της Μαρίας Γαβαλά
Αρχές της περασμένης εβδομάδας, δεν είχα καμιά διάθεση ούτε να κάνω δουλειές, ούτε να διαβάσω, ούτε να πάω σινεμά, ούτε καν διάθεση για βόλτα και περπάτημα. Στρογγυλοκάθισα στον καναπέ κι άρχισα να βλέπω, στο λάπτοπ, μια σειρά 16 επεισοδίων, απ’ αυτές που δείχνουν οι τηλεοράσεις και οι πλατφόρμες. Δεν θα αναφέρω ούτε την πλατφόρμα, ούτε τον τίτλο της 16-επεισοδιακής σειράς (δεν την τερμάτισα κιόλας, έχω κι εγώ τις αντοχές μου), διότι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ο τίτλος και όλα τα υπόλοιπα. Έτσι κι αλλιώς, όλα τα ιταλικά μοιάζουν με ιταλικά, όλα τα νορδικά μοιάζουν με νορδικά κι όλα τα αμερικάνικα φέρνουν σε αμερικάνικα. «Τηλεοπτικός» νόμος των πλατφόρμων ευρείας κατανάλωσης. Λοιπόν: πολύ καλοφτιαγμένο σίριαλ, από μυθιστόρημα μπεστ σέλερ παρμένο, καμωμένο από ικανό και προικισμένο εκτελεστή (δεν θα πω σκηνοθέτη), πλούσια παραγωγή, φροντισμένη ίντριγκα, αξιοπρεπής παραγωγή σε όλους τους επί μέρους τομείς, και με όλα τα συνήθη ελαττώματα που έχουν οι περισσότερες σειρές – ακόμα κι αυτές που ξεχωρίζουν απ’ τον σωρό. Υποχωρήσεις, δηλαδή, διάσπαρτες από δω κι από κει, προκειμένου το αποτέλεσμα να γίνει περισσότερο εύπεπτο και γοητευτικό, περισσότερο εντυπωσιακό, περισσότερο εύληπτο, περισσότερο συγκινητικό, περισσότερο προοδευτικό, περισσότερο εντός των επιταγών του καιρού μας, περισσότερο στερεοτυπικό στην τελική – αυτό, τελοσπάντων, που στοχεύει στην υψηλή τηλεθέαση, συμφωνώντας και με τα γούστα, όσο περισσότερο γίνεται, εκείνου που βλέπει χωρίς να θέλει να πολυσκέφτεται… Όντως, καλά πέρασα, μερικές φορές με πήρε κι ο ύπνος αλλά ξύπνησα αμέσως, μάλιστα δάκρυσα σε κάμποσες στιγμές, ξόδεψα και χαρτομάντιλα. Εντάξει…Όλο το πακέτο. Αποτέλεσμα: για όλη τη βδομάδα, και την επομένη, στο μυαλό μου στριφογύριζαν τα πρόσωπα, θηλυκά και αρσενικά, των ηρώων του σίριαλ. Και όχι μόνο στριφογύριζαν. Αρκετές φορές έπιανα τον εαυτό μου να ταυτίζεται μαζί τους, να αντιγράφει τις κινήσεις τους, τη συμπεριφορά τους, τα χούγια τους, τα τικ τους. Μέχρι που ερωτεύθηκα και τον πρωταγωνιστή, τον πατριάρχη της ιστορίας, που είναι και της ηλικίας μου, πολύ κοτσονάτος όμως και γερο-κούκλος. Κυρίως όμως ταυτίστηκα με τα νέα κορίτσια της σειράς, μιας και μου θύμισαν τα νιάτα μου. Κι εγώ, στη θέση τους, όλων των ηρώων εννοώ, έτσι θα ’κανα ακριβώς! Ασυζητητί, πρότυπα ηθικής και λογικής. Καρτεσιανοί, όλοι τους. Ακόμα κι οι υπηρέτες, κι η παραδουλεύτρα, κι ο κηπουρός, κι ο σωφέρ της λιμουζίνας, αλλά κι ο ταξιτζής με το τσίμα-τσίμα μεροκάματο.Τι συμπέρασμα έβγαλα, για να μην τα πολυλογούμε. Όσο δυνατό και να ’ναι το Εργαλείο κατασκευής, ακόμα δυνατότερο είναι το Μέσο πρόσληψης και κυρίως αναμετάδοσης. Μας αρέσει δεν μας αρέσει. Κι άντε να φτιάξουμε δυνατότερους πομπούς απ’ όσο δυνατοί (μπετόν αρμέ) είναι οι δέκτες. Τι άλλο να πω; Ποιος ενδιαφέρεται, σήμερα, αν το «Μπερλίν Αλεξάντερπλάτς», του Βέρνερ εννοείται, είναι ένα από τα καλύτερα σίριαλ όλων των εποχών, και ποιος ενδιαφέρεται να το μιμηθεί, έστω να το αντιγράψει; Όποιος κατάλαβε τι θέλω να πω, κατάλαβε…
(πρώτη δημοσίευση στο Facebook)
