(σχόλια των Θόδωρο Σούμα & Ιουλίας Μέρμηγκα)
Είδα στο 11ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου της Αθήνας (online edition) 3 καλά, πειραματιζόμενα, ποιητικά αλλά και αδρά φιλμ του έντονα επινοητικού και πρωτότυπου, Βρετανού σκηνοθέτη Άντριου Κέτινγκ/ Andrew Kötting, που αναζητά μια νέα κινηματογραφική γλώσσα. Μου άρεσε ιδιαίτερα το ζοφερό, πρωτοποριακό, ελλειπτικό, σκληρό και τολμηρό μείγμα μυθοπλασίας, ντοκουμέντων και εικαστικά δουλεμένου υλικού, “Ο Λεκ και τα σκυλιά” (2017). Πρόκειται για μια ταινία που αναφέρεται σε έναν άνθρωπο, που κατατρεγμένος, κατέφυγε στη σχέση του με τα σκυλιά, την οποία διατήρησε πολύ δυνατή ακόμη και μετά το γάμο του.
Σημαντική είναι κι η πρώτη του επιτυχία, το δημιουργικό, γοητευτικό, όμορφο και πειραματιζόμενο εικαστικά και αφηγηματικά, ντοκιμαντέρ “Το Σουλάτσο” (1996), όπου παρακολουθούμε την γριά γιαγιά, την άρρωστη μικρή κόρη του και τον ίδιο να κάνουν τον γύρο της ακτογραμμής της Αγγλίας. Ο Κέτινγκ χρησιμοποιεί συχνά και πολύ λειτουργικά τη γρήγορη ταχύτητα στα πλάνα (accéléré).
Συμπαθητικό κι ενδιαφέρον είναι το αφαιρετικό αφηγηματικά, μεγάλου μήκους πειραματικό ντοκιμαντέρ του "Λουιγιέ: Αυτή είναι η νεκρή φύση μας", που παρουσιάζει δημιουργικά, ποιητικά και εξαιρετικά πρωτότυπα, τη ζωή της οικογένειας του σκηνοθέτη στο εξοχικό τους στα γαλλικά Πυρηναία, ξανά με την ανάπηρη κόρη του Ίντεν, πιο μεγάλη τώρα, και τη γυναίκα του...
Θόδωρος Σούμας
"Ο Άντριου Κέτινγκ είναι ένας από τους πιο επινοητικούς πολυμεσικούς καλλιτέχνες της σύγχρονης Βρετανίας, με έργο που εκτείνεται από περφόρμανς βασισμένες σε διαστρεβλωμένες μυθολογίες, πολυ-αισθητηριακές εγκαταστάσεις, διαδικτυακές πλατφόρμες, εκδόσεις βιβλίων, μέχρι, βεβαίως, ταινίες, στις οποίες εφαρμόζει μικτές τεχνικές. Συχνά, παίρνει την καταστασιακή μέθοδο της ψυχογεωγραφικής περιπλάνησης στο βρετανικό τοπίο, ως εφαλτήριο για τις αυτοβιογραφικές έρευνές του πάνω στις έννοιες της ταυτότητας, του ανήκειν, της ιστορίας και του πολιτισμού. Εκμαιεύει τόσο μια μελαγχολία όσο και μια ντανταϊστική αισθητική από τον σύγχρονο πολιτισμό.
Στο αφιέρωμα παρουσιάζονται συνολικά 20 ταινίες, με μια επιλογή από μικρού μήκους πειραματικές ταινίες, καθώς και από τις μεσαίου και μεγάλου μήκους ταινίες που τον καθιέρωσαν στον σύγχρονο βρετανικό πειραματικό κινηματογράφο. Ο Κέτινγκ έγινε γνωστός με το μεγάλου μήκους πειραματικό ντοκιμαντέρ “Το Σουλάτσο” (1996), στο οποίο κατέγραψε την περιπλάνηση του, κατά μήκος της βρετανικής ακτογραμμής, μαζί με τη γιαγιά του και την 7χρονη, τότε, ανάπηρη κόρη του Ίντεν.
Η κόρη του, καλλιτέχνις κι αυτή σήμερα, αποτελεί σημείο αναφοράς στο έργο του : “[…] η βαριά αναπηρία της μου έδωσε τη δυνατότητα να είμαι αυτό που είμαι, με ενέπνευσε, με απέτρεψε, με συγκίνησε και με εξόντωσε -εξαιτίας της δεν έγινα ποτέ το άτομο που νόμιζα ότι θα γινόμουν”. Το αυτοβιογραφικό ντοκιμαντέρ “Λουιγιέ: Αυτή Είναι Η Νεκρή Φύση Μας” (2011) εστιάζει στην προσωπικότητα της Ίντεν και στο τοπίο των γαλλικών Πυρηναίων, όπου ο Κέτινγκ με την οικογένεια του κατά καιρούς μένουν. Στην περισσότερο μυθοπλαστική ταινία “Βρώμικη Γη” (2001), ο Κέτινγκ δείχνει τη σκληρότητα της βρετανικής επαρχίας, ενώ στην ταινία “Ο Λεκ Και Τα Σκυλιά” (2017), δημιουργεί ένα πρωτοποριακό υβρίδιο μυθοπλασίας και εικαστικού έργου. Η ταινία “Μόνοι Μας” (2015) είναι μια προσκυνηματική περιπλάνηση που ακολουθεί τα ίχνη του ποιητή, του 19ου αιώνα, Τζον Κλερ. Το ιερό ταξίδι είναι επίσης το θέμα της πρόσφατης ταινίας του “Η Οστεοθήκη Της Φάλαινας’ (2019), στην οποία ανασκάπτει αλλά και δημιουργεί παράξενα στρώματα ιστορίας και μυθολογίας".
Κείμενο: Ιουλία Μέρμηγκα
