Επί 43 χρόνια ο Peter Watkins γυρίζει ριζοσπαστικές, καινοτόμες ταινίες, που μέσα από την τεκμηρίωση ή και την μυθοπλασία κριτικάρουν την σύγχρονη κοινωνική – πολιτική πραγματικότητα, παραμένοντας συνεπής και ασυμβίβαστος με αισθητικές, ιδεολογικές παρεμβάσεις πολιτικών, παραγωγών, τηλεοπτικών καναλιών, διανομέων. Η σταθερή του θέση απέναντι στα media κράτησε το έργο του μακριά από το ευρύτερο κοινό. Το έργου του, εκτείνεται από το θρυλικό War Game του 1964 (βραβείο Όσκαρ, αλλά και απαγορευμένο επί 20 χρόνια από το BBC), ως την πιο πρόσφατη δουλειά του, το πεντάωρο έπος H Κομμούνα, μια αναφορά στην Παρισινή Κομούνα. Μεταξύ άλλων περιλαμβάνεται το Edvard Munch (κατά τον Μπέργκμαν «το έργο μιας ιδιοφυΐας», κατά τον Guardian «σημαντικό όσο και ο Πολίτης Κέιν»), το έπος διάρκειας 276΄ The Freethinker για τη ζωή και το έργο του διάσημου σκανδιναβού θεατρικού συγγραφέα August Strindberg, αλλά και το εφιαλτικά προφητικό Punishment Park.
Σε ολόκληρη την ιστορία του σινεμά πολύ δύσκολα απαντάται δημιουργός τόσο συνεπής, έντιμος, ανεξάρτητος, διανοητικά εναργής, πολιτικά ανυπότακτος, κινηματογραφιστής ολοκληρωτικά ασυμβίβαστος με τις μέσες λύσεις που επιβάλλονται από το σύστημα. Ο Βρετανός σκηνοθέτης Peter Watkins για 45 χρόνια γυρίζει ταινίες σε όλο τον κόσμο βρισκόμενος σε διαρκή διαμάχη με παραγωγούς, διανομείς, κυβερνήσεις, θύμα ο ίδιος μιας κυνικής περιθωριοποίησης, με το έργο του σπάνια να βρίσκει εύκολο δρόμο προς τον θεατή.
Εξ αρχής, όχημα έκφρασης του Watkins ήταν η πρωτοποριακή χρήση του ψευδοντοκιμαντέρ κι είναι πραγματικά θαυμαστό το πόσο κάθε έργο του και η πολιτική – κοινωνική συνείδηση που κρύβει, παραμένουν επίκαιρα και σύγχρονα στις μέρες μας.
Ο Peter Watkins παραμένει ένα καλά κρυμμένο μυστικό της μεταπολεμικής παγκόσμιας κινηματογραφίας. Μόλις τα τελευταία χρόνια άρχισαν να εμφανίζονται αφιερώματα στο έργο του που παραμένει δυσπρόσιτο για το ευρύτερο κοινό. Μόλις μετά το 2000 η διεθνής κριτική άρχισε να εξετάζει το σύνολο της δουλειάς και των θέσεων ενός τόσο μοναχικού κινηματογραφιστή αναγκάζοντας τον ιστορικό κινηματογράφου Scott Macdonald να δηλώσει πως «η αδιαφορία για τον Peter Watkins αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αίσχη της σύγχρονης κινηματογραφικής κριτικής».
Punishment Park - Τα Γκουαντανάμο και Αμπού Γκράιμπ εν έτει 1971
Το «Punishment Park» είναι η πιο γνωστή ταινία του Watkins και αποτελεί ένα αριστούργημα του σινεμά βεριτέ. Η μελέτη του Watkins για τις κοινωνικές αναταραχές στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ, βρίσκει τη διοίκηση του Νίξον να ιδρύει κέντρα αναμόρφωσης για τους διαφωνούντες: ειρηνιστές, φοιτητές, έγχρωμους ακτιβιστές κι άλλα «διασπαστικά» στοιχεία της κοινωνίας. Επικαλούμενη την εξουσία που της παραχωρεί ο Νόμος Μακ Κάραν του 1950, η κυβέρνηση στέλνει τους διαφωνούντες στο Εθνικό Πάρκο Τιμωρίας, όπου οι φυλακισμένοι πρέπει να διασχίσουν την έρημο της Καλιφόρνια χωρίς φαγητό και νερό, την ίδια στιγμή που οπλισμένοι άντρες της εθνικής φρουράς τους καταδιώκουν.
Στην ταινία συμμετέχουν ερασιτέχνες ηθοποιοί, οι οποίοι αυτοσχεδίασαν τους ρόλους τους, εκφράζοντας τις δικές τους πολιτικές πεποιθήσεις. Το αποτέλεσμα ήταν τόσο ρεαλιστικό και γεμάτο ένταση, που σε κάποιο σημείο ο Watkins φοβήθηκε ότι οι ηθοποιοί με το ρόλο των αντρών της εθνοφρουράς είχαν οπλίσει τα όπλα τους με αληθινά πυρά! Αξίζει να σημειωθεί πως ο υπεύθυνος ήχου της ταινίας ήταν ο Μάικλ Μουρ, πασίγνωστος σήμερα σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ, το έργο του οποίου είναι σαφώς επηρεασμένο από τον Peter Watkins.
(πηγή δελτίο τύπου)
