του Sam Peckinpah

«…..Η αλήθεια είναι ένα ψέμα που δεν αποκαλύφθηκε ακόμα…»

Ο  κεντρικός ήρωας της ταινίας ο Λώρενς Φάσσετ / Laurence Fassett (στο ρόλο ο John Hurt) αγωνίζεται απεγνωσμένα να αποκαλύψει την αλήθεια σχετικά με το θάνατο της συζύγου του. Η φράση, με την αναφορά στην αλήθεια που ανοίγει το κείμενο, δεν μπορεί να είναι παρά μια σαφής επισήμανση, ότι η αλήθεια έχει πάψει προ πολλού να είναι μια απόλυτη αξία, ότι είναι μια αξία που σιγά –σιγά σβήνει και χάνεται, καθώς ο κόσμος μεταλλάσεται μ' ένα ξέφρενο ρυθμό. 
Ο Σαμ Πέκινπα όμως, πιστός στις δικές του αξίες, προχωράει πιο βαθιά, στην ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης : «…..αν δεν προσαρμοστείς, αν δεν υποχωρήσεις απόλυτα, θα ‘σαι τελείως μόνος σ’ αυτόν τον κόσμο. Αν όμως το κάνεις θα χάσεις την ανεξαρτησία σου σαν ανθρώπινο ον…..». 
Και γι’ αυτό ο ήρωας σε κάθε ταινία του Sam Peckinpah ουσιαστικά υπάρχει στην κόψη του ξυραφιού. Από τη μια είναι καταδικασμένος να χαθεί, να εξαφανισθεί, επειδή αντιστέκεται μένοντας πιστός στα οράματα του. Από την άλλη είναι σημαντικό να έχεις αξίες, να δοκιμάζεται εξαιτίας τους, να αποβάλλεσαι τελικά από την κοινωνία, -παρά να γίνεσαι ένα μ’ έναν κόσμο που δεν πιστεύει πια σε τίποτα και του οδεύει ολοταχώς στο «πουθενά».
Ο Λώρενς Φάσσετ είναι ένας τέτοιος ήρωας. Ανήκει στους μοναχικούς, τους απροσάρμοστους, τους άνδρες με αξίες, που χαρακτηρίζονται από τον κυνισμό και τον ηρωισμό, που ζουν μια ρομαντική εξέγερση,. Ωστόσο είναι αδύνατο να επιβιώσουν σ’ ένα κόσμο βίαιο και κενό, αν δεν αναπροσαρμόσουν τη συμπεριφορά τους στις επιταγές της εποχής.
Κι αν τελικά ο Φάσσετ τα κατάφερνε; Θα ήταν υποχρεωμένος να ακολουθήσει την ιδία πορεία, την προβολή της αλήθειας σαν καθολική αξία δηλ., αν βέβαια επιθυμούσε να μείνει συνεπής στις ιδέες του. Το The Osterman Weekend είναι μια ταινία που τα λέει «όλα».
Το βλέμμα του σκηνοθέτη για τα ΜΜΕ και την τηλεόραση ειδικά δεν θα μπορούσε να λείπει. Είναι αληθινές οι εικόνες; Μήπως σκηνοθετούνται έτσι ώστε να τις αντιλαμβανόμαστε σαν τέτοιες; Θέαμα και παιχνίδι, αλήθεια και ψέμα, μπερδεύονται στην οθόνη, όπου ο θεατής, «παθητικός» ή όχι, συμμετέχει τελικά στην εξαπάτηση του με την απουσία του.
Τι νόημα μπορεί να έχει η προτροπή του παρουσιαστή «…..τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να κλείσετε την τηλεόραση σας….»; Και το video; θα συνεχίσουμε εμείς.
Μήπως, τελικά, η διαρκής εξατομίκευση, χωρίς όρους και περιεχόμενο, σε βάρος της απόλαυσης και της κοινωνικοποίησης, επιβεβαιώνει τραγικά το γεγονός, ότι πίσω από το γυαλί σκηνοθετείται η απουσία μας από τη ζωή; Και μάλιστα κακόγουστα…

(κείμενο που διένειμε το Στέκι Πολιτισμού Πτολεμαΐδας- Ομάδα Φίλων Κινηματογράφου)