(Η τιμωρός)
του Steven Soderbergh
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Είμαι φαν των ταινιών του Τζέιμς Μποντ, των αρχών της δεκαετίας. Το From Russia with Love είναι η αγαπημένη μου. Σε αυτές τις ταινίες, γνωρίζεις σε βάθος τους χαρακτήρες, αντί απλά να βλέπεις τι κάνουν. Στις πιο πρόσφατες ταινίες κατασκοπείας και δράσης, δεν αφιερώνεται πολύς χρόνος στην ανάπτυξη των χαρακτήρων. Ήθελα να φτιάξω μία ταινία που να θυμίζει τις πρώτες ταινίες του Τζέιμς Μποντ. Σε αυτές, η αναλογία της ιστορίας σε σχέση με τη δράση, θυμίζει πολύ την ΤΙΜΩΡΟ/ Haywire.
Πάντα αναρωτιόμουν γιατί ο κύριος χαρακτήρας στην ταινία μου, έπρεπε οπωσδήποτε να είναι ένας άντρας. Θεωρώ ότι υπάρχει ένα επιπλέον στοιχείο δράματος και σύγκρουσης εάν η πρωταγωνίστρια είναι γυναίκα. Και ταυτόχρονα υπάρχει πάντα και το στοιχείο ότι κάποιος βρίσκεται σε έναν κόσμο που διοικείται από άνδρες. Οπότε, αυτό είναι ακόμα ένα ‘τείχος’ που πρέπει να σπάσει μία γυναίκα πρωταγωνίστρια. Εκτός από την κατασκοπεία και τις μυστικές υπηρεσίες, αυτή η ταινία έχει να κάνει και με τις σχέσεις που αναπτύσσει η πρωταγωνίστρια με τους υπόλοιπους αντρικούς χαρακτήρες και το πώς λειτουργεί σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο.
Ήθελα ο χαρακτήρας να είναι πολυεπίπεδος. Για παράδειγμα, είναι μια σκηνή που διαλύει το τηλέφωνο του συνεργάτη της, ενώ αυτός είναι έξω από την αίθουσα. Σε εκείνο το σημείο, αυτή η επίθεση είναι απρόκλητη. Δεν έχει γίνει κάτι που να την κάνει να τον υποψιαστεί, αλλά θεώρησα ότι ο χαρακτήρας της, θα έκανε κάτι τέτοιο ούτως ή άλλως. Προσθέτει ένα στρώμα ενοχής. Και νομίζω ο λόγος που οι ταινίες του Χίτσκοκ έχουν επιτυχία είναι όχι μόνο εξαιτίας της τεχνικής τους, αλλά επειδή στον πυρήνα τους, έχουν να κάνουν με την ενοχή. Υπάρχει πάντα κάποιος στο επίκεντρο της ταινίας που έχει κάποια σκοτεινά σημεία, που το κοινό δεν θέλει να ξέρει. Αυτό ήθελα και εγώ. Οπότε η πρωταγωνίστρια δεν είναι μία εντελώς καλοκάγαθη κοπέλα. Και όπως αποδεικνύεται, αυτής της η στάση  είναι που της σώζει και τη ζωή. Αλλά όταν τη βλέπεις να κάνει ό,τι κάνει, αναρωτιέσαι, ‘γιατί’.
(...) Οι σκηνές με τα αυτοκίνητα είναι χρονοβόρες και υπάρχει πάντα η περίπτωση κάτι να πάει στραβά . Είναι πραγματικά δύσκολο να κάνεις κάτι, που έχει ξαναγίνει ένα εκατομμύριο φορές, με τρόπο διαφορετικό και το αποτέλεσμα να είναι καλό. Θεώρησα ότι θα ήταν συναρπαστικό να έχει ο θεατής την αίσθηση ότι η Τζίνα (Gina Carano) οδηγεί το αυτοκίνητο. Πήραμε έτσι ένα μηχάνημα (go rig) που προσαρμόζεται στην οροφή του αυτοκινήτου και σου επιτρέπει να κινηματογραφήσεις τους ανθρώπους στο αυτοκίνητο, σαν να οδηγούσαν αυτοί.
Όταν έχω μια ταινία που έχει πολλές τοποθεσίες γυρισμάτων, αναζητώ πάντα τρόπους για να τις κάνω να ξεχωρίζουν οπτικά, έτσι ώστε και ο θεατής να νιώθει ότι βρίσκεται σε ένα διαφορετικό περιβάλλον. Χρησιμοποιήσαμε ψυχρά χρώματα για τις βόρειες  πολιτείες της Νέας Υόρκης, ώστε να διαμορφώσουμε μία πολύ ξεχωριστή αίσθηση σε σχέση με την υπόλοιπη ταινία.
Για την Ισπανία, επέλεξα μία πιο χαμηλή, ζεστή παλέτα. Οπότε, χρησιμοποιήσαμε κοραλλιογενή φίλτρα για μία πιο ζεστή χροιά. Στο Δουβλίνο είναι πιο συγκεκριμένα τα πράγματα, δεδομένου ότι τον περισσότερο καιρό επικρατεί συννεφιά. Οι σκηνές στο Νέο Μεξικό, από την άλλη πλευρά, είναι σχεδόν όλες νυχτερινές. 

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)