της Jane Campion
(σχόλια της σκηνοθέτιδος)

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΡΙΓΚΙΠΑ
Οι γυναίκες σήμερα είναι αντιμέτωπες, τόσο με την ανεξαρτησία τους, όσο και με το γεγονός ότι οι ζωές τους περιστρέφονται γύρω από την αναζήτηση και ικανοποίηση των αισθηματικών μοντέλων με τα οποία μεγαλώσαμε. Η ιστορία της ταινίας έδωσε την ευκαιρία να δούμε πως αυτό το μοντέλο δεν μας ταιριάζει και δημιουργεί μια τεράστια θλίψη και απογοήτευση. Οι γυναίκες συχνά ακυρώνουν τις ζωές τους, σκεπτόμενες ότι αν δεν είναι μ' ένα σύντροφο τότε δεν μετράνε. Κατά κάποιο τρόπο αναζητούν ακόμα τον πρίγκιπα. Και αυτά όσο δεν τα συζητάμε -γιατί προκαλούν αμηχανία και θλίψη- τότε το πρόβλημα εξακολουθεί να υπάρχει.

Η ΒΙΑ
Δεν υπάρχει κάποια βία που να παρουσιάζεται στην οθόνη, την οποία να μην βρίσκω δύσκολη. Ακόμα και η σκηνή όπου την αντικατάστρια της Meg Ryan την χτυπά ένα ταξί, ήταν για μένα βάσανο. Σκεφτόμουν "Τι διάολο κάνω μ' αυτή τη γαμημένη ιστορία; Αυτή η αντικαταστάτριας μπορούσε να χτυπηθεί, να τραυματισθεί. Ας μην το κάνουμε". Ήταν η χειρότερη μέρα στα γυρίσματα.

ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
Δεν ήμουν ευτυχισμένη όταν έγραφα το σενάριο της ταινίας. Αισθανόμουν ότι υπήρχαν φωνές στο μυαλό μου που μου έλεγαν "Δεν έχεις καμιά ελπίδα. Είσαι μια γαμημένη, μίζερη, δυστυχισμένη". Μ' αυτό το είδος των διαλόγων ζούσα μαζί. Το υποσυνείδητο μου συνέχιζε έτσι, πριν μου δοθεί μια ευκαιρία να πω "Στοπ". Και θα συνέχιζα "Είσαι ένα ανέκδοτο. Γαμιέσαι". Μετά θα έβγαζα μια κραυγή για να τρομάξει και θα συνέχιζα την μέρα μου.
Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, κάτι που υπάρχει και στον χαρακτήρα που υποδύεται η Meg, σκέφθηκα "Έχεις ένα πρόβλημα". Και έτσι προσπάθησα να κάνω κάτι γι' αυτό. Η πρώτη ευθύνη που είχα ήταν το σενάριο της ταινίας: αν κυλούσε ομαλά τότε τα πάντα θα μπορούσαν να γίνουν. Όταν αυτό ολοκληρώθηκε, τότε θα μπορούσα να σκεφθώ πόσο ατμοσφαιρική θα μπορούσε να γίνει η ταινία. Προσπάθησα να κάνω την συνολική εικόνα της ταινίας να προέρχεται μέσα από την ιστορία και επίσης να εμπλέξω τις αναφορές και τα αισθήματα που θα παραμείναν στον θεατή και μετά το τέλος της ταινίας.

ΜΑΖΟΧΙΣΜΟΣ
Η ταινία νομίζω ότι έχει σχέση με τον γυναικείο συναισθηματικό μαζοχισμό, παρά με τον σωματικό, γιατί δεν μ' αρέσει καθόλου να πληγώνω τον εαυτό μου ή να βλέπω και άλλους να πληγώνονται μόνοι τους. Το βιβλίο της Susanna Moore (πάνω στο οποίο βασίζεται η ταινία) είναι αρκετά απαισιόδοξο και ασχολείται άμεσα με την γυναικεία αυτοθυσία. Στον πολιτισμό μας, οι ανδρικές ιδέες έχουν τόσο πολύ κυριαρχήσει στις ψυχές μας ώστε τείνουμε να σκεφτόμαστε τους εαυτούς μας μέσα από ανδρικές εικόνες. Αυτό υπάρχει μέσα στους μύθους της ρομαντικής αγάπης και του έρωτα με τους οποίους ζούμε: αν δεν έχεις έναν άνδρα να σ' αγαπάει ή δεν έχεις σχέση είναι σαν να μην είσαι ζωντανή, ότι σου συμβαίνει δεν έχει καμιά αξία.

ΕΝΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ ΤΕΛΟΣ;
Το θετικό με την ιστορία είναι ότι στο τέλος υπάρχει το στοιχείο της λύτρωσης. Η Frannie (η ηρωίδα που υποδύεται η Meg Ryan) έχει μια αληθινή σχέση με τον ντετέκτιβ Malloy (ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Mark Ruffalo). Νομίζω ότι σ' αυτή την ιστορία η αλήθεια βρίσκεται στο σεξ και στο σώμα και η Frannie αισθάνεται ενστικτωδώς, από τον τρόπο που ο Malloy κάνει έρωτα, ότι δεν μπορεί να είναι ο δολοφόνος, επειδή είναι ένας άνδρας που αγαπά τις γυναίκες
(…...) Αυτό επίσης που γοητεύει την Frannie σχετικά με τον Malloy είναι ότι αυτός λειτουργεί στο επίπεδο του δρόμου. Έχοντας απομακρυνθεί όλο και περισσότερο από την αληθινή ζωή αναγνωρίζει ότι το τέλειο πρόσωπο για να την επαναφέρει είναι κάποιος που μπορεί να αντιμετωπίσει τις χειρότερες πλευρές της κοινωνίας και ο οποίος μπορεί να καθαρίσει όλο αυτό το μπέρδεμα.
(…...) Πάντοτε παγιδευόμαστε στις αντιφάσεις και στις φαντασιώσεις μας. Ωστόσο πιστεύω ότι το όνειρο τού να βρούμε μια αδελφή ψυχή είναι το πιο επικίνδυνο: δεν είναι ότι μια σχέση δεν μετρά, ωστόσο είναι επικίνδυνο να έχουμε από μια σχέση υπερβολικά μεγάλες ελπίδες. Πώς μια σχέση θα σε ολοκληρώσει; Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το δουλέψεις μόνη σου.

(δηλώσεις της Jane Campion που δημοσιεύθηκαν στην ηλεκτρονική τοποθεσία του BBC και στο περιοδικό Sight and Sound, November 2003)