του Noah Baumbach
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Δεν θα έλεγα ότι η ταινία Frances Ha είναι αυτοβιογραφική, όμως σίγουρα είναι πολύ προσωπική. Θα έλεγα ότι έχει το είδος της συναισθηματικής και ψυχολογικής κατάστασης, αυτής της ηλικία των 27 χρόνων: Είναι μια ηλικία σύγχυσης και συγκρούσεων. Ταυτίζομαι με αυτό. Νομίζω ότι όταν ήμουν 27 χρονών περνούσα πολλές αλλαγές, ωστόσο αυτό δεν το είχα συνειδητοποιήσει τότε, παρά μόνο σήμερα.
(...) Η ηλικία των 27 χρονών είναι μια περίεργη ηλικία. Τότε είχα κάνει δύο ταινίες, αλλά ένιωθα σαν να μην είχα ακόμη κάνει ό, τι ήξερα ότι μπορούσα να κάνω. Είχα πρόβλημα να κάνω την τρίτη μου ταινία. Ήμουν κατά κάποιον τρόπο σε κρίση, όμως δεν το είχα συνειδητοποιήσει.

(...) Δεν συμφωνώ με την άποψη ότι οι χαρακτήρες στις ταινίες μου είναι αντιπαθητικοί. Όχι ... κάθε ταινία είναι ... ξέρεις ... ξεκινώ κάθε φορά να κάνω κωμωδία. Κάποιες φορές μου λένε ότι το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό απ’ αυτό που σχεδιάζω.
(...) Ήταν ξεκάθαρο για μένα όταν γράφαμε το σενάριο ότι η ταινία θα πρέπει να προστατεύει και τιμά την Frances. Τόσο η Frances όσο και η Greta Gerwig (που την υποδύεται) έχουν μια τέτοια νοοτροπία, έχουν την ελπίδα και το ρομαντισμό. Ήθελα να κάνω μια ταινία που θα δημιουργούσε μια καλή αίσθηση, αλλά παράλληλα θα αναγνώριζε και τη μελαγχολία της νεότητας.

(...) Οι ταινίες του Woody Allen αποτελούν ένα μέρος του εαυτού μου. Μεγάλωσα βλέποντας τις, ξανά και ξανά, και είχα διαβάσει όλα τα χιουμοριστικά του κείμενα στο περιοδικό New Yorker. Κατά κάποιο τρόπο, η επιρροή του έργου του είναι τόσο έντονη στις ταινίες μου, που πλέον δεν μπορώ καν να την εντοπίσω.
Η ταινία Frances Ha παρουσιάζει τα συναισθήματά μου για τη Νέα Υόρκη, όπου η ομορφιά και ο ρομαντισμός συναντά την πραγματικότητα της πόλης σήμερα. Νέοι χωρίς χρήματα αγωνίζονται να επιβιώσουν εκεί. Δεν μπορεί να είσαι καλλιτέχνης στη Νέα Υόρκη, χωρίς να είσαι και πλούσιος. Αυτή η ταινία, την ίδια στιγμή, θρηνεί και εξυμνεί την πόλη. Ήθελα η ταινία να έχει την αίσθηση της παλιάς και νέας Νέας Υόρκης.

Πάντα είμαι ένας πολύ ακριβής στην έκφραση του σκηνοθέτης, αλλά δεν έχω πάντα την πολυτέλεια του χρόνου. Εδώ σ' αυτην την ταινία χρειαστήκαμε πολύ περισσότερο χρόνο, από ό, τι είχα ποτέ για τις προηγούμενες. Όταν έκανα την ταινία The Squid and the Whale ήταν ένα είδος πυρετώδους ονείρου - την γυρίσαμε μέσα σε 23 ημέρες. Σ’ αυτήν την ταινία, είχα ένα μικρότερο συνεργείο. Οι σκηνές γυρίστηκαν με τη σειρά που είναι γραμμένες στο σενάριο, και για κάθε σκηνή έκανα πολλές λήψεις.

(...) Τελικά όλο το σενάριο το γράψαμε εγώ και Greta. Ήταν μια ισότιμη συνεργασία, όπως κάθε καλή συνεργασία είναι. Είναι όπως μια συζήτηση: Όταν έχεις μια καλή συνομιλία, τότε, πραγματικά, δεν μπορείς να θυμάσαι ποιος ξεκίνησε και ποιος είπε τι. Σε μια καλή συνεργασία δεν θυμάσαι ποιες γραμμές είναι ποιανού.

(αποσπάσματα από συνέντευξη στην εφ. The Scotsman 13/7/2013. απόδοση Δ.Μ.)