Η Isabel Pagliai δίνει μια φωνή σε όσους συνήθως δεν απεικονίζονται στην κινηματογραφική οθόνη, προσφέροντας τους την κινηματογραφική κάμερα ως το μέσο με το οποίο θα παρουσιαστούν. Προσπαθεί να δημιουργήσει ένα σινεμά όπου τα παιδιά να μπορούν να αφηγηθούν τις δικές τους ιστορίες, τις οποίες στη συνέχεια μ’ ένα τρόπο διακριτικό ενισχύει. Το τελικό αποτέλεσμα χαρακτηρίζεται από μια αναζωογονητική ειλικρίνεια. Είναι κάτι περισσότερο από μια απλή αφήγηση: πρόκειται για μια αλλαγή στην οπτική. Η κάμερά της είναι κάποιες φορές διακριτική, ικανή να συλλάβει την οικειότητα, να καταγράψει σκέψεις, αναμνήσεις, επιθυμίες, κάποιες φορές καταγράφει με τόνους χαμηλούς, κάποιες φορές αμφισβητεί ή κάποιες φορές προτείνει από ένα βλέμμα που εστιάζει αλλού. Σε άλλες περιπτώσεις, είναι πιο απρόσεκτή ή χειμαρρώδης. Σε κάθε περίπτωση, πάντα δείχνει έναν σεβασμό που χαρακτηρίζεται από λυρισμό στην ευθραυστότητα της συγκεκριμένης ηλικίας , στο μυστήριο και την κρυφή τρυφερότητα της.
Τα κοινωνικό φόντο στις ταινίες αυτές είναι οικείο στην Pagliai: το γνωρίζει από την παιδική της ηλικία ή συνδέεται με πολύ κοντινούς της ανθρώπους. Αν και είναι πολύ προσεκτική για να συλλάβει τη στιγμή, συχνά προσεγγίζει το παρελθόν και το παρόν, το μύθο και την αναπόληση.
Η Pagliai αμφισβητεί τη γλώσσα των νέων, είτε αυτή είναι πολύ σαφής, απότομη και ασεβής όπως στο ISABELLA MORRA (2015), είτε σιωπηλή όπως οι χειρονομίες και το δάσος στο ORFEO (2017), ή είναι ένας συνδυασμός αυθάδειας και ντροπής στο TENDRE (2020). Αναγνωρίζει τους ρυθμούς της γλώσσας του, υφαίνει λέξεις και μουρμουρητά με τους ήχους του χώρου που περιβάλλει τους χαρακτήρες.
Συχνά επικεντρώνεται στην καταγραφή της ευαισθησίας της στιγμής και των μικρών διανοητικών ή ψυχικών αλλαγών που γίνονται μέσω των εκφράσεων. Η κάμερα της Pagliai καταγράφει το χρόνο μέσω από τις μεταβολές του φωτός , της κίνησης που παράγεται από τον άνεμο και τις σκιές. Ο χώρος γύρω από τους χαρακτήρες, είτε είναι ο χώρος των προαστίων της πρώτης της ταινίας μικρού μήκους, είτε οι μεγάλοι φυσικοί χώροι των δύο τελευταίων έργων είναι ένα περιβάλλον σε κίνηση.
Η αφήγηση ακολουθεί την διαδρομή που προτείνει η κάμερα: δεν επιδιώκει μια γραμμικότητα αλλά προχωρά με προσοχή σε μικρές αποκαλύψεις, σπινθήρες που παράγονται από διαφορετικές εκφράσεις, αλλαγές του, μυστικές αποκαλύψεις της ατμόσφαιρας που περιβάλλει τους χαρακτήρες. Δεν ενδιαφέρεται να αποκαλύψει το μυστήριο, αλλά να στοχαστεί και να το ακούσει, να δοξάσει την ποίησή του.

Οι ταινίες
Isabella Morra (2015)
Orfeo ( 2017)
Tendre ( 2020)

(Κείμενο Patrick Holzapfel, δελτίο τύπου Viennale 2020. Απόδοση Δημήτρης Μπάμπας)