του Chris Kentis
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Η αρχική ιδέα για την ταινία δεν έχει καμιά σχέση με την ιστορία που η ταινία αφηγείται. Εμπνευστήκαμε από την υπάρχουσα διαθέσιμη ψηφιακή τεχνολογία και από το τι αληθινά χαρισματικοί σκηνοθέτες έκαναν μ' αυτή -οι τύποι του Dogma 95, ο Mike Figgis, η ιδέα του να απογυμνώνεις, να γίνεσαι απλός, ουσιαστικός, να κάνεις εσύ την χρηματοδότηση, να έχεις τον απόλυτο έλεγχο και να έχεις την ελευθερία να πειραματίζεσαι, να παίζεις, να θέτεις προκλήσεις στον εαυτό σου. Με το βίντεο επιτυγχάνεις μια συγκεκριμένη αισθητική και νομίζω ότι οι περισσότερες ιστορίες λέγονται καλύτερα σε φιλμ. Έτσι το ζήτημα ήταν να προσπαθήσουμε να βρούμε μια ιστορία που θα επωφελούνταν από τις δυνατότητες του video. Λοιπόν (η συμπαραγωγός μου Laura Lau και εγώ) κάνουμε καταδύσεις εδώ και ένδεκα χρόνια και διαβάζουμε όλα τα σχετικά περιοδικά. Ήταν στα τέλη της δεκαετίας του 90 που διάβασα μια ιστορία σ' ένα περιοδικό γι' ένα ζευγάρι που έκανε διακοπές και πήγαν για κατάδυση και η βάρκα τους βούλιαξε και τους άφησε μέσα στο νερό. Έτσι όταν αποφασίσαμε να κάνουμε μια ταινία σε βίντεο, γύρω στο 2001, αυτή η ιστορία έμοιαζε να είναι μια πολύ καλή επιλογή
(...…) Η περίοδος προετοιμασίας για τα γυρίσματα ήταν μεγάλη. Έπρεπε να είμαστε παρά πολύ καλά οργανωμένοι (αν έπρεπε να δουλέψουμε στον ωκεανό). Έτσι όταν βγήκαμε στον ωκεανό το σενάριο ήταν πολύ συγκεκριμένο: κάθε λέξη ήταν καταγραμμένη. Αυτό που κάναμε ήταν να γράψουμε το σενάριο ως του σημείου που το είχαμε σχεδιάσει , όσον αφορά την δομή: γνωρίζαμε τι θα συνέβαινε και πως θα γινόταν. Θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε το φως και το χρώμα του ωκεανού, σαν ο θεατής να ήταν στο θέατρο, σε μια σκηνή. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο τόξο χρωμάτων που είχαμε στο μυαλό μας: ξεκινήσαμε με το ανοικτό γαλάζιο, περάσαμε στο μπλε του κοβαλτίου και μετά στο αργυρό, γκρι , μαύρο και τελικό κόκκινο. Χρησιμοποιώντας πάντα τις συνθήκες της θάλασσας -να είναι είτε ταραγμένη, είτε ήρεμη - για να υποστηρίξουμε οποιοδήποτε ήταν το συναισθηματικό χαρακτηριστικό μιας συγκεκριμένης σκηνής.
(...…) Δεν αντιμετωπίσαμε αυτή την ταινία σαν μια ταινία με καρχαρίες: οι καρχαρίες είναι απλώς ένα στοιχείο αυτής της ιστορίας. Αν πρέπει να αφηγηθούμε αυτή την ιστορία με ακρίβεια και ρεαλισμό τότε οι καρχαρίες αποτελούν ένα μέρος της . Επίσης θέλαμε να απεικονίσουμε τους καρχαρίες μ' ένα τρόπο που δεν είχαμε δει ποτέ στο παρελθόν. Έχω βρεθεί σε καταδύσεις με τους καρχαρίες και είναι μεγαλειώδεις και όμορφοι. Επίσης έχω βρεθεί στην επιφάνεια και αντί του πτερυγίου που σχίζει το νερό, όπως την ταινία Jaws, αυτό που υπάρχει είναι μια βίαιη έκρηξη του νερού και ένα τίναγμα της ουράς και μετά φεύγει -δεν μπορείς να δεις κάτι, δεν καταλαβαίνεις πόσοι είναι. Γι' αυτό το λόγο θέλαμε να δουλέψουμε μ' αυτούς στην επιφάνεια και να κινηματογραφήσουμε τα πάντα από την οπτική γωνία των ηρώων.
(...…) Έχω άγχος από το γεγονός ότι η ταινία συγκρίνεται με το Blair Witch Project και το Jaws. Είναι κολακευτικό, το ελάχιστο που μπορώ να πω, όμως δεν σκοπεύαμε να κάνουμε μια ταινία τρόμου ή μια ταινία με καρχαρίες. Ελπίζω οι θεατές να δουν την ταινία με ανοικτό μυαλό. Προσπαθήσαμε να αφηγηθούμε μια αληθινή ιστορία που μάς προκάλεσε ισχυρά συναισθήματα. Στην ταινία μας τα τραύματα έχουν περισσότερο να κάνουν με την απώλεια ελέγχου και την εγκατάλειψη -όχι με τους καρχαρίες και το αίμα.

(αποσπάσματα από δηλώσεις του σκηνοθέτη στο Vue Weekly)