του Jim Jarmusch
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

(...) Ο τίτλος της ταινίας προέρχεται από ένα δοκίμιο ("The Limits of Control") που έγραψε το 1970 ο Γουίλιαμ Σ. Μπιρό. Το δοκίμιο είχε ως θέμα του τη γλώσσα ως μηχανισμό ελέγχου: "οι λέξεις είναι ακόμη τα κύρια εργαλεία του ελέγχου. Οι προτάσεις είναι λέξεις. Οι ιδέες είναι λέξεις. Οι εντολές είναι λέξεις. Καμία μηχανή ελέγχου που έχει εφευρεθεί ως τώρα δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς λέξεις, και οποιαδήποτε τέτοια μηχανή προσπαθεί να κάνει κάτι τέτοιο στηριζόμενη εντελώς σε εξωτερικές δυνάμεις ή στον φυσικό έλεγχο του μυαλού, θα έρθει σύντομα αντιμέτωπη με τα όρια του ελέγχου". Ενώ όλο αυτό με ενέπνευσε στο να σκεφτώ πώς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα και πώς αυτά υπόκεινται σε έλεγχο, δεν χρησιμοποίησα το θέμα του δοκιμίου στην ταινία, αλλά μόνο τον τίτλο του.
(...) Τα φυσικά τοπία στα νότια της Ισπανίας, όπου περιφέρεται ο Ισαάκ Ντε Μπανκολέ (Isaach De Bankole), ήταν πολύ περίεργα και μαγικά μέρη για μας. Η Σεβίλλη είναι μια από τις αγαπημένες μου πόλεις στον κόσμο και πάντοτε με γοήτευε. Θυμάμαι ότι πήγα εκεί για πρώτη φορά το 1980 με τους Fab Five Freddy και τη νύχτα που επιστρέψαμε στη Νέα Υόρκη, άνοιξα την τηλεόραση και είδα τον Όρσον Ουέλς σε ένα talk show. Τον ρώτησαν "Έχετε γυρίσει όλο τον κόσμο, ποια είναι όμως η αγαπημένη σας πόλη;". Χωρίς δισταγμό, ο Ουέλς απάντησε "Αναμφισβήτητα η Σεβίλλη".
(...) Η Τίλντα Σουίντον (Tilda Swinton) είναι το φετίχ μου. Μου αρέσει να την μεταμορφώνω στις ταινίες μου και είναι ιδιαίτερα προσαρμοστική σε αυτό. Είναι άψογη στη συνεργασία. Έχω πολλά περισσότερα σχέδια γι' αυτήν στο μέλλον.
(...) Δεν είμαι θρησκευόμενος, όμως με τον "Νεκρό" και πιο πριν, με μια ταινία που είχε κάνει ο Μίκα Καουρισμάκι ("Tigrero: A Film That Was Never Made"), άρχισα να ανοίγομαι σε διαφορετικές φιλοσοφίες. Κυρίως στον Βουδισμό, όχι με κάποιον πειθαρχημένο τρόπο, αλλά φιλοσοφικά. Έτσι ήρθα αντιμέτωπος με τη βασική ιδέα ότι τα πάντα στο σύμπαν είναι ένα πράγμα, και ότι το μόνο πράγμα που έχουμε είναι το παρόν. Παρόλο που δεν είμαι ενεργός βουδιστής, ως επέκταση αυτής της φιλοσοφίας προσπαθώ να κάνω τάι τσι και κουί κονγκ, όπως και ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Ισαάκ Ντε Μπανκολέ στην ταινία.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)