Το όνομά του έχει συνδεθεί με το αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ που στηλιτεύει κυρίως την εκμετάλλευση της αφρικανικής ηπείρου από τον δυτικό κόσμο. Ο πολυπράγμων Hubert Sauper/ Χούμπερτ Ζάουπερ - σκηνοθέτης, συγγραφέας, ηθοποιός και παραγωγός – έκανε παγκόσμια αίσθηση με το πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ του Ο εφιάλτης του Δαρβίνου (2004), φιλμ που εξετάζει την αποικιοκρατική αλιεία στη Λίμνη Βικτώρια στην Τανζανία. Σε μια περιοχή που μαστίζεται από την απόλυτη φτώχεια, χιλιάδες τόνοι ψαριών αλιεύονται καθημερινά και αποστέλλονται σε κράτη της Δύσης. Το ντοκιμαντέρ καταγράφει τόσο την οικονομική και πολιτική διαπλοκή όσο και τις κοινωνικές και οικολογικές επιπτώσεις του φαινομένου, ενώ διατηρεί πάντα στον άξονά του τον άνθρωπο. Το έργο του Ζάουπερ όμως ξεπερνά γεωγραφικά όρια. Ο ίδιος εξηγεί: «Οι τελευταίες μου ταινίες είναι γυρισμένες στην Αφρική, όμως δεν μιλούν για την Αφρική. Σ’ αυτή την περιοχή του κόσμου βρήκα τις συνθήκες για να περιγράψω την ειρωνεία και το αίνιγμα της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης».
Γεννημένος στις Αυστριακές Άλπεις, ο Ζάουπερ σπούδασε σκηνοθεσία στη Βιέννη και το Παρίσι, ενώ τα τελευταία χρόνια διδάσκει κινηματογράφο σε πανεπιστήμια της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Τα ντοκιμαντέρ του έχουν αποσπάσει σημαντικές διακρίσεις σε διεθνή φεστιβάλ (Μπερλινάλε, Σάντανς κ.α.), έχουν τιμηθεί με Σεζάρ και βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ από την Ευρωπαϊκή Ακαδημία, ενώ ο Εφιάλτης του Δαρβίνου ήταν υποψήφιος και για Όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ. Το αφιέρωμα του 17ου φεστιβάλ στον Ζάουπερ εστιάζει σε ταινίες που καταγγέλλουν πρακτικές και πολιτικές, δίνοντας φωνή στους αδύναμους. Ωστόσο παρουσιάζει και ένα πρώτο δείγμα γραφής που αναδεικνύει την ευαισθησία του δημιουργού: Το On the Road with Emil (1993), με πρωταγωνιστή έναν διευθυντή τσίρκου, μας ταξιδεύει στο χειμερινό αυστριακό τοπίο και ταυτόχρονα στις έννοιες των σχέσεων και της οικογένειας. Η ίδια ευαισθησία, με πιο μαχητική διάθεση διατρέχει όλο το έργο του σκηνοθέτη.
Το 1998, ο αυστριακός κινηματογραφιστής καταγράφει την οδυνηρή εμπειρία εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων Χούτου της Ρουάντα στη ζούγκλα του Ζαΐρ, μέσα από το Kisangani Diary. Όταν ο σπουδαίος Ζαν Ρους είδε το ντοκιμαντέρ διακήρυξε τη γέννηση ενός νέου τύπου κινηματογράφου, του «σινεμά της επαφής», σημειώνοντας ότι αυτό «δεν είναι ακόμη ένα ντοκιμαντέρ ενός λευκού για τη Μαύρη Ήπειρο».
Το 2002, ο Ζάουπερ, κάνοντας ένα διάλειμμα από τα αφρικανικά θέματα, υπογράφει το Alone with our Stories, μια καταγγελία για την ενδοοικογενειακή βία (σωματική και ψυχολογική) που υφίστανται οι γυναίκες πίσω από κλειστές πόρτες. «Η συζυγική βία δεν είναι μόνο η πιο αόρατη μορφή πολέμου, αλλά και η πιο απειλητική και καταστροφική», τονίζει ο σκηνοθέτης.
Στην πιο πρόσφατη ταινία του Ζάουπερ, We Come as Friends (2014), επιστρέφει στην Αφρική και πιο συγκεκριμένα στο Νότιο Σουδάν. Ειρηνοποιοί των Ηνωμένων Εθνών, εργάτες, αμερικανοί ευαγγελιστές, Σουδανοί όλων των ηλικιών, παρελαύνουν μπροστά από την κάμερα, αποτυπώνοντας με μελανά χρώματα ένα νεο-αποικιοκρατικό πείραμα που συντελείται στη χώρα.
Ο Δημήτρης Κερκινός σημειώνει για το έργο του Χούμπερτ Ζάουπερ: "Οι ταινίες αυτές είναι γυρισμένες –συχνά υπό δύσκολες συνθήκες– με μικρό συνεργείο, διακρίνονται από την αμεσότητα του σινεμά βεριτέ και φέρουν την εκφραστικότητα αυτών που καταγράφουν. Μέσα απ’ αυτές, ο Ζάουπερ δίνει φωνή στους αδύναμους και συνομιλεί με τους αυτουργούς, προσεγγίζοντάς τους όχι σαν φορείς του κακού, αλλά ως ανθρώπους που έχουν εμπλακεί σ’ ένα φαύλο σύστημα, αποφεύγοντας έτσι να τους κρίνει. Απώτερος στόχος του είναι να ευαισθητοποιήσει και ν’ αφυπνίσει, να δώσει πρόσωπο σε πράγματα που μας είναι γενικώς γνωστά αλλά στα οποία επιλέγουμε να μη δώσουμε σημασία, να μοιραστεί τις ξεχωριστές καταστάσεις που βιώνει, να δώσει χώρο στον θεατή προκειμένου εκείνος να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα."
(δ.τ.)
