3 Tage in Quiberon, Emily Atef
Πώς να απαλλαγείς από μια εικόνα που σε καταδιώκει διαρκώς; Όταν το 1981 η διεθνούς φήμης ηθοποιός Romy Schneider θα βρεθεί για τρεις μέρες σε μία κλινική αποκατάστασης στο Quiberon της Βρετάνης, η συνέντευξη που της ζητούν να δώσει σε γνωστό γερμανικό περιοδικό προβάλλει ως η τελευταία της ίσως ευκαιρία να αποτινάξει την κινηματογραφική εικόνα της αυτοκράτειρας Σίσυ και να αποκαλύψει τον πραγματικό της εαυτό. Ο δημοσιογράφος Michael Jürgs και ο φωτογράφος Robert Lebeck γίνονται οι συνεργοί αυτής της διαδικασίας. Η πιστή της φίλη Hilde είναι κι αυτή κοντά της. Τρεις εξαντλητικές μέρες γεμάτες επιθυμίες, φιλοδοξίες και δίψα για ζωή.
Η συνέντευξη και μια σειρά από ασπρόμαυρες φωτογραφίες αποτελούν τη βάση της ταινίας της Atef, η οποία προσπαθεί να αιχμαλωτίσει την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα των τριών ημερών, μέσα στις οποίες η Schneider ξεγυμνώνει την ψυχή της με συγκλονιστικό τρόπο. Κι όσο η ηθοποιός εκτίθεται μπροστά στο φακό, επιτρέποντας στο πρόσωπο που κρύβεται πίσω από τη μάσκα της διασημότητας να βγει στο προσκήνιο, τόσο επηρεάζεται και η δυναμική των σχέσεων ανάμεσα στα υπόλοιπα πρόσωπα της τετράδας. Η φίλη της που προσπαθεί απεγνωσμένα να την προστατεύσει από τον ίδιο της τον εαυτό, η κυνική επιφυλακτικότητα του δημοσιογράφου που αρχίζει να κάμπτεται από την αφοπλιστική της ειλικρίνεια. Και είναι οι πασίγνωστες πλέον φωτογραφίες του Lebeck αυτές που τελικά θα αποκαλύψουν τα πολλαπλά πρόσωπα μιας συναρπαστικής ηθοποιού και γυναίκας που τη χαρακτήριζαν τα πιο αντιφατικά συναισθήματα: από τον άμετρο ενθουσιασμό και την πλήρη ευφορία ως τον πόνο και τη βαθιά μελαγχολία. Μιας γυναίκας που πίστευε ως το τέλος ότι παρόλα όσα έδωσε γενναιόδωρα, ειλικρινά δεν την κατάλαβε σχεδόν κανείς. 
Utøya 22. Juli (U – July 22), Erik Poppe
Στις 22 Ιουλίου 2011 πεντακόσια νεαρά παιδιά που βρίσκονταν σε κατασκήνωση στο νορβηγικό νησί Utoya δέχθηκαν επίθεση από βαριά οπλισμένο ακροδεξιό εξτρεμιστή. Το αιματηρό αυτό γεγονός, που κόστισε τη ζωή σε 69 νέους ανθρώπους, σημάδεψε βαθιά τη Νορβηγία και συνιστά εθνικό τραύμα έως και σήμερα. Στο Utøya 22. Juli ο Erik Poppe τολμά την κινηματογραφική μεταφορά των γεγονότων εκείνου του μοιραίου καλοκαιριού. Η ταινία του ανοίγει με ντοκιμαντερίστικα πλάνα από το Όσλο, όπου λίγο πριν τη δολοφονική επίθεση ο ίδιος δράστης προέβαινε σε βομβιστική επίθεση σε αυτοκίνητο, ανατινάζοντας οχτώ ανθρώπους. Η επόμενη σκηνή μας μεταφέρει στο νησί. Η κάμερα παρακολουθεί τη δεκαεννιάχρονη Katja που περνάει λίγες μέρες των διακοπών της στο νησί, μαζί με τη μικρότερη αδελφή της Emilie. Παρακολουθούμε έναν καβγά τους, αφού η μικρή αρνείται να ακολουθήσει στο μπάρμπεκιου της κατασκήνωσης. Αφήνοντας έτσι την Katja να πάει μόνη. Ξαφνικά ακούγεται ο πρώτος πυροβολισμός. Η πρώτη αυτή σκηνή είναι ενδεικτική ενός αγωνιώδους μονοπλάνου που κρατά 72 λεπτά . Μια συναρπαστική αναπαράσταση των γεγονότων μέσα από τα μάτια των θυμάτων. Η γεμάτη απόγνωση αναζήτηση της μικρής Emilie από την αδελφή της. Ο φόβος στα μάτια των νεαρών παιδιών. Η απόδρασή τους στο δάσος. Η αγωνιώδης προσμονή σωτηρίας. Και ο άγνωστος δολοφόνος να πλησιάζει όλο και εγγύτερα.
(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή, κατάλογος Φεστιβάλ Βερολίνου, επιμέλεια Π.)
