(Η αγάπη είναι παράξενη)
του Ira Sachs

Μανχάταν, Νέα Υόρκη. Ένα ζευγάρι. Μια σχέση σαράντα χρόνων. Η επισημοποίησή της. Όμως ο κοινός βίος του Μπεν και του Τζωρτζ δεν είναι ανθόσπαρτος. Ο Τζωρζ είναι δάσκαλος μουσικής, καθολικός στο θρήσκευμα και όταν γίνεται γνωστό ότι είναι ομοφυλόφιλος απολύεται από τη δουλειά του. Λόγω οικονομικών δυσκολιών είναι αναγκασμένοι να εγκαταλείψουν το διαμέρισμα που μένουν. Αναγκάζονται να προσωρινά να ζήσουν χωριστά, μέχρι τους βρουν ένα νέο οικονομικότερο σπίτι. Τον Τζωρτζ φιλοξενούν δύο γείτονες τους αστυνομικοί, ενώ ο Μπεν μετακομίζει σε άλλη συνοικία, φιλοξενούμενος σε συγγενείς του. Ζώντας χωριστά οι δύο εραστές θα βρεθούν αντιμέτωποι για πρώτη φορά με απροσδόκητες πιέσεις και αλλαγές…
Σκηνοθέτης με μια αξιόλογη φιλμογραφία με ταινίες που επικεντρώνονται σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια, ο Άιρα Σάκς έχει καταφέρει να υπερβεί τους όποιους περιορισμούς στις συμπεριφορές ή στα ήθη θέτουν τα κεντρικά πρόσωπα των ταινιών του και η σεξουαλικότητά τους. Οι ταινίες του αποφεύγουν κάθε τόνο μελοδραματισμού: ό,τι παρουσιάζεται είναι τα πρόσωπα, τα συναισθήματά τους και τίποτε άλλο. Εστιάζει πάντα στις ασταθείς ισορροπίες, στη διαρκώς μεταβαλλόμενη δυναμική των διαπροσωπικών και ερωτικών σχέσεων. Αυτό εξάλλου είναι που χαρακτηρίζει και αυτή την ταινία του.
Στη διεύθυνση φωτογραφίας συναντούμε τον Έλληνα Χρήστο Βουδούρη (Άλπεις).
Με τους Άλφρεντ Μολίνα, Τζον Λιθγκόου, Μαρίζα Τομέι
Σ.

Οι δηλώσεις του σκηνοθέτη

Ήθελα να κάνω μία ταινία για την αγάπη από την πολύ συγκεκριμένη οπτική της ηλικίας και της εμπειρίας μου, σαν κάποιος που δεν είναι ούτε πολύ μικρός ούτε πολύ νέος, αλλά που θα μπορούσε για πρώτη φορά να φανταστεί μια αγάπη με διάρκεια που ομορφαίνει με τον καιρό. Με ενδιέφερε να εξερευνήσω τη διαφορετική οπτική του καθενός από εμάς σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μας: ως έφηβοι, ως μεσήλικες και στα επόμενα χρόνια. Ήθελα να φανταστώ τη δική μου σχέση, πώς θα είναι ο πρόσφατος γάμος μου μετά από μερικά χρόνια.
(...) Ο Ben και ο George ξέρουν καλά τους εαυτούς τους, αλλά η ζωή τους είναι γεμάτη προκλήσεις. Η αφηγηματική δομή είναι πιο κλασική. Ο Mauricio κι εγώ επηρεαστήκαμε από το ιαπωνικό μεταπολεμικό σινεμά και τον σύγχρονο γαλλικό ρεαλισμό, απλές ιστορίες για οικογένειες που αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις της ζωής και καταφέρνουν να ανακαλύψουν ουσιαστικά πράγματα για το ποιοι είναι. 
(...) Ο Ben και ο George έχουν σαν πηγή έμπνευσης άντρες και γυναίκες, μια γενιά μεγαλύτερους από εμένα, με ένα επίπεδο μόρφωσης και κουλτούρας, βάθους και ιστορίας που θα ήθελα να έχω ο ίδιος. Πήρα επίσης υλικό από ανθρώπους που έχουν σχέσεις με ουσία και συναίσθημα, ακόμα και ατέλειες. Συμπεριλαμβάνονται η μητέρα μου και ο πατριός μου. Ο θείος μου και ο σύντροφος του, Ted Rust, που ήταν μαζί για 45 χρόνια.
(...) Εξελίσσεις τους χαρακτήρες μέχρι ενός σημείου και μετά τους παραδίδεις στους ηθοποιούς. Επιλέγω ηθοποιούς με βάση το ένστικτο και τη συζήτηση και δεν κάνω πρόβες. Ήταν ξεκάθαρο πολύ νωρίς ότι αυτοί ήταν οι σωστοί άνθρωποι για να κάνω την ταινία. Έδωσαν όλοι πάρα πολλά.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)