της Kathryn Bigelow
Στην καλύτερη παράδοση του αμερικάνικου σινεμά δράσης (Howard Hawks, Don Siegel, Samuel Fuller) η ταινία The Hurt Locker βυθίζει τον θεατή στο παραισθητικό σύμπαν του πεδίου μάχης. Μια γυναίκα σκηνοθέτις, η Kathryn Bigelow, απεικονίζει έναν κλειστό ανδρικό κόσμο –οι άνδρες στον πόλεμο- καταγράφοντας την ψυχολογία τους κάτω από συνθήκες υψηλής πίεσης, εν καιρώ πολέμου.
Η Βαγδάτη έχει γίνει μια πόλη -παγίδα γεμάτη από βόμβες και ανθρώπους καμικάζι που θυσιάζουν την ζωή τους. Περίπου κάθε δεκαπέντε λεπτά γίνεται έκρηξη από έναν αυτοσχέδιο μηχανισμό με θανατηφόρες επιπτώσεις. Η Β- Company είναι η μοναδική ομάδα που έχει εκπαιδευτεί να αφοπλίζει αυτές τις θανατηφόρες βόμβες. Ο λοχίας Σάνμπορν, ένας πρώην καταδρομέας, και ο λοχίας Έλτριτζ, ένας νέος που φιλοσοφεί την ζωή, έχουν μόνο 38 μέρες να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους. Αναγκάζονται να συνεργαστούν με τον καινούριο αρχηγό της ομάδας, Γουίλιαμ Τζέιμς, ο οποίος εφαρμόζει περίεργες τεχνικές και δείχνει να απολαμβάνει το παιχνίδι με τον θάνατο, κάτι που τρομάζει τους υπόλοιπους στρατιώτες.
Η σκηνοθέτις Kathryn Bigelow δηλώνει: «Η γέννηση της ταινίας οφείλεται στο ότι ο Mark Boal (σεναριογράφος) ως δημοσιογράφος στην Βαγδάτη 2004 ήταν "ενσωματωμένος" σε μια μονάδα εξουδετέρωσης βομβών. Έτσι η ταινία ξεκίνησε ως ένα ρεπορτάζ και ως σκηνοθέτις ήθελα να διατηρήσω αυτό το χαρακτήρα του ρεπορτάζ. Κατά κάποιον τρόπο ήταν σαν ο Mark Boal να έπεσε με αλεξίπτωτο μέσα στην καθημερινή ζωή μιας ομάδας εξουδετέρωσης βομβών. Ήθελα λοιπόν ο θεατής να μπει στη θέση όχι μόνο του ρεπόρτερ αλλά και του στρατιώτη. Ήθελα ο θεατής να έχει την αίσθηση ότι πραγματικά είναι εκεί να αισθανθεί πως είναι να κάνεις την πιο επικίνδυνη δουλειά που υπάρχει. Έτσι αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια προσέγγιση άμεση, ακατέργαστη, ρεπορταζιακή, ενστικτώδη. Ήθελα να διατηρήσω την αυθεντικότητα, την ακρίβεια στην παρουσίαση, την ιδιαιτερότητα αυτών που ο Mark Boal έφερνε από την ως δημοσιογράφος ενσωματωμένος σε μια μονάδα εξουδετέρωσης βομβών.»
Και συνεχίζει: «Ο πόλεμος είναι κατά κάποιον τρόπο ο απόλυτος ζωγραφικός καμβάς. Καθορίζει δυστυχώς την ιστορία: πάντα υπήρχε πόλεμος. Εκτός αυτών υποθέτω ότι γενετικά υπάρχει η επιθυμία κάθε φορά να επαναεπιβεβαιώνουμε την ανθρώπινη ιδιότητα. [Ο πόλεμος] δεν είναι το καλύτερο τεστ γι’ αυτό, η καλύτερη δοκιμασία για να κάνεις την αυτήν την εκτίμηση. [Στον πόλεμο] Όλοι οι νευρώνες της επιβίωσης είναι σε λειτουργία για να κατορθώσεις να επιβιώσεις μέσα από την δοκιμασία. Ο Chris Hedges [δημοσιογράφος, πολεμικός ανταποκριτής και συγγραφέας] αναφέρει ότι από την στιγμή που είναι σε λειτουργία αυτή η διαδικασία δημιουργείται στον άνθρωπο μια μεταμόρφωση. Και υπάρχει η τάση να το επαναλαμβάνεις αυτό και εκτός της ζώνης του πολέμου –όμως αυτό δεν μπορεί να επαναληφθεί».
Σχετικά με την βία δηλώνει: «Νομίζω ότι η βία στο πλαίσιο του κινηματογράφου, αν την χειριστείς με ένα συγκεκριμένο τρόπο είναι θελκτική, σαγηνευτική. Μέσα σ’ ένα κινηματογραφικό πλαίσιο οι θεατές μπορεί να διεγερθούν, να ερεθιστούν από τη βία. Είναι γοητευτικό μέσα στην ασφάλεια ενός κινηματογράφου να βιώνεις αυτό το στοιχείο της φαντασίας ή του υποσυνείδητου σου».
(δηλώσεις της σκηνοθέτις στις ηλεκτρονικές τοποθεσίες http://tech.mit.edu/ , http://www.slantmagazine.com/, http://daily.greencine.com/archives/007507.html)
