του David Dobkin
(δηλώσεις των συντελεστών)

David Dobkin, σκηνοθέτης
Πολλοί άνθρωποι, όπως κι εγώ, δεν συνειδητοποιούμε πως το να προσέχεις τους γονείς σου είναι κομμάτι της ζωής, ώσπου να μας συμβεί. Και όταν δεν είσαι προετοιμασμένος για μια τέτοια εμπειρία κάνεις λάθη, και μετανιώνεις για αυτά στο μέλλον. Σαν καλλιτέχνης όμως, έχεις τη δυνατότητα να πας πίσω το χρόνο μέσω της ταινίας, και να ξαναδημιουργήσεις στιγμές από το παρελθόν, σε στιγμές που θα ήθελες να είχες ζήσει. Σε όποια ηλικία κι αν είμαστε, αν βρεθούμε στο πατρικό μας σπίτι και στην πόλη όπου μεγαλώσαμε έστω και για μερικά λεπτά, είμαστε οι ίδιοι ακριβώς που ήμασταν και την περίοδο που ζούσαμε εκεί. Θυμόμαστε τις παλιές μας συνήθειες, οι οποίες στην πραγματικότητα, μας συνοδεύουν σε όλη μας τη ζωή.
Η πλειοψηφία των Αμερικανών δεν ζουν με τους γονείς τους αφού ενηλικιωθούν, οπότε κατά κάποιον τρόπο είναι αναίσθητοι ως προς τη γήρανση, τόσο την εξωτερική όσο και την εσωτερική. Έτσι, οραματίστηκα αυτά τα τρία αδέρφια και τον πατέρα τους, να ενώνονται και πάλι μεταξύ τους μετά το χαμό της μητέρας του σπιτιού.
(...) Ψάχναμε για ένα ήσυχο και αυθεντικό τοπίο το οποίο θα έβγαζε μία αίσθηση ζεστασιάς, αυθεντικότητας και ιστορίας.Μια πόλη όπου ο δικαστής Πάλμερ θα προστάτευε, και θα εκπροσωπούσε τα ιδανικά του. Μία πόλη που θα είχε αγαπήσει κάποτε ο Χανκ, αλλά από την οποία θα είχε εξοριστεί. Στο τέλος, η πόλη θα πρέπει να κάνει το θεατή να αισθανθεί πως ο Χανκ έχει επανασυνδεθεί με το σπίτι του, την οικογένεια του και τον εαυτό του. Το τοπίο που θα επιλέγαμε έπαιζε μεγάλο ρόλο σε αυτό.
(...) ο Ρόμπερτ υποδύεται τον Χανκ με μια δόση γοητείας, η οποία σε κρατάει μέχρι το τέλος. Ξέρει να συνδυάζει το κωμικό με το δραματικό στοιχείο στην ερμηνεία του κι έχει τον απόλυτο έλεγχο.

Robert Downey, Jr., ηθοποιός
Υποδυόμενος τον Χανκ, βιώνω εκείνο το συναίσθημα που όλοι μας έχουμε αισθανθεί όταν θέλουμε να “το βάλουμε στα πόδια”, επειδή δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε τους μεγαλύτερους μας φόβους… Η επιστροφή του Χανκ στην Ιντιάνα σημαίνει πως έρχεται αντιμέτωπος με τη φθαρμένη και σχεδόν ανεπανόρθωτη σχέση του με τον πατέρα του, και το μεγαλύτερο του φόβο: το παρελθόν του. Έτσι, βιώνει συνεχώς μια εσωτερική σύγκρουση. Και αυτός είναι ένας από τους λόγους που αγάπησα αυτήν την ταινία. Ο ρόλος του Χανκ αποτέλεσε πρόκληση για μένα, γιατί είναι η πρώτη φορά που υποδύομαι έναν ρόλο που βασίζεται σε τόσο μεγάλο βαθμό στη σωτηρία και τη λύτρωση.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)