(Μην αφήσεις ίχνη)
της Debra Granik

Ένα παρθένο δάσος, σχεδόν τροπικό. Ένα μαγικό τοπίο, ένας επίγειος παράδεισος. Δύο ανθρώπινες φιγούρες. Ένας άνδρας και η κόρη του. Ζουν μέσα σ’ αυτό μακρυά από τον πολιτισμό...
Εστιάζοντας στις περιπέτειες του αναχωρητισμού, η ταινία της Debra Granik αφηγείται τις διαδρομές μιας οικογενειακής σχέσης.
Ο Will (στο ρόλο ο Ben Foster), ένας βετεράνος του πολέμου του Ιράκ και η έφηβη κόρη του Tom (στο ρόλο η εξαιρετική Thomasin Harcourt McKenzie) ζουν χαμένοι σ’ ένα δάσος στα περίχωρα του Portland, σ’ ένα προστατευόμενο εθνικό δρυμό των ΗΠΑ. Όμως η παρουσία τους μέσα σ’ αυτό θα γίνει αντιληπτή από τους φύλακες του και οι δύο τους συλλαμβάνονται. Στιγματισμένοι ως αντικοινωνικοί οι δύο τους φιλοξενούνται σ’ ένα αγρόκτημα. Όμως η ζωή σ’ αυτό είναι αβάσταχτη και αποδρούν. Αναζητώντας καταφύγιο πάλι στο δάσος, πατέρας και κόρη βρίσκουν καταφύγιο και φιλοξενία σ’ ένα κάμπινγκ. Όμως εκεί δεν είναι το τέρμα στις περιπλανήσεις τους.
Η σκηνοθέτις αφηγείται, με ευαισθησία και λεπτότητα, τις διαδρομές μιας σχέσης πατέρα- κόρης, καθώς ζουν μια απομονωμένη και αντικοινωνική ζωή. Κατά ένα τρόπο η ταινία μοιάζει ως μια πολύ πιο εστιασμένη σε πρόσωπα εκδοχή της ταινίας Captain Fantastic του Matt Ross. Ανήκοντας στη μακρά παράδοση της αμερικάνικης κουλτούρας περί αναχωρητισμού, όπου προεξάρχουσα θέση κατέχει το μυθιστόρημα του Henry David Thoreau, Walden ή Η ζωή στο δάσος.
Ό,τι όμως αναδεικνύεται μέσα από τις συνεχείς περιπλανήσεις των δύο κεντρικών προσώπων είναι η εξέλιξη της σχέσης του. Ανέστιοι και συνεχώς σε κίνηση, πολίτες μιας παράλληλης αντι-κοινωνίας, μακρυά από το σύγχρονο πολιτισμό, πατέρας και κόρη ζουν μέσα στις αυτάρκειες της σχέσης τους. Όταν όμως για την κόρη, αυτές οι αυτάρκειες θα πάψουν να είναι αρκετές τότε θα διεκδικηθεί η ανεξαρτησία. Και κατά ένα περίεργο τρόπο, η ανεξαρτησία δεν είναι η απομάκρυνση από την οικογενειακή εστία -η οποία εξάλλου δεν υφίσταται-, αλλά το ρίζωμα, η απόφαση για την ένταξη σε μια κοινότητα, η δημιουργία μιας εστίας.

Δημήτρης Μπάμπας