του Steven Spielberg
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Ο Στάνλεϊ [Stanley Kubrick] μου μίλησε για πρώτη φορά γι' αυτή την ιστορία του Μπράιαν Αλντις το 1984.
Στη δεκαετία του 1980, ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ μού επέτρεψε να μπω στα άδυτα της δημιουργικής του φαντασίας, αφηγούμενος μια ιστορία τόσο απίστευτα γοητευτική που έκτοτε στάθηκε αδύνατο να τη βγάλω απ΄ το μυαλό μου. Επί μία δεκαετία είχα εισχωρήσει στον κόσμο του, στις σκέψεις του -όχι τόσο σχετικά με τις θεματικές προθέσεις του ή το κατά πόσο έβλεπε την τεχνητή νοημοσύνη σαν απειλή και σαν πραγματικότητα του αύριο, όσο σχετικά με το πώς ήθελε να βγει η ταινία αυτή στην οθόνη, τι αίσθηση ήθελε να δίνει. Νομίζω ότι ήταν το τέλεια ισορροπημένο μείγμα επιστημονικής φαντασίας και ανθρώπινης τρυφερότητας που έδινε στον Στάνλεϊ αυτή την επιτακτική ανάγκη να μου αφηγηθεί την ιστορία κι απ΄ τη στιγμή που 'έφυγε', ένιωσα εγώ την ανάγκη να αφηγηθώ την όλη αυτή ιστορία για χάρη του.
(…) ΄Όλα αυτά τα χρόνια, πολλά από τα τηλεφωνήματά μας γίνονταν χωρίς συγκεκριμένο λόγο, απλά για να πούμε ο ένας στον άλλον τα νέα από τις δυο πλευρές του ωκεανού. Μέσα σε διάστημα δύο δεκαετιών, είναι ζήτημα αν τον συνάντησα από κοντά πάνω από 12 φορές. Ωσπου μου ζήτησε να τη σκηνοθετήσω, το 1994. Δεν μπορούσα όμως να το αποφασίσω. Μια μέρα, στη διάρκεια μιας τηλεφωνικής συνομιλίας μας, μου είπε: "Ξέρεις κάτι, θα έπρεπε εσύ να σκηνοθετήσεις κι εγώ να κάνω την παραγωγή του Α.Ι. ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ." Με την πρόταση που μου έκανε, θυμάμαι ότι ένιωσα σαν να μου είχε δώσει ήδη έναν πολύ τιμητικό τίτλο στα εναρκτήρια credits: 'Μια ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ σε παραγωγή Στάνλεϊ Κιούμπρικ.'. Είχα μείνει άναυδος. Τον ρώτησα, 'Στάνλεϊ, για ποιο λόγο θες να κάνεις κάτι τέτοιο;' κι εκείνος πολύ απλά απάντησε, '΄Ακου, νομίζω ότι αυτή η ταινία είναι πολύ πιο κοντά στη δική σου παρά στη δική μου ευαισθησία.
(...) Πιστεύω ότι η ιστορία του Στάνλεϊ, το όραμά του, δημιούργησαν τομή μέσα μου. Τώρα υπάρχει σε μένα μεγαλύτερος συντονισμός με τα αισθήματά του, περισσότερος απ' όσο όταν μου αφηγήθηκε την ιστορία το 1984. Τότε μόλις είχα τελειώσει τον Ε.Τ. και βρισκόμουν σε διαφορετική φάση της ζωής μου. Καθώς περνούσε ο καιρός, η ιστορία πήρε θέση στην καρδιά μου. Συνέβη το ίδιο και με τη Λίστα του Σίντλερ. Δεν μπορούσα να τη γυρίσω, όταν διάβασα το βιβλίο το 1982. Χρειάστηκε να περάσουν 11 χρόνια, για να μην παρουσιάσω το Ολοκαύτωμα με περιττούς συναισθηματισμούς.
(...) Ο Στάνλεϊ ήταν πάντα τέλεια ενημερωμένος για τις εξελίξεις της τεχνητής νοημοσύνης. Με βομβάρδιζε συνεχώς με τις σχετικές πληροφορίες. Θυμάμαι ότι ήταν ο πρώτος που προέβλεψε το Διαδίκτυο. Μου μιλούσε για το πώς θα άλλαζε η επικοινωνία μέσω των υπολογιστών τον καιρό που γύριζα τον Ε.Τ. Ηταν προφητικός.
[Μιλούσαμε] για τα παιδιά μας, για τη ζωή μας, αλλά κυρίως για το σινεμά. Ημασταν δύο φίλοι μανιακοί με τον κινηματογράφο. Το κύριο μέρος των συζητήσεών μας, πάντως, συνίστατο από τις ερωτήσεις του. Ηταν σα να σου έβαζαν ηλεκτρική σκούπα στον εγκέφαλο. Απορροφούσε ό,τι ήθελε, και όταν πίστευε ότι δεν είχε μείνει τίποτα άλλο μου έλεγε: «Τώρα πρέπει να σ' αφήσω. Αντε, γεια», και το 'κλεινε. Μαζί μου ήταν σαν μια μηχανή που έκανε ερωτήσεις, αν και είχε διαφορετικούς τύπους φίλων, πάντα μέσω τηλεφώνου και φαξ.
(...) Είναι κρίμα που κανείς δεν τον έχει αναγνωρίσει σαν ένα πρόσωπο με εκπληκτική αίσθηση χιούμορ. Ηταν ένα χιούμορ φορτωμένο με ειρωνεία, που έσπαγε κόκκαλα. Τον συνάντησα προσωπικά μόνο καμιά δεκαριά φορές, στο σπίτι του στην Αγγλία, αλλά μιλούσαμε πολύ στο τηλέφωνο, κάποτε κάθε μέρα, άλλοτε μια φορά τη βδομάδα. Οι τηλεφωνικοί λογαριασμοί μου έρχονταν τεράστιοι, γιατί, πρέπει να το πω, πάντα με έπαιρνε με δική μου χρέωση

(Δηλώσεις του Steven Spielberg στην ισπανική εφημερίδα El Pais και στις σημειώσεις για την παραγωγή της ταινίας)