του Derek Cianfrance
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Όταν ήμουν παιδί είχα δύο εφιάλτες- έναν πυρηνικό πόλεμο και το διαζύγιο των γονιών μου. Αυτή η ταινία αφορά τη δεύτερη φοβία μου.

Το 2002 έγραψα ένα μανιφέστο, περιγράφοντας τους κανόνες για να γυρίσεις μια ταινία. Κατά τη διάρκεια της παραγωγής, έμεινα πιστός σε αυτούς τους κανόνες. Γυρίσαμε τις σκηνές του παρελθόντος σε φιλμ 16mm. 100% χειροκίνητη κάμερα. Ένας φακός 25mm. Η ιδέα ήταν να αντικατοπτρίσουμε τη φυσικότητα και τα νιάτα των χαρακτήρων. Ελευθερία. Ευκαιρίες.
Γυρίσαμε το παρόν με δύο κάμερες red. Ήταν πάντα σε τρίποδες και όσο πιο μακριά γινόταν από τους ηθοποιούς.  Προσαρμόσαμε φακούς με μεγάλο μήκος για να δίνουν αποπνικτικά κοντινά πλάνα. Θέλαμε ένα κλειστοφοβικό κόσμο με κοντινά, χειρονομίες, συναισθήματα  που θα αντικατόπτριζαν τους ηθοποιούς σα να είναι παγιδευμένοι. Συνέπεια. Απόγνωση.

Τα γυρίσματα της ταινίας ήταν σαν να κάνουμε διακοπές. Όλη η σκληρή δουλειά έγινε στην προετοιμασία, και μετά ο μαραθώνιος έληξε.  Τα γυρίσματα ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής μου. Εάν έπρεπε να διαλέξω μία σκηνή, θα έλεγα ότι είναι στο δωμάτιο του μέλλοντος, όπου οι σκηνές ήταν απελπιστικά οικείες και ο χώρος ήταν κλειστοφοβικός και στοιβαγμένος.  Επίσης, η σκηνή στο ντους που γυρίζαμε για δύο συνεχόμενες ημέρες ήταν ιδιαίτερη πρόκληση. Είχαμε δύο γυμνούς ηθοποιούς, σε μια ντουζιέρα που γλιστρούσε επικίνδυνα, δύο κάμερες, δύο οπερατέρ, ένα μπούμαν  κι εμένα φυσικά σε ένα πολύ μικρό μπάνιο. Τραβούσαμε για πολύ ώρα και οι κάμερες κάθε 20 λεπτά κλείνανε λόγω της θερμοκρασίας. Σα να μην έλειπαν όλα αυτά, το σαπούνι που χρησιμοποίησαν ο Ράιαν και η Μισέλ τους χάρισε πολλά εξανθήματα. Δεν παραπονέθηκαν ωστόσο, και συνέχισαν σαν πρωταθλητές. Μετά την όγδοη ώρα γυρισμάτων τη δεύτερη μέρα βέβαια, ήθελαν απλά να φύγουν από αυτό το μπάνιο.

Θυμάμαι την πρώτη σκηνή που γυρίσαμε με αυτούς τους δύο. Ήταν ο Ντιν [τον υποδύεται ο Ryan Gosling] που εμφανίζεται με λουλούδια για δείπνο με τους γονείς της Σίντυ [την υποδύεται η Michelle Williams]. Ήμουν πάρα πολύ νευρικός, γιατί έφτιαχνα ένα πορτρέτο μιας πολύ στενής σχέσης- όλα εξαρτιόταν από τη χημεία των δύο. Αν δεν ήταν εκεί, θα έπρεπε να βρω τεχνάσματα και κόλπα για να δημιουργήσω το δεσμό στην οθόνη. Δε χρειάζεται νομίζω να αναφέρω πόσο ανακουφίστηκα όταν τους είδα μαζί για πρώτη φορά. Υπήρχε μαγεία ανάμεσα τους. Τη δέχτηκα με ανοιχτή αγκαλιά, και υπήρξαμε όλοι μάρτυρες. 

Η ταινία έχει να κάνει με την αντίθεση: άντρας/ γυναίκα, αγάπη/ μίσος, φως/ σκοτάδι κτλ. Αυτή η δυαδικότητα υπάρχει και στη χρονική δομή της ταινίας. Ήθελα η ταινία να λειτουργεί όπως η μνήμη, με το παρελθόν να αντιπροσωπεύει τη μακροχρόνια μνήμη και το παρόν τη βραχυπρόθεσμη. Πάντα με συνάρπαζε πως ο χρόνος αλλάζει τις εμπειρίες. Φαίνεται να τις ενισχύει και να τις ωραιοποιεί. Μια απλή στιγμή, μπορεί κάποιος να τη θυμάται ως μνημειώδη. Ακόμη, με εκπλήσσει πως χάνω το χρόνο ο ίδιος στη ζωή μου- για παράδειγμα πως είναι δυνατόν 20 λεπτά οδήγησης να τα αισθάνομαι σαν 20 δευτερόλεπτα; Που πηγαίνει ο χρόνος; Ήθελα να αντιμετωπίσω τη μεγιστοποίηση του χρόνου, όπως και την έλλειψη του με κινηματογραφικό τρόπο.

[Η ουσία της ταινίας είναι] Ειλικρίνεια. Όμορφη ασχήμια. Άσχημη ομορφιά. Αγάπη.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)