Ο Μαρσέλ Καρνέ/ Marcel Carné γεννήθηκε στο Παρίσι στις 18 Αυγούστου 1906. Από μικρή ηλικία ο νεαρός Μαρσέλ άρχισε να δείχνει ενδιαφέρον για τον κινηματογράφο. Στα 20 του ξεκίνησε να εργάζεται ως κριτικός κινηματογράφου και σύντομα πήρε τη θέση του αρχισυντάκτη στο Hebdo-Films, ένα εβδομαδιαίο έντυπο για τον κινηματογράφο. Ταυτόχρονα, βρήκε δουλειά ως βοηθός κάμεραμαν και, στη συνέχεια το 1930 ως βοηθός σκηνοθέτη (του θρυλικού Rene Clair) στην ταινία '' Sous les Toits de Paris ''.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ο Μαρσέλ Καρνέ εργάστηκε σε αρκετές ταινίες ως βοηθός του βέλγου σκηνοθέτη Jacques Feyder. Ξεκίνησε να σκηνοθετεί και μόνος του ταινίες μικρού μήκους και διαφημιστικά σποτ που προβάλλονταν στους κινηματογράφους. Με τη βοήθεια του Jacques Feyder το 1936 σκηνοθέτησε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του ''Jenny,'' όπου πρωταγωνίστησε η Francoise Rosay (σύζυγος του Jacques Feyder).
Η πρώτη μεγάλη επιτυχία του Καρνέ όμως ήρθε έναν χρόνο αργότερα όταν ο Prevert , ο οποίος ήταν ήδη καταξιωμένος ποιητής και συγγραφέας, έγραψε το σενάριο για τη δεύτερη ταινία του Καρνέ ''Drole de Drame.''
Ο Καρνέ και ο Πρεβέρ συνεργάστηκαν συχνά στις επόμενες δύο δεκαετίες, δημιουργώντας μια σειρά επιτυχημένων ταινιών, συμπεριλαμβανομένων των '' Le Quai des Brumes, '' '' Le Jour Se Leve, ''(Ξημερώνει), '' Les visiteurs du Soir, '' '' Les Portes de la Nuit '' και '' Les Enfants du Paradis '' (Τα παιδιά του Παραδείσου).
Στο ''Λεξικό του κινηματογράφου ''( ''The Dictionary of Cinema'') που δημοσιεύτηκε στη Γαλλία το 1995, ο ιστορικός κινηματογράφου Jean Tulard θέτει ένα ερώτημα που συχνά συναντάται, δηλαδή εάν τα σενάρια του Πρεβέρ ήταν ο κύριος λόγος για την επιτυχία αυτών των ταινιών: '' Ίσως να είναι μια λανθασμένη απορία. Κανείς δεν αμφιβάλλει για την ποιότητα των σεναρίων του Πρεβέρ, αλλά θα πρέπει να αναγνωριστεί ότι ο Καρνέ τα μετέφρασε με αξιοθαύμαστο τρόπο σε εικόνες. ''
Σε αντίθεση με τον Rene Clair, τον Jean Renoir και πολλούς άλλους γαλλους σκηνοθέτες που έφυγαν από τη Γαλλία στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Καρνέ κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής έμεινε στη Γαλλία. Σε συνέντευξής του, το 1994, είπε ότι δεν είχε φύγει για τις ΗΠΑ ή την Βρετανία, γιατί δεν μιλούσε αγγλικά και δεν ειχε ενταχθεί στην αντίσταση επειδή φοβόταν τη βία.
Από το 1940, η γαλλική κινηματογραφική βιομηχανία ελεγχόταν σε μεγάλο βαθμό από τον Alfred Greven, έναν γερμανό ιμπρεσάριο που συστησε την Continental Films. Ο Καρνέ, δήλωσε ότι αρνήθηκε να κάνει ταινίες προπαγάνδας και επέμενε ότι η ταινία '' Les visiteurs du Soir'' (1942), ήταν μια επιτυχία, διότι το γαλλικό κοινό κατάλαβε ότι ήταν μια αλληγορία για τη Γαλλία που επιβιώνε παρά την ταπείνωση της.
Με την υποστήριξη της Continental Films, ο Καρνέ στη συνέχεια, ξεκίνησε τα γυρίσματα της ταινίας '' Les Enfants du Paradis '' στη Νίκαια, τον Αύγουστο του 1943, αλλά τα γυρίσματα σταμάτησαν σχεδόν αμέσως, επειδή οι συμμαχικές δυνάμεις προσγειώθηκαν στη Σικελία και γερμανικές δυνάμεις κατέλαβαν περιοχές της νότιας Γαλλίας που προηγουμένως ελέγχονταν από το καθεστώς Vichy. Τα γυρίσματα συνεχίστηκαν στο Παρίσι το Νοέμβριο του 1943 και το αργότερα ξανά στη Νίκαια, συχνά με Γερμανούς αξιωματικούς πλέον on set.
Ο Kαρνέ, δήλωσε ότι ο σκηνογράφος του, ο Alexander Trauner, και ο συνθέτης της μουσικής, Joseph Kosma, ήταν Εβραίοι, αλλά συγκάλυπτε τη συμμετοχή τους στην ταινία. Όπως δήλωσε ο Καρνέ, ποτέ δεν θα ξεχάσει την ημέρα όταν η γαλλική αστυνομία -που εργαζόταν για την Γκεστάπο- συνέλαβε έναν γάλλο ηθοποιό κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και έκτατε κανείς δεν τον ξαναείδε: ''Θα ξαναζώ αυτή τη σκηνή για το υπόλοιπο των ημερών μου, '' είπε.
Το 1958, Καρνέ ήταν ο επικεφαλής της κριτικής επιτροπής στο 6ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Το 1971 η ταινία του Law Breakers συμμετείχε στο 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας. Το 1976 Μαρσέλ Καρνέ γύρισε την τελευταία του ταινία. Πέθανε στις 31 Οκτωβρίου 1996 στο Clamart και θάφτηκε στο Cimetiere Saint-Vincent στη Μονμάρτη.
Ο Μαρσελ Καρνέ αποτελεί τον κύριο εκφραστή του ποιητικού ρεαλισμού στον κινηματογράφο, κυρίως με τις ταινίες του ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ Le Jour Se Lève (1939), ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ Hôtel du Nord (1938) και ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΩΝ ΑΠΟΚΛΗΡΩΝ Port of Shadows (1938), όπου τολμά να φέρει στο φως σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ζωής, μ έναν μοναδικό, λεπτεπίλεπτο και ποιητικό τρόπο.
(δ.τ.)
