(Ένας ακόμα)
του Ντένη Ηλιάδη
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Είναι ένα πολύ απαιτητικό project με μεγάλο ρίσκο. Παίρνει τα οικεία στοιχεία της κολεγιακής ταινίας που διαδραματίζεται σε ένα πάρτι , τα φαινόμενα επιστημονικής φαντασίας, τους εφήβους σε κίνδυνο και τα στροβιλίζει προς μια εντελώς αναπάντεχη κατεύθυνση.
Ήθελα να ανατρέψω το αρχετυπικό κινηματογραφικό είδος με τα εφηβικά πάρτι, γιατί συμπυκνώνει πολλά από τα αγαπημένα μου θέματα: μια ιδιαίτερη νύχτα, όπου όλα διακυβεύονται και η κατάσταση είναι έκτροπη.  Συναισθήματα, προσδοκίες, ορμόνες και ανασφάλειες στα κόκκινα. Καθόλου κυνισμός. Η αγάπη που ακόμα σε αυτές τις ηλικίες χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης. Και το σεξ. Και η φιλία. Ανασφάλειες που φλέγονται και οδηγούν στην παράνοια. Και φόβος.
Μετά προσθέστε ένα εξωφρενικό φαινόμενο επιστημονικής φαντασίας που θα μπορούσε να είναι ευλογία ή κατάρα. Και παρακολουθείστε τους φορτισμένους χαρακτήρες να το αντιμετωπίζουν. Κατά τη διάρκεια αυτής της σύντομης και ιδιαίτερης νύχτας.
Αυτή η ταινία επιτίθεται στο αμερικάνικο, κολεγιακό πάρτι, αλλά έχει να κάνει με την ταυτότητα, τις ελπίδες και το σημείο που θα έφτανε κάποιος για να φτάσει τους ρομαντικούς ή όποιους στόχους του. Ένα πολύ κεντρικό θέμα είναι πώς η ζωή κάποιου μπορεί να καταστραφεί ή να εξιλεωθεί μέσα σε 30 λεπτά.
Δεν είναι ταινία τρόμου, αν και έχει μερικά τέτοια στοιχεία. Υπάρχει και κωμωδία. Και μια πειραγμένη ιστορία αγάπης. Στην αρχή νομίζεις ότι βλέπεις το SuperBad ή το American Pie. Πολύ γρήγορα όμως γίνεται αγωνιώδες θρίλερ. Έχει το στοιχείο του σασπένς όπως και οι προηγούμενες ταινίες μου. Με το που αρχίζουν να συμβαίνουν πράγματα, δεν υπάρχει χρόνος για παύση. Οι χαρακτήρες θα φτάσουν στα άκρα τους.
Η ταινία περιηγείται σε σκοτεινά και αναπάντεχα μέρη ενώ παραμένει πιστή στους χαρακτήρες και αληθινή. Πιστεύω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για μια τέτοια ταινία, καθώς το κοινό δείχνει να προτιμά ταινίες που συνδυάζου διαφορετικά κινηματογραφικά είδη.
Νομίζω ότι η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν η τεχνική. Χρειαζόμασταν οπτικά εφέ που η τεχνολογία είχε μόλις κάνει δυνατά και έπρεπε να τα εξελίξουμε με πρωτόγνωρους τρόπους. Έπρεπε να είναι αδιόρατα, ενώ η κίνηση της κάμερας και η αλληλεπίδραση μεταξύ των ηθοποιών ήταν σχεδόν απαγορευτική.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)