του Cameron Crowe

Στην ταινία, κεντρικός χαρακτήρας είναι ο 15χρονος Γουίλιαμ Μίλερ (Πάτρικ Φούγκιτ) που έρχεται σε επαφή με μια θρυλική φιγούρα του αμερικανικού underground, τον Λέστερ Μπανγκς (Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν), μέσω του οποίου γνωρίζει τα μέλη της τετραμελούς rock μπάντας των Stillwater. Ο Τζεφ Μπίμπι (Τζέισον Λι) και ο Ράσελ Χάμοντ (Μπίλι Κράνταπ), τραγουδιστής και κιθαρίστας του συγκροτήματος, αντίστοιχα, γοητεύονται από τον θαυμασμό που δείχνει προς αυτούς ο Γουίλιαμ, με αποτέλεσμα να τον 'υιοθετήσουν' ως μασκότ του συγκροτήματος. Ξαφνικά, το περιοδικό Rolling Stone τού ζητά να γράψει ένα άρθρο για τους Stillwater, γεγονός που θα τον υποχρεώσει να ακολουθήσει το συγκρότημα on the road.
'Οδηγός' του μέσα στους χώρους των παρασκηνίων, θα είναι η Πένι Λέιν (Κέιτ Χάντσον), μια από τις πλέον φανατικές groupies της μπάντας και το κορίτσι που θα τον μάθει πως το rock... σε πληγώνει, αν το πάρεις στα σοβαρά. Ύστερα από όλη αυτή τη 'μαγική' εμπειρία, ο Γουίλιαμ δεν θα είναι πια... παρθένος, θα έχει χάσει την αντικειμενικότητα του να αφηγείται μια ιστορία με ειλικρίνεια, αλλά θα έχει κερδίσει το μεγαλύτερο μάθημα για τη σημασία της οικογένειας στη ζωή μας - εκείνης που 'κληρονομούμε' κι εκείνης που δημιουργούμε ως προσωπική επιλογή…
Επίσης, αξίζει να τονίσουμε τη συμμετοχή της Νάνσι Γουίλσον (από το συγκρότημα των Heart), η οποία τυγχάνει και σύζυγος του Κρόου, ως μουσικής συμβούλου στην ταινία. Μαζί έγραψαν μερικά καινούργια τραγούδια για τους Stillwater, αλλά και επέλεξαν τα δικά τους 'μουσικά σουβενίρ' από τη δεκαετία του '70.

Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Cameron Crowe, σε ηλικία 15 ετών, άρχισε να συνεργάζεται ως συντάκτης με το περιοδικό Rolling Stone. Το 1979, μόλις 22 ετών, υπογράφει τη σεναριακή διασκευή του πολύ επιτυχημένου του βιβλίου Fast Times at Ridgemont High, που σκηνοθετεί η Εϊμι Χέκερλινγκ. Δέκα χρόνια μετά, σκηνοθετεί την πρώτη του ταινία, το 'Πες το Όπως Θες', με πρωταγωνιστή τον Τζον Κιούζακ, ένα από τα φιλμ-φετίχ των τινέιτζερ της δεκαετίας του '80. Ήταν ο μόνος σκηνοθέτης που κατόρθωσε να αποδώσει το κλίμα του grunge στο Σιάτλ των '90s στο Singles (1992). Στη συνέχεια, κατάφερε να αγγίξει... μαζικά το mainstream, φέρνοντάς το αντιμέτωπο με τις προσωπικές του νευρώσεις, καθώς πλησίαζε τα 40 του χρόνια (Jerry Maguire, 1996). Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο του Conversations with Wilder, αφιερωμένο στον σκηνοθέτη Μπίλι Γουάιλντερ.

Τα σχόλια του σκηνοθέτη Cameron Crowe για την ταινία

ΜΙΑ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ήθελα να βρω τον τρόπο να περιγράψω μια ιστορία για τις ζωές ανθρώπων που δεν θα ξεχαστούν, μαζί με τα συναισθήματα που είχα συναντώντας όλες αυτές τις μπάντες, κάνοντας συνεντεύξεις, πηγαίνοντας στις συναυλίες τους...
Δεν ήθελα ποτέ να το παρουσιάσω σα να ήταν ημι-αυτοβιογραφικές ιστορίες που εξυμνούν το ρόλο του συγγραφέα, γιατί, στ' αλήθεια, ποτέ δεν αισθάνθηκα να είμαι εγώ το κέντρο του κόσμου, σε καμία περίπτωση. Ήμουν ένας παρατηρητής. Αυτό ακριβώς που είναι και ο χαρακτήρας του Γουίλιαμ Μίλερ. Ο Γουίλιαμ βρίσκει την ευκαιρία να καθίσει στην πρώτη σειρά ενός "τσίρκου" κι ύστερα να πάει σπίτι του και να γράψει για όλα αυτά που είδε, μαζί και να προδώσει μυστικά ή την εμπιστοσύνη των ανθρώπων που θεωρούσε είδωλά του. Αλλά έχει την ευκαιρία να δει τι συμβαίνει στα παρασκήνια, κι αυτό πιστεύω πως ήταν ένα εξαιρετικό προνόμιο στην περίπτωσή μου. Αυτό μ' έκανε να θέλω να γυρίσω αυτή την ταινία.
Από τη στιγμή που ένιωσα ότι θα είναι κάτι τόσο προσωπικό, κατάλαβα πως άξιζε τον κόπο. Όταν πήρα το 'βάπτισμα', έμοιαζε στ' αλήθεια τρομακτικό, αλλά όσο έβγαινε από μέσα μου, η ιστορία δεν αφορούσε πια μόνο στη rock σκηνή του 1973. Το θέμα της έγινε η μουσική και το πόσο αυτή επηρέασε εμένα και την οικογένειά μου, ακόμη και το πόσο με επηρεάζει μέχρι σήμερα.

Η ΜΟΥΣΙΚΗ
Η αληθινή πηγή έμπνευσης της ταινίας είναι η μουσική. Βασίζεται σ' αυτό που νιώθεις όταν έχεις μόλις ανακαλύψει ένα τραγούδι και το ακούς τουλάχιστον δέκα φορές στην σειρά. Μπορεί τελικά να το βαρεθείς, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν έχεις ηλικία, δεν υπάρχει χρόνος, βρίσκεσαι σε ένα δικό σου σύμπαν. Το συναίσθημα αυτό, μόνο η μουσική μπορεί να σου το προσφέρει. Ήθελα να κάνω αυτή την ταινία να μοιάζει με ένα χτύπημα στην πλάτη, σαν κάποιος να σου λεει ότι αισθάνθηκε το ίδιο με σένα... Αν όμως κάνεις μια τέτοια ανοιχτή κατάθεση αγάπης για τη μουσική, τότε πρέπει να δείξεις στον κόσμο γιατί αγαπάς τόσο πολύ τη μουσική. Έτσι, ο σκοπός μου ήταν να στείλω τη δική μου 'ερωτική επιστολή' πίσω στη μουσική....

ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ
Patrick Fugit: Χρειαζόμασταν κάποιον που δεν έπρεπε να τα πηγαίνει καλά μονάχα με τους διαλόγους, αλλά να έχει και το βλέμμα του παρατηρητή, με μάτια ορθάνοιχτα, αγγίζοντας ταυτόχρονα τον ιδεαλισμό του χαρακτήρα. Το κάστινγκ κατάντησε να γίνει εθνικό θέμα, με εμένα να φοβάμαι διαρκώς πως θα καταλήξουμε σε έναν ηθοποιό του Χόλιγουντ! Η επιμονή του casting director Γκέιλ Λεβίν, κάποτε, έφερε μπρος μας την απάντηση στις προσευχές μας...
Francis McDormand: Ήταν σπουδαίο που μπορούσαμε να έχουμε μια ηθοποιό τέτοιου μεγέθους για έναν ρόλο που, κατά κάποιο τρόπο, είναι ένας φόρος τιμής στη μητέρα μου. Όπως ακριβώς και η μητέρα μου, η Φράνσις είναι μια αγωνίστρια της γνώσης και πείθει δημιουργώντας αυτόν το χαρακτήρα. Ως μάνα, βρίσκεται κι αυτή αντιμέτωπη με τα κλισέ των ναρκωτικών, του σεξ και του rock 'n' roll, που πολλές φορές μπορεί να ισχύουν. Σταδιακά, όμως, θα αναγνωρίσει τις αξίες του rock, γι'αυτό και μέχρι σήμερα παραμένει οπαδός αυτής της μουσικής! Η πιο παράξενη εμπειρία, πάντως, ήταν να σκηνοθετώ την Φράνσις στο ρόλο της μητέρας μου και πίσω από το πλατό να μας παρακολουθεί η ίδια η μητέρα μου! Δεν υπήρχε μέρος να κρυφτώ...
Kate Hudson: Αποτελεί έναν τέλειο συνδυασμό ερωτισμού, γοητείας, αυτοπεποίθησης, αλλά και μεγάλης ευαισθησίας, στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον χαρακτήρα της Πένι Λέιν. Και όπως συμβαίνει και με την Πένι, με το που μπαίνει σ' ένα δωμάτιο, η Κέιτ κάνει τα πάντα να λάμπουν. Ως σκηνοθέτης, απλώς έβαζα την κάμερα να δουλεύει και δεν μπορούσα να την κόψω σε ό,τι κι αν έκανε. Θέλεις να την βλέπεις διαρκώς!.

(πηγή δ.τ.)