του Jim Jarmusch

Ο νεαρός Κρις Αλοίσιας Πάρκερ, περιπλανιέται στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Καταλήγει σε ένα διαμέρισμα , όπου ξαναβρίσκει μια κοπέλα. Χορεύει λίγο μαζί της και διαβάζει κάποιους στίχους από τα «Τραγούδια του Μαλνταρόρ» του Λοτρεαμόν. Αποφασίζει να επισκεφτεί ψυχιατρικό άσυλο. Εκείνη μοιάζει ολότελα χαμένη. Δεν αναγνωρίζει τον γιό της. Ο Πάρκερ, φεύγει, περπατάει σε δρόμους έρημους και θλιβερούς, συναντά κάποιους περιθωριακούς τύπους. Ένα διαλυμένο νέο, ένα κορίτσι που τραγουδάει… Μπαίνει σε ένα κινηματογράφο , που προβάλλει το φιλμ «Άγριος σαν τη θύελλα» του Νίκολας Ρέι. Την νύχτα, στέκεται και παρακολουθεί, ώρα πολλή, ένα σαξοφωνίστα που παίζει…
Ο Jim Jarmusch (Τζιμ Τζάρμους), με το Permanent Vacation/ Διακοπές Διαρκείας (1980) την πρώτη νεανική ταινία του, επιβάλλει αμέσως το ύφος του: Αδιαφορία για το παραδοσιακό δραματουργικό υλικό και έκθεση ενός κόσμου σε εκκρεμότητα, όπου τίποτε δε φαίνεται να συμβαίνει κι όμως η ζωή υφαίνει μυστικά την παρουσία και την απουσία της. Δυο μέρες από την ζωή ενός άεργουνεαρούς την απέραντη μεγαλούπολη. Πρώτα ένα είδος υποκειμενικού ντοκιμαντέρ για την Νέα Υόρκη, που μοιάζει εδώ σχεδόν με τριτοκοσμική πόλη, βρώμικη και εγκαταλειμένη. Και μέσα σε αυτό το υποβλητικό τοπίο, ένας νέος ναυαγός της εποχής μας και της εσωτερικής του σύγχισης. Το δράμα υποφώσκει μα μακρά άδεια πλάνα, με αποχρώσεις. Ο ήρωας ολοκληρώνεται μέσα στην περιπλάνηση, ωριμάζει η αίσθηση της αποχώρησης εντός του, έτσι όπως τρέφεται από την λειτουργία του γυμνού τοπίου. Και ο θεατής συγκινείται αδιόρατα από το βλέμμα και την υπόγεια εργασία του κινηματογραφιστή.

(πηγή δελτίο τύπου  Κινηματογραφική Λέσχη -ΕΤ1)