(Μια στάση πριν το τέλος)
του Ryan Coogler
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Η ίδια η ιστορία, όσο και ο σοκαριστικός της αντίκτυπος στην κοινωνία με συγκίνησαν αλλά και με παρακίνησαν να αναλάβω δράση από την πρώτη κιόλας στιγμή. Όταν συνέβη το περιστατικό, ήμουν φοιτητής και στην ίδια περίπου ηλικία με τον άτυχο Όσκαρ. Επίσης έτυχε να βρίσκομαι στο Bay Area, καθώς η σχολή μου είχε κλείσει για διακοπές Χριστουγέννων. Άκουσα λοιπόν ότι είχαν πυροβολήσει κάποιον στο δίκτυο του τρένου και πως την επόμενη ημέρα εξέπνευσε. Ανήμερα πρωτοχρονιάς είδα και το οπτικό υλικό, το οποίο με σόκαρε. Βλέποντας το βίντεο σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα κάλλιστα να είμαι εγώ ή οποιοσδήποτε συνομήλικος μας στη θέση του άτυχου νέου, ενώ στις παρέες του Όσκαρ έβλεπα τους κύκλους και τις συμπεριφορές των φίλων και των γνωστών μου.
Όσο η δίκη προχωρούσε, συνειδητοποιούσα ότι η κατάσταση έπαιρνε πολιτικές προεκτάσεις. Ανάλογα με τον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκε ο εκάστοτε σχολιαστής, το προφίλ του άτυχου Όσκαρ τραμπαλιζόταν ανάμεσα σε εικόνα αγίου, η ζωή του οποίου του επιφύλασσε μια άδικη μοίρα ή ενός τέρατος που του άξιζε ότι έπαθε την τραγική εκείνη βραδιά. Ένιωσα λοιπόν ότι η ανθρώπινη υπόσταση του Όσκαρ είχε χαθεί και όλοι συζητάγανε πάνω σε ένα πτώμα, κάνοντας τη δική τους, προσωπική, προπαγάνδα. Συνειδητοποίησα ότι η πραγματική τραγωδία, πίσω από οποιονδήποτε θάνατο σ’ αυτόν τον κόσμο, κρύβεται στην εικόνα που έχουν για τον εκλιπόντα, οι άνθρωποι του κοινωνικού του περίγυρου.
Οι μαρτυρίες, το υλικό, τα αποσπάσματα της δίκης και ο αντίκτυπος της όλης διαδικασίας με ανάγκαζαν να αισθάνομαι όλο και πιο αδύναμος, ενώ το μόνο που πραγματικά επιθυμούσα από όλη αυτή την αναταραχή ήταν να συμβάλω, με κάποιον τρόπο, ώστε να αποτρέψω μια αντίστοιχη μελλοντική τραγωδία. Η γενικότερη απογοήτευση ήταν έκδηλη και ο θυμός του εξαγριωμένου πλήθους μεγάλωνε επικίνδυνα, ενώ εγώ σκεφτόμουν ότι ήθελα να συνεισφέρω σε αυτή την γενικευμένη θλίψη με έναν τρόπο που θα έκανε πραγματικά μεγάλη διαφορά. Έτσι προχώρησα στη δημιουργία μιας ταινίας, ώστε να καταφέρω να αναγάγω την ιστορία του Όσκαρ σε μια διαχρονική παραβολή που θα λειτουργούσε αποτρεπτικά προς αντίστοιχης βιαιότητας, μελλοντικά γεγονότα.
Από την προσωπική μου απόφαση να καταγράψω την ιστορία όμως, μέχρι να καταφέρω να γυρίσω τελικά την ταινία, η απόσταση ήταν τρομακτικά μεγάλη. Οι δυο πιο κρίσιμες στιγμές της όλης διαδικασίας ήταν αφενός το να πείσω τον Φόρεστ Γουίτακερ και την εταιρεία του να αναλάβουν την παραγωγή το πρότζεκτ – πράγμα κομματάκι δύσκολο αν σκεφτεί κανείς ότι ήμουν απλά ένας τελειόφοιτος κινηματογραφικής σχολής - και αφετέρου το να καταφέρω να παρουσιάσω σωστά και να δώσω όλες τις εγγυήσεις στην οικογένεια του άτυχου Όσκαρ, ότι θα μεταχειριστώ την ιστορία με τον σεβασμό που τις αξίζει. Φυσικά, το γεγονός ότι ήμουν στην ίδια ηλικία με τον άτυχο γιό τους βοήθησε αρκετά.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)