του Christopher McQuarrie

Υπεύθυνος για το εντυπωσιακό και απρόβλεπτο σενάριο στην ταινία The Usual Suspects, o Christopher McQuarrie κάνει το σκηνοθετικό ντεμπούτο με την ταινία The Way of the Gun (Η ώρα των όπλων). Στις δηλώσεις του που ακολουθούν περιγράφει την περιπέτεια σκηνοθεσίας και μιλά για την σχέση του με τον Benicio Del Toro, έναν από τους ηθοποιούς της ταινίας.

ΟΙ ΠΥΡΟΒΟΛΙΣΜΟΙ
Όταν πέφτουν πυροβολισμοί δεν υπάρχει αντήχηση. Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι πυροβολισμοί εκρήγνυται και αντηχούν απότομα. Και καθώς το αυτί ρυθμίζει την ένταση όπως η ίρις του ματιού -έτσι που αν ακούς ένα σταθερά δυνατό ήχο η ακοή σου τον κόβει - οι πυροβολισμοί ανήκουν στα είδη των ήχων που κάνουν την μεγαλύτερη ζημία στη ακοή.
Συλλαμβάνουν εξ' απήνης το αυτί. Και ο ήχος που κάνουν είναι στεγνός και ξηρός.

ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΕΣ ΕΠΙΡΡΟΕΣ
Επέλεξα η σκηνοθεσία να έχει περισσότερο ρεαλισμό: τοποθετώντας τις κάμερες όπως κάνει ο Sidney Lumet και αφήνοντας τους ηθοποιούς να κάνουν την δουλειά τους, αφήνοντας τους να αυτοσχεδιάσουν. Δεν ήθελα αυτή η ταινία να συγκριθεί με τις ταινίες του Sam Peckinpah. Το ύφος του είναι πολύ στυλιζαρισμένο: χρησιμοποιεί πολύ την αργή κίνηση και έχει υπερβολικά πολύ βία. Σ' αυτήν την ταινία υπάρχει πολύ συναισθηματική βία, όχι λουτρά αίματος: Δείχνει η ταινία τι έχει συμβεί -όχι πως έχει συμβεί.

Η ΗΘΙΚΗ
Ο στόχος μου ήταν να αφηγηθώ μια ιστορία χωρίς συμβιβασμούς και να κάνω το κοινό να ταυτιστεί με τους κακούς, να τους συμπαθήσει -χωρίς αυτοί να απολογούνται ή να αιτιολογούν τις πράξεις τους.
Αυτό που μ' ενοχλεί συνέχεια στις ταινίες του Χόλιγουντ σήμερα, είναι αυτή η στρεβλή αίσθηση του δικαίου που έχουν, αυτή η λάθος αίσθηση ευθύνης. Στην πραγματικότητα, άνθρωποι πεθαίνουν συνεχώς και το σκορ ποτέ δεν είναι ισοπαλία: ο θάνατος τους δεν δικαιώνεται.
Αυτό που είναι απογοητευτικό στην προσέγγιση του Χόλιγουντ, είναι ότι βλέπεις κάποιο να κάνεις κάτι κακό και να τιμωρείται γι' αυτό που κάνει 10 φορές. Όχι μόνο αυτό δεν είναι αληθινό, αλλά επιπλέον λες στο κοινό ότι η κρίση του για οποιοδήποτε θέμα είναι σωστή.

ΟΙ ΔΥΟ "ΗΡΩΕΣ";
Ο Parker δεν αισθάνεται τύψεις για κανέναν από τους φόνους που διαπράττει . Η συμπεριφορά του είναι βασικά :"Δεν θα σε κυνηγήσω για να σε σκοτώσω αλλά και δεν θα σε προστατεύω ". Αυτός και ο Longbaugh κάνουν τα πάντα αντίθετα, απ' ότι κάνουν συνήθως οι "πρωταγωνιστές". Οι γυναίκες δεν αντιμετωπίζονται διαφορετικά απ' ότι οι άνδρες. Αθώοι περαστικοί δολοφονούνται απλώς και μόνο γιατί βρέθηκαν στον δρόμο τους. Δεν κρατούν αιχμαλώτους.

ΕΝΑΣ ΣΥΝΗΘΗΣ ΥΠΟΠΤΟΣ
Ο Benicio [Del Toro] ήταν ένας από τους ηθοποιούς που δεν ήθελα για την ταινία The Usual Suspects, γιατί είχε τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά από τον ρόλο του Fenster στο σενάριο. Ήταν περισσότερο θύμα. Και όταν ο Benicio ήρθε άρχισε να επανα-διαμορφώνει του ρόλο. Ο παράξενος τρόπος ομιλίας του, οι ιδιομορφίες του, η όλη συμπεριφορά: όλα είναι του Benicio. Και όλη αυτή η αίσθηση της εσωτερικής πάλης που τώρα έχει ο χαρακτήρας στην ταινία προήλθε από την πάλη του Benicio με τη δικιά του αίσθηση εσωτερικής πάλης. Ήταν ένα εξαιρετικά πολύτιμο μάθημα για μένα -και από τότε κάθε σενάριο που γράφω πάντα ξεκινάμε με την σκέψη: "Λοιπόν ποιος απ' όλους τους χαρακτήρες είναι ο Benicio;"
Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα πολύ να αποφύγω να κάνω μια ταινία με ήρωες εγκληματίες. Όμως κάθε φορά που ξεκινούσα να μιλήσω για αλλού είδους σχέδια οι ακροατές μου αμέσως έχαναν κάθε ενδιαφέρον. Αν αναφερόμουν σε εγκληματίες ήταν έτοιμοι να μου προσφέρουν αφειδώς χρήματα.
Τελικά μετά από μια απότομη απόρριψη από ένα στούντιο σ' ένα σχέδιο που ήθελα να κάνω, ο Benicio μου είπε "Δεν πρόκειται να σ' αφήσουν να κάνεις οτιδήποτε. Γιατί δεν κάνεις μια ταινία με εγκληματίες;".
Τότε τον ρώτησα: "Λοιπόν τι είδους έγκλημα θα ήθελες να δεις;"
Και ο Benicio είπε :"Τι λες για μία απαγωγή; Ποτέ δεν είδα μια καλή ταινία με απαγωγές".

[Δηλώσεις του Christopher McQuarrie στο περιοδικό FILM COMMENT, Sep- Oct 2000 και στα Production notes της ταινίας ]