(Γελαστός πρίγκιπας)
του David Gordon Green

Διαδραματιζόμενη το 1988, εν μέσω των καμένων από πυρκαγιές δάσων του Τέξας, το ριμέικ αυτής της ισλανδικής ταινίας Á annan veg (Hafsteinn G. Sigurðsson, 2011) είναι μια γλυκόπικρη στην επίγευσή της και κωμική στους τόνους, ιστορία μιας ανδρικής φιλίας.
Δύο άνδρες βρίσκονται απομονωμένοι στα δάση: η δουλειά τους είναι η αποκατάσταση της κατεστραμμένης από τις πυρκαγιές οδικής σήμανσης. Ο μεγαλύτερος στην ηλικία, και πολύ πιο υπεύθυνος στην αντιμετώπιση της ζωής, είναι σε μια σοβαρή σχέση με την αδελφή του μικρότερου. Οι διαφορές τους -στο χαρακτήρα, την ηλικία (και τη στάση ζωής που αυτή επιβάλλει), τη φιλοσοφία ζωής- μοιάζουν αγεφύρωτες και οι μεταξύ τους συγκρούσεις σχεδόν αναπόφευκτες: και είναι ακριβώς αυτές που παράγουν τους κωμικούς τόνους.
Η μεταξύ τους σχέση είναι ιεραρχική (και ό,τι αυτό συνεπάγεται), όπου ο μεγαλύτερος επιβάλλεται στον μικρότερο. Ωστόσο, αυτή η ισορροπία ξαφνικά θα ανατραπεί και η ερωτική απογοήτευση είναι η αφορμή. Και οι δύο άνδρες –αλλά κυρίως ο μεγαλύτερος- θα βρεθούν στο κενό, αντιμέτωποι με την κατάρρευση του συναισθηματικού τους κόσμου. Η εξ’ ανάγκης οικειότητα, λόγω της εγγύτητας, που χαρακτηρίζει τη μεταξύ τους σχέση θα μετατραπεί σε πρόσκαιρη εχθρότητα, ωστόσο οι εντάσεις αυτές θα έχουν ένα λυτρωτικό χαρακτήρα και θα οδηγήσουν στην οικοδόμηση μιας αληθινής φιλίας.
Αυτό που αφηγείται η ταινία είναι το πως μια ιεραρχική σχέση -τύπου δάσκαλος / μαθητής- μετασχηματίζεται σε μια σχέση οικειότητας και φιλίας.  Επιπλέον η ταινία θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως μια ταινία δρόμου -ένας φόρος τιμής σε ανάλογες ταινίες του αμερικάνικου σινεμά της δεκαετίας του 70-, μια περιπλάνηση σ’ ένα τοπίο καταστροφής, αφιλόξενο για κάθε ανάπτυξη οικειότητας. Ο χώρος, η γυμνότητα του είναι ο τρίτος "κρυφός" χαρακτήρας της ταινίας: επιβάλλεται στα πρόσωπα και τις μεταξύ τους σχέσεις. Συνιστά καταρχάς ένα εμπόδιο, που ήρωες πρέπει διαρκώς να υπερβαίνουν. Αλλά επίσης είναι και ο παράγοντας που εξ' ανάγκη θα τους φέρει κοντά. Έτσι η πρόκληση για τα δύο κεντρικά πρόσωπα -δηλαδή η μεταξύ τους συνάφεια- είναι η επικράτηση σ' αυτόν τον υπέροχα κινηματογραφημένο "κρανίου τόπο".
Και γι’ αυτό λοιπόν, η θέρμη των αισθημάτων της ανδρικής φιλίας, που χρωματίζει το τέλος, θα πρέπει να θεωρηθεί ως η αληθινή κατάκτηση (του αφιλόξενου τόπου) και για τους ήρωες, αλλά και για τον σκηνοθέτη.

Δημήτρης Μπάμπας