(αποσπάσματα από μια συνέντευξη τύπου)

ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ
Νομίζω ότι ήμουν οκτώ χρονών όταν με ρώτησαν στο σχολείο τι ήθελα να κάνω κι εγώ είπα το όνομα μιας σχολής κινηματογράφου που την είχα μάθει απέξω γιατί την άκουγα από τους γονείς μου. Δεν ξέρω γιατί υπήρχε η ανάγκη αυτή μέσα μου από τόσο νωρίς. Όμως υπήρχε πάντα. Νομίζω ότι με ενδιέφερε όλη αυτή η συζήτηση για τις ταινίες που γίνονταν εκείνη την εποχή στη Γαλλία, έβλεπα ότι ο κόσμος, όπως οι σινεφίλ γονείς μου, συζητούσαν για τις ταινίες και σκεφτόμουν ότι με έναν παράξενο τρόπο η έβδομη Τέχνη ήταν μια παιδική τέχνη. Το διασκέδαζα λοιπόν που οι ενήλικες συζητούσαν με γαλλική σοβαρότητα για αντικείμενα τα παιδικής ηλικίας.

ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ
Το θέμα της αυτοβιογραφίας είναι περίπλοκο. Επανέρχεται στην ταινία Τα χρυσά μας χρόνια. Κι όμως, δείτε τις διαφορές: η δική μου μητέρα ζει, ενώ του ήρωα αυτοκτόνησε, το ταξίδι στη Σοβιετική Ένωση, που ήταν παραδοσιακό για τους Γάλλους φοιτητές στην εποχή μου, εγώ δεν το πραγματοποίησα ποτέ.

ΤΑ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ
Είμαι απίστευτα σοβαρός κατά τα γυρίσματα, το ίδιο και αυτή τη στιγμή που ετοιμάζω ένα καινούργιο πρότζεκτ. Προσπαθώ, όμως, οι ηθοποιοί και οι τεχνικοί να διασκεδάζουν, γιατί έτσι θα διασκεδάσει και το κοινό. Δεν είμαι από τους σκηνοθέτες που βασανίζουν τους ηθοποιούς.  Πάντα προσεγγίζω το θέμα μου με σοβαρότητα και τρακ – η αλήθεια είναι ότι μου προκαλεί άγχος να ξεκινώ μία ταινία.
 
ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ
Η Γαλλία δεν είναι τόσο μεγάλη χώρα, δεν έχουμε αμέτρητους ηθοποιούς, είναι λοιπόν σημαντικό να βρεις έναν ηθοποιό με τέτοιο χάρισμα. Ο Αμαλρίκ μου θυμίζει τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι τη δεκαετία του ‘60. Είναι τιμή για μένα που τον συναντώ από τη μία ταινία στην άλλη. Την πρώτη μου ταινία, Η ζωή των νεκρών, την έγραφα αγχωμένος, σκεφτόμουν ότι ίσως ήταν η πρώτη και τελευταία. Ήθελα λοιπόν να έχω αρκετούς ηθοποιούς. Πάντα μιλάει κανείς για την ποιότητα των ηθοποιών, εγώ όμως ήθελα ποσότητα. Μου αρέσουν οι ηθοποιοί που προέρχονται από διαφορετικούς χώρους, άλλος από το σινεμά, άλλος από το θέατρο. Μου αρέσει να τους συνδυάζω, να αναμιγνύω όλα αυτά τα ‘’χρώματα’’.
(...) Όταν γυρίζω μία ταινία θυσιάζω τα πάντα για την ερμηνεία. Ξεκινάω με θεωρητικές ιδέες, ένα πλούσιο αναλυτικό υλικό της προσωπικότητας των ηρώων και στο πλατό είμαι σε θέση να θυσιάσω τα πάντα για την ερμηνεία. Κι αυτό γιατί θέλω η ερμηνεία να σας αγγίξει. Μου αρέσει αυτό που έλεγε, ο Τριφό: να κάνουμε γυρίσματα ενάντια σε αυτό που γράψαμε. Μπορώ να πετάξω από το παράθυρο όλα τα στερεότυπα που έχω.

ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΚΑΙ ΣΙΝΕΜΑ
Θα μπορούσα να απαντήσω με κάποιες ταινίες που με σημάδεψαν. Όλες τις ασπρόμαυρες ταινίες του Άλφρεντ Χίτσκοκ, που είδα στο σπίτι των παππούδων μου όταν ήμουν δέκα χρονών κι ανάμεσά τους το φιλμ Μάρνι, που μου έδειχνε τον κόσμο των ενηλίκων με τρόπο τρομακτικό. Ακόμη, θυμάμαι ότι είπα ψέματα για την ηλικία μου για να μπω στο σινεμά να δω μία ταινία του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν.

ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΣΙΝΕΜΑ
Δεν θα μπορούσα να έχω άποψη για τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Δεν είμαι καν πεπεισμένος ότι υπάρχει. Περισσότερο είμαι ταυτισμένος με τον κινηματογράφο της Λατινικής Αμερικής. Για το γαλλικό σινεμά, πιστεύω ότι η σημερινή κατάσταση παρουσιάζει πολυμορφία. Ήρθα από την Αργεντινή πρόσφατα και σκεφτόμουν ότι η κατάσταση στο γαλλικό κινηματογράφο μοιάζει με αυτή της Αργεντινής. Σημειώθηκε πρόσφατα μια επιστροφή στον ρεαλισμό, γιατί ο πολιτικός λόγος στη Γαλλία ήταν τόσο ανύπαρκτος, που τελικά ο κινηματογράφος έπρεπε να δείξει τις διενέξεις σε κοινωνικό επίπεδο. Αυτό λοιπόν είναι το κύριο χαρακτηριστικό τα τελευταία τρία χρόνια: ρεαλισμός και επιστροφή στον πολιτικό λόγο όταν το πολιτικό σκηνικό καταρρέει.

(αποσπάσματα από μια συνέντευξη τύπου που ο Arnaud Desplechin, παραχώρησε την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015, στο πλαίσιο του 56ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης)