(δηλώσεις και σχόλια)

ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Τα τελευταία 10-12 χρόνια, η είσοδος της φορητής βιντεοκάμερας στην καθημερινότητα όλων, έφερε μια πραγματική επανάσταση. Περιστατικά όπως ο ξυλοδαρμός του Αφροαμερικανού Ρόντνεϊ Κινγκ από την αστυνομία, μπορούν πλέον να αποκαλύπτονται ευκολότερα. Κάθε ακτιβιστής μπορεί να γίνει πανεύκολα κινηματογραφιστής και να φωτίσει παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τον κόσμο, μέσω του Ίντερνετ. Πλέον, τα εργαλεία παραγωγής ενός ντοκιμαντέρ είναι διαθέσιμα σε όλους.

ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ
Έχω έμφυτη την ανάγκη για δημιουργικότητα και αντλώ έμπνευση από κάθε μορφή τέχνης, ακόμα και από πειραματικές μορφές. Για να αντιμετωπίσουμε τους δύσκολους καιρούς και τα προβλήματα που δημιούργησε η παγκόσμια οικονομική κρίση, χρειαζόμαστε την τέχνη περισσότερο από ποτέ. Θεωρώ παράλογο να περικόπτονται οι κρατικές δαπάνες για την τέχνη και τον πολιτισμό, με αφορμή αυτήν ακριβώς την οικονομική στενότητα.

ΠΑΡΑΓΩΓΗ
Σε ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού πολλές φορές ξεκινώ μόνο με την πιστωτική μου κάρτα. Ξέρετε, χρειάζεται λίγη ανευθυνότητα και τρέλα. Θεωρώ ότι, αν είσαι παθιασμένος με μία ιδέα, είναι καλύτερα να ξεκινήσεις τα γυρίσματα και στην πορεία κάποιος θα σε στηρίξει. Αν εσύ δεν πιστέψεις στον εαυτό σου, τότε ποιος θα πιστέψει σε σένα;
Είμαι κοινωνικός ακτιβιστής και με τη δουλειά μου θέλω να οδηγήσω στη δράση και την κινητοποίηση.

PilgrIMAGE
Η ταινία εκφράζει το πάθος μου για την ιστορία του σινεμά και την προσπάθειά μου να μεταδώσω αυτό το πάθος στη νέα γενιά, αναζητώντας παράλληλα νέους τρόπους προσκυνήματος σε αυτή την τέχνη..

ΤΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ
Έχω μαζέψει 400-500 διαπιστεύσεις. Τις μαζεύω σε μία γυάλα, που κάθε χρόνο γεμίζει περισσότερο! Το πρόβλημα για μένα είναι ότι υπάρχουν τόσο πολλά Φεστιβάλ Κινηματογράφου, περίπου 3.600 σε όλον τον κόσμο. Έστω και αν αρκετά από αυτά δεν περιλαμβάνουν ντοκιμαντέρ, είναι δύσκολο να προλαβαίνω να τα παρακολουθώ όλα, όπως θα ήθελα. Είμαι πάντως σαν τον τσιγγάνο, που βρίσκεται διαρκώς στο δρόμο, αναζητώντας το τέλειο Φεστιβάλ».
(...) Χρειάζεται ισχυρή θέληση από τον διευθυντή ενός Φεστιβάλ, για να μην ενδώσει στις πιέσεις, από όπου κι αν προέρχονται. Οι πιέσεις αυτές ίσως είναι πιο έντονες όπου υπάρχει κρατική χρηματοδότηση, αλλά έχει και πιο ‘υπόγειες’ μορφές. Η ύπαρξη δεκάδων ‘χρυσών’ και ‘πλατινένιων’ χορηγών, όπως για παράδειγμα στο Hot Docs στο Τορόντο, οδηγεί κατά τη γνώμη μου σε μια υποδόρια μορφή εξάρτησης.

ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΚΑΙ ΦΕΣΤΙΒΑΛ
Το ντοκιμαντέρ είναι ένας διαπροσωπικός και ταυτόχρονα ένας διακρατικός τρόπος για να μάθουμε για τα καλά και τα κακά αυτού του πλανήτη, να προβληματιστούμε και να αναλάβουμε δράση. Και το Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης αποτελεί μια έκφραση δημοκρατίας, καθώς με τις ταινίες τεκμηρίωσης εκπαιδεύει τους θεατές. Χαίρομαι γιατί από τους χιλιάδες θεατές που παρακολουθούν το φεστιβάλ, οι περισσότεροι είναι νέοι άνθρωποι.

[Αποσπάσματα από δηλώσεις κατά τη διάρκεια ημερίδας με θέμα «Ο κοινωνικός ρόλος των Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ»(17 /3/2009), τιμητικής εκδήλωσης (19/3/2009), συνέντευξη τύπου (20/3/2009), στα πλαίσια του  11ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Επίσης κατά τη διάρκεια ημερίδας με θέμα  «Η παραγωγή στο ντοκιμαντέρ» 15/3/2008, στα πλαίσια του  10ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.]