(Ένα καινούργιο αύριο)
του Nanni Moretti
(σχόλιο: Μαρία Γαβαλά)

PALOMBELLA ROSSA, LA MESSA E FINITA, CARO DIARIO, τα φαντάσματα της νοσταλγίας και «Ένα καινούργιο αύριο- Il Sol dell'Avvenire», 2023, του Νάνι Μορέτι. Ελάχιστοι σκηνοθέτες/ηθοποιοί διαθέτουν φυσική παρουσία, τόσο έντονη, τόσο εύγλωττη, τόσο γοητευτική, τόσο αφοπλιστική, προσφέροντας μια εικόνα που σχεδόν σπάει στα δύο την οθόνη: από ’δω η φωνή της λογικής και της τάξης, της νηφαλιότητας, κι από ’δω, η φωνή της φαντασίας και της ποιητικής αταξίας, της μέθης. (Τζον Κασαβέτης, Γούντι Άλεν, Νάνι Μορέτι…) Πολιτική σκέψη, αυτό-αναφορικότητα, περισυλλογή, εξομολόγηση, κινηματογραφικό συλλείτουργο. Μα γίνεται; Φαίνεται πως ναι! Ο Ιταλός «τρελός του χωριού» της καρδιάς μας, για άλλη μια φορά δίνει το σόου του, απαιτώντας τόσο επίμονα τη συμμετοχή μας στα δρώμενα, ώστε όχι απλώς παρασυρόμαστε να διασκεδάσουμε/γιορτάσουμε, υπακούοντας στο δικό του πρόσταγμα, στο προσωπικό του κέφι, στη μοναδικότητα της συνταγής του για ξεφάντωμα, όσο και για μελαγχολία ή νοσταλγία ή απολογισμό… Αλλά, επιπλέον, βγαίνουμε από την αίθουσα ξαλαφρωμένοι από τα περιττά μας βάρη. Τι ακριβώς μας έχει σαγηνέψει; Ο χείμαρρος της εξομολόγησης. Η ειλικρίνεια της αποτίμησης –ατομικής και συλλογικής. Πολιτική σκέψη, αυτο-αναφορικότητα, ακομπλεξάριστο θάρρος, μουσικοχορευτική περισυλλογή και μεθεόρτια κατάνυξη. Μα είναι δυνατόν όλο αυτό το πακέτο; Φαίνεται πως ναι! και χωρίς σήμα κινδύνου: «Equo ne credite, Teucri / Quidquid id est, timeo Danaos et dona ferentes – Μην εμπιστεύεστε το άλογο, Τρώες. Οτιδήποτε κι αν είναι, φοβάμαι τους Δαναούς ακόμα κι όταν φέρνουν δώρα». Αυτή τη φορά, τα κινηματογραφικά δώρα είναι ειλικρινή και αγαθά. Από τις πλέον όμορφες ταινίες της επιστροφής στις κινηματογραφικές αίθουσες του χειμώνα. Μας προσφέρει κάτι πολύτιμο και σπάνιο: να χαιρόμαστε με την καρδιά μας, ενώ αφήνουμε τα δάκρυά μας να τρέχουν ανεμπόδιστα πάνω στο σακουλάκι με το ποπ-κορν μας. Πολύ του γούστου μου!

(πρώτη δημοσίευση στο Facebook)