του Gus van Sant
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Στο Jerry, οι δύο χαρακτήρες βρίσκονται σε μία συγκεκριμένη περιοχή, την έρημο. Στον Elephant, το σχολείο είναι το μόνο σκηνικό, εκτός από κάποιες στο σπίτι. Στο Last Days (Τελευταίες μέρες), οι χαρακτήρες είναι κυρίως σε αυτό το ένα σπίτι. Οι ταινίες είναι όμοιες όσον αφορά στο μέγεθος της προσπάθειας, με μικρό cast, αλλά και με μικρό συνεργείο. Οσον αφορά στο στυλ, σε όλες προσπάθησα να αποφύγω κάποια είδη συμβάσεων στον κινηματογράφο, όπως τη χρήση πολλαπλών γωνιών για να περιγράψω μια σκηνή. Θα λέγατε ότι υπάρχουν θέματα που απασχολούν και τις τρεις αυτές ταινίες;
(...) Και οι τρεις αφορούν στο θάνατο, σε μεγάλο βαθμό. Είναι μια τριλογία -ταινίες που είχαν ως έναυσμα ιστορίες που απασχόλησαν τα μέσα ενημέρωσης. Το Jerry βασίστηκε στην ιστορία δύο τύπων που χάθηκαν στην έρημο. Το Elephant ήταν ένας τρόπος θεώρησης στο κύμα μακελειών στα σχολεία, όπως στο Κόλουμπάιν, που έλαβαν χώρα στο τέλος των ’90s στην Αμερική. Και το Last Days, προήλθε από το θάνατο του Κερτ Κομπέιν το 1994.
(...) Πιστεύω ότι και οι τρεις ταινίες ήταν προσπάθειες να χρησιμοποιήσω τη μυθοπλασία για να μάθω κάτι νέο γι' αυτές τις καταστάσεις. Και οι τρεις είναι ιστορίες όπου οι άνθρωποι δεν ξέρουν πραγματικά τι συνέβη, γιατί λείπουν πολλοί συνδετικοί κρίκοι. Στο συμβάν που οδήγησε στη δημιουργία του Jerry, ήταν δύο οι τύποι που χάθηκαν στην έρημο, αλλά ένας αυτός που γύρισε. Υπήρχε μόνο η μία πλευρά της ιστορίας. Με το μακελειό στα σχολεία, υπάρχει πάντα η «για ποιο λόγο» ερώτηση, όπως «πώς έγινε αυτό;». Με τον Κερτ Κομπέιν, κανείς δεν ήξερε στ' αλήθεια πού βρισκόταν τις τελευταίες μέρες της ζωής του και τι συνέβαινε. Η έμπνευση για το Last Days, δεν ήταν τόσο το άμεσο γεγονός, όσο οι ερωτήσεις που ακολούθησαν του γεγονότος - που ήταν από μόνο του ένα δημοσιογραφικό γεγονός.
(...) Είναι μια απ' αυτές τις αυτοκτονίες που σ' αγγίζουν, αισθάνεσαι την απώλεια. Ξέρεις ότι κάποιος περνά δύσκολα και κανείς δεν μπορεί να τον βοηθήσει. Λίγους μήνες πριν τον Κερτ Κομπέιν είχε πεθάνει ο Ρίβερ Φίνιξ κι έτσι είχα ήδη βιώσει το κατακλυσμιαίο γεγονός του θανάτου ενός πολύ καλού, πολύ κοντινού φίλου. Το σοκ είναι τόσο μεγάλο, ώστε θυμάσαι πού βρισκόσουν όταν το έμαθες. Και νοιώθεις ότι δεν υπάρχει επιστροφή. Ότι θέλεις να γυρίσεις το χρόνο πίσω αλλά δεν μπορείς.

(Πηγή: σημειώσεις για την παραγωγή)