(Ένα όμορφο πρωινό)
της Mia Hansen-Løve
(σχόλιο της Μαρίας Γαβαλά)

Μια νεαρή γυναίκα, ενόσω υποστηρίζει τον ασθενή (με μη αναστρέψιμη πορεία προς τον εκφυλισμό) γέροντα πατέρα της, ανακαλύπτει και κατακτά τη δυναμική του έρωτα, κεφάλαιο απ’ το οποίο ήταν αποκλεισμένη για καιρό. Δύο βέλη διαφορετικών κατευθύνσεων, δύο αντίθετες ορμές – ζωής και θανάτου –, σε μία χαμηλών τόνων κινηματογραφική ιστορία αυτοβιογραφικού τύπου, όπως άλλωστε είναι και όλο το έργο της σκηνοθέτιδος Mia Hansen-Løve. Πώς όμως, εικόνες, καταστάσεις, συναισθήματα, ενέργειες, πράγματα επώδυνα και άμεσα αναγνωρίσιμα από μεγάλη μερίδα του κοινού, μπορούν να αποκτήσουν τέτοια δύναμη ώστε να λειτουργήσουν καταλυτικά ή ανατρεπτικά στη συνείδηση του θεατή που παρακολουθεί εκείνο, ακριβώς, που του είναι ήδη γνώριμο; Είναι αρκετή η αναπαραγωγή της οικείας συγκίνησης, έστω κι αν τους πρωταγωνιστές αυτής της συγκινησιακά φορτισμένης σύντομης περιπέτειας ζωής και θανάτου υποδύονται καλλιτέχνες με αναμφισβήτητη δυναμικότητα (Πασκάλ Γκρεγκορί και Λεά Σεϊντού, ιδιαιτέρως). Μήπως θα χρειάζονταν κι άλλα εργαλεία κατασκευής (δεν ξέρω πράγματι, αναρωτιέμαι όμως), κι άλλες παράμετροι, κι άλλες πτυχώσεις στην εξέλιξη της αφήγησης του καλπάζοντος μαρασμού της ζωής, όσο και της επερχόμενης αναγέννησης, ώστε να με κάνουν, πέραν του οικείου θέματος, να ανησυχήσω περισσότερο, για την ανοίκεια τραγική αλήθεια «αυτού», το οποίο φεύγει ανεπιστρεπτί, και τη χειροπιαστή, δραματική, πραγματικότητα «αυτού» που μένει πίσω σε κατάσταση, αναπόφευκτου, ακρωτηριασμού; Πολύ τα ψιλολογείς, θα μου πει κάποιος. Όμως η ίδια η Mia Hansen-Løve, μας έχει μεταδώσει τον ανάλογο σπινθήρα με μια προηγούμενη ταινία της («L’ avenir-To μέλλον», 2016), ένα λεπτολογημένο στοχαστικό εγχείρημα, πολλαπλών διαφορετικών επιπέδων και αποχρώσεων. Στην κόψη του ξυραφιού, και όχι απλώς στο σημείο συνάντησης της τρυφερής συγκίνησης με την απαραίτητη ενσυναίσθηση. «Ένα όμορφο πρωινό-Un Beau Matin», 2022, στους κινηματογράφους.

(πρώτη δημοσίευση στο Facebook)