του Joshua Marston
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Αυτή η ταινία προετοιμάστηκε για τέσσερα , σχεδόν πέντε χρόνια. Και το συμπέρασμα που έβγαλα είναι ότι αν θέλεις να κάνεις μια πραγματικά καλή ταινία και αυτή να έχει την αίσθηση του αυθεντικού και αληθινού, χρειάζεται να αφιερώσεις ένα πολύ σημαντικό μέρος χρόνου για να κυοφορήσει και να αναπτυχθεί.
(…...) Ακουσα τόσο πολλές ιστορίες που όλες μου απέδειξαν ότι η αλήθεια είναι πιο παράξενη από την μυθοπλασία. Και υπάρχουν παρά πολλές ιστορίες που δεν εντάχθηκαν στην ταινία γιατί έπρεπε να είμαι αληθινός ως προς την εμπειρία της Μαρίας. Είναι απίστευτα μεγάλος ο αριθμός των παράξενων λεπτομερειών (που άκουσα σε διάφορες ιστορίες) και οι οποίες τελικά δεν μπήκαν στην ταινία. Όμως οι στιγμές αυτές ήταν και αυτές από τις οποίες εμπνεύστηκαν (αυτά που υπάρχον στην ταινία). Υπήρχαν σ' αυτές τόσο πολύ ιστορία και ήταν τόσο ακαταμάχητες.
Νομίζω ότι αυτό που μου προκάλεσε τις περισσότερες αμφιβολίες (κατά την δημιουργία της ταινίας) ήταν αν θα κατόρθωνα στα αλήθεια αν μπω στο μυαλό αυτής της 17χρόνης Κολομβιανής κοπέλας. (Η έρευνα) ήταν καθ' ολοκλήρου μια διαδικασία περιπλάνησης σε μικρές πόλεις και συναντήσεις μ' αυτά τα πρόσωπα. Δεν νομίζω ότι είχα πότε την βεβαιότητα ότι θα τα καταφέρω με την Μαρία, πριν τελικά συναντήσω την Catalina Sandino (σ.τ.μ. η ηθοποιός που υποδύεται την Μαρία): τότε αισθάνθηκα "Εντάξει, θα βάλει στον ρόλο ότι άλλο χρειάζεται και το οποίο εγώ προσωπικά δεν μπορώ να κατανοήσω".

Δεν είμαι Κολομβιανός και δεν έχω σαν πρώτη γλώσσα τα Ισπανικά. Όλοι οι ηθοποιοί έχουν ένα σύνολο γνώσης και εμπειριών που είναι σχετικό με τους χαρακτήρες (που υποδύονται) και το οποίο εγώ ποτέ δεν θα έχω. Θα ήταν αυθάδεια και αλαζονεία από την πλευρά μου να τους κάνω υποδείξεις και να τους περιορίσω στα στενά πλαίσια του σεναρίου. Νομίζω ότι το σενάριο επωφελήθηκε από όλες αυτές τις λεπτομέρειες και τις λεπτές αποχρώσεις που αυτοί έφεραν σαν ηθοποιοί. Έτσι ήταν αληθινά σημαντικό για μένα να ανοιχτώ σε μια σειρά από αυτοσχεδιασμούς να δω τι αυτοί ανακάλυψαν σε κάθε σκηνή και επίσης να αλλάξω τον διάλογο, με πολύ μικρές αλλαγές, έτσι που αυτός να μην είναι απλώς Ισπανικά της Κολομβίας αλλά τα Ισπανικά που μιλούν στην συγκεκριμένη περιοχή της Κολομβίας από την οποία υποτίθεται ότι είναι οι χαρακτήρες.
Γράψαμε ξανά μαζί το σενάριο και έτσι αυτό έγινε μια διαδικασία συνεργασίας. Όταν τελείωσε η ταινία όλοι οι ηθοποιοί έφυγαν με μια αληθινή αίσθηση ότι οι χαρακτήρες που υποδύθηκαν τούς ανήκουν -κάτι που δεν ωφέλησε μόνο το σενάριο αλλά ωφέλησε και τις ερμηνείες τους.
(…...) Όταν ετοίμαζα την ταινία ζούσα με τον φόβο της στιγμής ,όταν θα με κατηγορούσαν ότι ήμουν ένας gringo (σ.τ.μ. υποτιμητικός χαρακτηρισμός για τους πολίτες των Η.Π.Α). Όταν έγινε η ταινία και την έφερα στην Κολομβία, αυτός ο φόβος βρισκόταν διαρκώς στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Ήμουν στην Κολομβία και έδινα συνεντεύξεις για την κυκλοφορία της ταινίας και κάποιος μού επεσήμανε ότι η μόνη ερώτηση που μου γινόταν ήταν "Πώς ένας Αμερικανός ενδιαφέρθηκε για την Κολομβία;". Υπήρχε από πίσω ένα στοιχείο κολακείας γιατί εγώ ενδιαφέρθηκα για την χώρα. Κανένας δεν μου είπε ότι είμαι ένας ξένος ο οποίος σχολιάζει την κοινωνία της Κολομβίας. Αυτό ήταν ένα σημάδι ότι η συνεργασία λειτούργησε και η αναπαράσταση της Κολομβίας δίνει την αίσθηση του αυθεντικού ακόμα και στους Κολομβιανούς.

(αποσπάσματα από δηλώσεις στην ηλεκτρονική τοποθεσία www.about.com)