All on a Mardi Gras Day, Michal Pietrzyk
Ηλεκτρικός Κύκνος/ Electric Swan, Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη
Wax and Feathers, Μάριος Λιζίδης
A Jar of Nuts / Φιστίκια Αιγίνης, Σάββας Σταύρου
Tropical Dreams, Βαγγελιώ Σουμέλη
Introduzione all'oscuro, Gastón Solnicki

Παράλληλο κύκλωμα (φεστιβάλ, διαδικτυακές προβολές κ.λπ.)
(χωρίς αξιολόγηση)
Flying High Bird, Steven Soderbergh
Asako I &II, Ryūsuke Hamaguch
Nuestro tiempo (Our Time), Carlos Reygadas
A Febre/ The Fever/ Πυρετός, Maya Da-Rin
O Que Arde/ Fire Will Come/ Θα 'ρθει η Φωτιά, Oliver Laxe
Lillian/ Λίλιαν, Andreas Horvath
Monos/ Οι Μόνος, Alejandro Landes
Cancion Sin Nombre/ Song Without A Name/ Τραγούδι Χωρίς Όνομα, Melina Leon
Redai Yu/ Wet Season/ Η Εποχή των Βροχών, Anthony Chen
Ivana Cea Groaznica / Ivana The Terrible/ Ιβάνα, Η Τρομερή, Ivana Mladenovic
Aidiyet / Belonging/ Ανήκειν, Burak Cevik
Ma sai ke shao nü/ Mosaic Portrait, Zhai Yixiang
De Patrick, Tim Mielants
Systemsprenger/ System Crasher, Nora Fingscheidt

Ντοκιμαντέρ -Παράλληλο κύκλωμα
(χωρίς αξιολόγηση)
What You Gonna Do When the World's on Fire?, Roberto Minervini
Forman vs. Forman, Helena Třeštíková, Jakub Hejna
Communion Los Angeles, Peter Bo Rappmund, Adam R. Levine
Confucian Dream / Kongzi meng, Li Mijie

Ελληνικές -Παράλληλο κύκλωμα
Το Θολάμι/ The Lair, Βασίλης Νούλας
Ο Πύραυλος/ The Rocket, Στέφανος Σιταράς
Πολιορκία στην Οδό Λιπέρτη / Siege On Liperti Street, Σταύρος Παμπαλλής
Winona, The Boy (Αλέξανδρος Βούλγαρης)

Η ανακάλυψη της χρονιάς
Στο περιθώριο ενός φεστιβάλ (Εικόνες και όψεις του Εναλλακτικού Κινηματογράφου) στη Λευκωσία, η συζήτηση με την Εύα Στεφανή, η γνωριμία με την Χριστίνα Χατζηζαχαρίου.
Η ταινία
Η Πατανία, Χριστίνα Χατζηζαχαρίου (1997) Διάρκεια: 51΄.
Μια σπουδαία ταινία που εστιάζει στο οικογενειακό τοπίο, στην απώλεια (της μητέρας) και τους απόηχούς της. Με τη φόρμα ενός ντοκιμαντέρ και με τρόπους ποιητικούς…
Με τα λόγια της δημιουργού: “Τον Μάρτη του 1974 πέθανε η μάνα μας, τον Αύγουστο ο τουρκικός στρατός εισέβαλε στο χωριό μας. Από τότε η πράσινη γραμμή κόβει την Κύπρο στα δυο. Στην άλλη πλευρά, οι παιδικές μου αναμνήσεις παραμένουν αιχμάλωτες. Ύφανα την εικόνα της μάνας μου σε ταινία. Για να την ψάξω, να την ξαναβρώ, να την ξανανιώσω ζωντανή. Μέσα από τις κομματιασμένες αναμνήσεις των παιδιών της, τις καθημερινές κινήσεις άλλων γυναικών, τα χαρακτηριστικά στα πρόσωπα των παιδιών της, τοπία στη φύση που της μοιάζουν.”
Τα βραβεία της -καλύτερης σπουδαστικής ταινίας στο φεστιβάλ "Traces de Vies" Vic-le-Compte/ Clermont-Ferrand και καλύτερης ταινίας ντοκιμαντέρ στο "Ecran Libre" στην Aigues Mortes – μοιάζουν να μην την διέσωσαν από τη λήθη.
Μια ταινία που αξίζει μιας μεγαλύτερης προβολής.

* Ο Δημήτρης Μπάμπας είναι υπεύθυνος σύνταξης του Σινεφίλια [Cinephilia.Gr] και επιμελητής προγράμματος στο φεστιβάλ Εικόνες και όψεις του Εναλλακτικού Κινηματογράφου (Λευκωσία).