της Julie Taymor

"Ζωγραφίζω τον εαυτό μου επειδή είμαι τόσο συχνά μόνη και επειδή είμαι το αντικείμενο που γνωρίζω καλύτερα από οτιδήποτε άλλο.
(...) Στη ζωή μου είχα δύο πολύ σοβαρά ατυχήματα. Το ένα ήταν όταν κάποιο όχημα πέρασε από πάνω μου. Το άλλο ήταν ο Ντιέγκο".
Φρίντα Κάλο (Frida Kahlo )

Η ταινία Frida είναι η εξιστόρηση της ζωής της Φρίντα Κάλο, μιας απο τις μεγαλύτερες μεξικανούς ζωγράφους, μια γοητευτική και γεμάτες αντιθέσεις προσωπικότητα, η οποία παρόλα τα χρόνια που πέρασαν εξακολουθεί να σαγηνεύει. Η αφήγηση επικεντρώνεται στην σχέση της με τον Ντιέγκο Ριβέρα, τον πιο σημαντικό ζωγράφο του Μεξικού, αλλά και στην σχέση της με τον επαναστάτη και εξόριστο στο Μεξικό Λέον Τρότσκι. Ζώντας μια ζωή χωρίς ηθικές αναστολές και αστικές συμβατικότητες η Φρίντα Κάλο, υπήρξε μια γυναίκα που παρόλα τα εμπόδια διεκδίκησε την χαρά της ζωής μέχρι το τέλος.
Η ταινία Frida σκηνοθετήθηκε από την Τζούλι Τέιμορ/Julie Taymor, τη σκηνοθέτις του Titus. Στην προσέγγιση της η σκηνοθέτις έδωσε προτεραιότητα στην απεικόνιση του περίπλοκου και πολλές φορές χαοτικού συνασθηματικού τοπίου της ηρωίδας. Απέφυσε το στερεότυπο της "βασανισμένης γυναίκας" και επικεντρώθηκε στην αίσθηση της ζωής, στην αναζήτηση της απόλαυση και της ηδονής, στο πάθος, τα πάθη και τον έρωτα. Όπως δηλώνει η σκηνοθέτις η Φρίντα "ήταν μια γυναίκα που υπερέβη τον πόνο, όπως υπέρέβη και μια πολύ δύσκολη ερωτική σχέση. Είναι η πιο ρομαντική ιστορία που συνάντησα".
Η Salma Hayek δηλώνει για την προσωπικότητα της ηρωίδας που υποδύθηκε: «Σίγουρα η Φρίντα Kάλο υπέφερε μεγάλο σωματικό και ψυχικό πόνο, αλλά το γεγονός ότι τον μετέφερε στον καμβά ήταν μια μορφή εξορκισμού. Tο έκανε με μια πολύ ιδιαίτερη αίσθηση χιούμορ. Δεν τη βλέπω σαν μια σκυθρωπή, λυπημένη γυναίκα και θα σας πω γιατί. Kατ’ αρχάς, κανένας δεν ζωγραφίζει τον τελευταίο του πίνακα, ενώ γνωρίζει ότι πεθαίνει, δίνοντάς του τον τίτλο «Zήτω η ζωή». Σηκωνόταν το πρωί, περνούσε ώρες στολίζοντας τον εαυτό της για να πάει στην αγορά ή για να μείνει σπίτι να ζωγραφίσει. Aυτό το πνεύμα -να σηκώνεσαι και να μεταμορφώνεσαι σε κινητό έργο τέχνης- δεν μπορεί να ανήκει σε μια καταθλιπτική, σκοτεινή προσωπικότητα».
Η Μαγκνταλένα Κάρμεν Φρίντα Κάλο Καλντερόν (Frida Kahlo) γεννήθηκε στο Μεξικό (1907-1954). Υπήρξε  μια απο τις σημαντικότερες γυναίκες- ζωγράφους. Ως προς την καλλιτεχνική της αξία αξίζει να σημειωθεί ότι ο Αντρέ Μπρετόν την συμπεριέλαβε στο ρεύμα των υπερρεαλιστών, παρ' όλο που το έργο της δεν υπακούει πιστά στις αισθητικές αρχές αυτού του καλλιτεχνικού ρεύματος.
Πέρασε μια πολυτάραχη και βασανισμένη ζωή και γι' αυτήν ενδεικτικοί είναι οι πίνακες της. Zωγράφιζε κυρίως αυτοπροσωπογραφίες και πίνακες μαγικού ρεαλισμού, όπου το πρόσωπο και η ιστορία της -η ιστορία του σώματός της- διαπλέκονται με φανταστικές εικόνες του Mεξικού, αλλά και των HΠA, χώρας που αποκαλούσε «Γκρινγκολάντια». Από την ταραγμένη αλλά και μακρόχρονη σχέση με τον μέντορα και σύζυγό της, Ντιέγκο Ριβέρα, την παράνομη και αμφιλεγόμενη σχέση της με τον Λέον Τρότσκι, ως τους προκλητικούς, για την εποχή, ερωτικούς δεσμούς με άλλες γυναίκες, η Φρίντα Κάλο έζησε μια δύσκολη, ανυπότακτη και ασυμβίβαστη ζωή. Η έντονη πολιτική της συνείδηση, η καλλιτεχνική της παρουσία, και η στάση της ως γυναίκα είναι τα στοιχεία που επιτρέπουν στην ζωή και στην προσωπικότητα της να υπερβούν το κατώφλι του χρόνου.
Στην  ηλικία των έξι ετών η Φρίντα Κάλο έπαθε πολιομυελίτιδα, γεγονός που σημάδεψε την ζωή της αφού της προκάλεσε μια αναπηρία στο πόδι. Το Σεπτέμβριο του 1925 ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα επιδείνωσε την κατάσταση της υγείας της. Τη μοιραία στιγμή η ίδια επέβαινε, μαζί με έναν φίλο της, τον Αλεχάντρο Γκομέζ Αρίας, σε ένα λεωφορείο το οποίο συγκρούστηκε με ένα τραμ. Η Φρίντα Κάλο βρέθηκε μέσα στα συντρίμμια, λουσμένη στο αίμα και τη σκόνη, καρφωμένη πάνω σε μία μεταλλική ράβδο. Είχε πολλαπλά τραύματα στη σπονδυλική στήλη, στα πλευρά, στη λεκάνη και στον αυχένα. Το κάτω μέρος του δεξιού της ποδιού ήταν διαλυμένο κυριολεκτικά, ενώ το υπόλοιπο, σακατεμένο χρόνια πριν από την πολιομυελίτιδα είχε σπάσει σε αρκετά σημεία. Ένα μεταλλικό έλασμα είχε τρυπήσει τον αριστερό γοφό της και είχε βγει από τον κόλπο της, δημιουργώντας μια βαθιά πληγή στην κοιλιά και σβήνοντας κάθε ελπίδα ότι θα μπορέσει κάποτε να αποκτήσει παιδί.
Η θεραπεία υπήρξε οδυνηρή και δαπανηρη. Η φυσική της αποκατάσταση περιελάμβανε την καθήλωσή της σε γύψο, ορθοπεδικές ζώνες, έκταση και πολύ συχνά επίπονες πειραματικές εγχειρήσεις.
frida2.jpg (17615 bytes)Η θλίψη και μελαγχολία της Φρίντα οφειλόταν στην αναγκαστική απομόνωση και την μοναξιά που προκαλούσε η σωματική της κατάσταση. Διέξοδος στην δύσκολη συνασθηματική κατάσταση αναζήτησε στη ζωγραφική.
Μόλις η Φρίντα ήταν σε θέση να περπατήσει ξανά, επισκέφθηκε τον ήδη γνωστό Ντιέγκο Ριβέρα για να της πει την άποψη του για έργα της. Ο Ντιέγκο γοητεύτηκε όχι μόνο από τους εντυπωσιακούς της πίνακες αλλά και από την προσωπικότητα της νεαρής καλλιτέχνιδας, την επιμονή, το πείσμα και την ομορφιά της. «Τότε δεν το ήξερα ακόμη, αλλά η συνάντηση με τη Φρίντα ήταν τελικά το πιο σημαντικό γεγονός στην ως τότε ζωή μου»,  εξομολογείται ο Ντιέγκο.
Για τη Φρίντα, η ενθάρρυνση του Ντιέγκο έπαιξε μεγάλο ρόλο στην καλλιτεχνική της εξέλιξη. Ωστόσο, μετά από μία άσχημη τροπή που πήρε η σχέση τους, η Φρίντα τοποθετήθηκε απένατι στο παρελθόν της σχέσης τους μέσα από μια τελείως διαφορετική οπτική. Οι  αποτυχημένες προσπάθειες να γίνει μητέρα, οι πολλαπλές επώδυνες εγχειρήσεις στη σπονδυλική στήλη και στα πόδια της, η σχέση του Ντιέγκο Ριβέρα με την αδελφή της, τα ατυχήματα, οι αρρώστιες υπήρξαν σταθμοί στην ζωή της που σταδιακά την οδήγησαν στην απομόνωση, στη μοναξιά της, στη εσωστρέφεια, στον σωματικό και ψυχικό πόνο, που διοχέτευε σε όλους της τους πίνακες.
Στα έργα της ­ συχνά άγρια σκληρά, με έναν πρωτόγονο ρεαλισμό που σοκάρει­ αποτυπώνεται όλο το βάσανο του πόνου και η προσπάθειά της να ανακουφιστεί απ' αυτόν. Η Κάλο ζωγράφιζε την Κάλο. Η ίδια ήταν ένα από τα αγαπημένα της μοντέλα.  Αυτή η τάση της -το να ζωγραφίζει τον εαυτό της- ήταν μια απεγνωσμένη προσπάθεια αναζήτηση της ταυτότητας.