των Rob Epstein & Jeffrey Friedman

Βασισμένη στην πραγματική ιστορία της Linda Boreman, η ταινία είναι ένα παραμύθι με δίδαγμα για τις σκοτεινές όψεις του κόσμου του θεάματος, αλλά και ένα πορτραίτο μιας εμβληματικής, περίπλοκης, αντιφατικής προσωπικότητας.
Η Linda Boreman, που έγινε γνωστή με το ψευδώνυμο Linda Lovelace υπήρξε μια εμβληματική προσωπικότητα στον χώρο των ταινιών πορνό. Αν και γύρισε μόλις μια μεγάλου μήκους ταινία -το Βαθύ Λαρύγγι / Deep Throat (1972)-, ωστόσο η επιτυχία της υπήρξε τέτοια που θεωρήθηκε ως ένα από τα κεντρικά πρόσωπα της σεξουαλικής επανάστασης: κατά κάποιον τρόπο νομιμοποίησε στην κοινή γνώμη ό,τι οι αγγλοσάξονες αποκαλούν με τη λατινογενή λέξη fellatio.
Η ταινία, συμβατική ως προς τις αφηγηματικές της τεχνικές και ως προς τη δραματουργία της, χωρίζεται σε δύο ισομερή και ευδιάκριτα τμήματα. Το πρώτο περιγράφει με τόνους φωτεινούς τη μετεωρική άνοδο της Linda Lovelace (τον ρόλο υποδύεται η Amanda Seyfried). Εγκαταλείποντας την αυστηρών συντηρητικών ηθών καθολική οικογένεια της και έχοντας παντρευτεί τον Chuck Traynor (το ρόλο υποδύεται ο Peter Sarsgaard), η Linda Lovelace γίνεται η σταρ της σεξουαλικής επανάστασης και ένα ποπ φαινόμενο. Οι συγκρούσεις με την μητέρα (στον ρόλο η εξαιρετική Sharon Stone), ο συζυγικός βίος που την απελευθερώνει, η είσοδος στη βιομηχανία πορνό, η πορεία προς τη διασημότητα: εδώ η Linda Lovelace σκιαγραφείται ως ένα πρόσωπο αφελή, που σημαδεύεται -από όσο και αν ακούγεται παράδοξο- από μια αθωότητα και αγνότητα. Και ακριβώς γύρω απ’ αυτή η αθωότητα και αγνότητα οργανώνονται τα σεξουαλικά της θέλγητρα.
Το δεύτερο μέρος μετακινεί την οπτική γωνία και μέσα από συνεχή flash back ανατρέπει ό,τι στο πρώτο μέρος οικοδομήθηκε: δηλαδή τη φωτεινή εικόνα της επιτυχίας. Σκοτεινό στους τόνους και τα χρώματα, μελοδραματικό στο ύφος, αυτό το μέρος αποδομεί την εικόνα της επιτυχίας. Εστιάζοντας κυρίως στην αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του συζύγου Chuck Traynor, το μέρος αυτό χαρακτηρίζεται από την εκμετάλλευση και τη διάχυτη βία -ψυχολογική και σωματική: εδώ η Linda Lovelace σκιαγραφείται ως ένα πρόσωπο βασανισμένο, δραματικό, σχεδόν τραγικό. Η αθωότητα και η αγνότητα της σκιάζεται και η επιτυχία της γίνεται μια φυλακή.
Αν και τελικά το «ευτυχισμένο τέλος», όπως συμβαίνει σε κάθε μελόδραμα, σφραγίζει την ιστορία και η ηρωίδα απελευθερώνεται από τα δεινά της, το τελικό δίδαγμα είναι τόσο τυπικό για χολιγουνιανή ταινία:  Ο κόσμος του θεάματος, και εδώ όπως και σε πολλές άλλες ταινίες είναι ένας τόπος μαρτυρίου, και τελικά για την εφήμερη επιτυχία, σ’ αυτόν τον λαμπερό κόσμο, πληρώνεις πάντα ένα ακριβό αντίτιμο... 

Δημήτρης Μπάμπας