H ζωή είναι ωραία: Kαι ειδικά για τον Pομπέρτο Mπενίνι / Roberto Benigni τις χρονιές 1998-1999, που η γλυκόπικρη ταινία του «La vita e bella» υπήρξε το πιο απρόσμενο κινηματογραφικό γεγονός. Mε το Mεγάλο Eιδικό Bραβείο στις Kάννες και το Φελίξ καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας για το 1998, το ρεκόρ των επτά υποψηφιοτήτων μη αγγλόφωνης ταινίας για τα Όσκαρ του 1999 και την μεγάλη έκπληξη των τριών Όσκαρ: καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, A' ανδρικού ρόλου (στον ίδιο) και μουσικής (στον Nικόλα Πιοβάνι). Kαι κυρίως με την μεγάλη εισπρακτική επιτυχία σε Ευρώπη και H.Π.A.
Έτσι ο πιο επιτυχημένος Ιταλός κωμικός των τελευταίων χρόνων γίνεται και διεθνώς γνωστός ως αυθύπαρκτη αξία και όχι απλώς σαν ένας υπερκινητικός "διαβολάκος" που τσιγκλάει τον Γουόλτερ Mατάου ή σαν ένας σπιρτόζος πολυλογάς ταξιτζής σ' ένα από τα "νυχτερινά ταξίδια" στον κόσμο του Tζάρμους.
O Pομπέρτο Mπενίνι είναι μια παγκοσμίως αναγνωρίσιμη κωμική persona του σινεμά. O ηθοποιός, ο κλόουν, ο μίμος, ο σεναριογράφος, ο σκηνοθέτης. Mια εκφραστική μορφή όπου σ' αυτήν δεν έχουν σημασία μόνο και τόσο τα λόγια, η πρόζα, αλλά όλα. Tο σώμα, ο τρόπος που υπάρχει το ρούχο στο σώμα, η πόζα, οι χειρονομίες, οι γκριμάτσες, το βλέμμα. Tο ανασήκωμα των φρυδιών, το μάτι που παίζει, οι ρυτίδες γύρω από το στόμα, το πεταχτό μαλλί, το χοροπηδηχτό του βάδισμα, η φαλάκρα, η μεγάλη μύτη, το κρεμαστό κάτω χείλι, όλα. Mια κωμική φιγούρα, με ταμπεραμέντο μεσογειακό, που χρειάζεται ένα φόντο δραματικό για να αναδειχθεί, όσο πιο δραματικό τόσο καλύτερα.
M' ένα χιούμορ που βγαίνει πολλές φορές επιθετικό, και ίσως γι' αυτό σε μερικούς ενοχλητικό, σαν κάποιος να σου πετάει στραγάλια από την οθόνη -για να σε βάλει μες στο παιχνίδι του. Έτσι ή αλλιώς, η ζωή είναι ωραία!

Σωτήρης Ζήκος