του Andrew Dominik
(σχόλιο του Σωτήρη Ζήκου)

Η κουβανή ηθοποιός Άνα ντε Άρμας που “υποκρίνεται” την Μέριλιν Μονρόε έχει τόσο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του προσώπου -αυτά τα μεγάλα, ελαφίσια, εκφραστικά μάτια και αυτά τα φουσκωτά. γινωμένα χείλη- που πέρα από το γνωστό look από τις ταινίες και τις φωτογραφίες της παλαιάς σταρ με το οποίο ενδύεται, παραμένει για τον θεατή (που την ξέρει) η Άνα ντε Άρμας που απλώς υποδύεται “μεταμφιεσμένη” την Μέριλιν Μονρόε... Θέλω να πω ότι όσο κι αν την μιμείται, τόσο εξωτερικά όσο και εκφραστικά, δεν χάνεται πίσω από τη διάσημη και στεροτυπικά αναγνωρίσιμη μορφή της.
Κι αυτό, ομολογώ, ότι με ικανοποιεί γιατί είμαι φαν της νεαρής ηθοποιού Άνα ντε Άρμας, ενώ δεν υπήρξα (τόσα χρόνια σινεφίλ) φαν της Μέριλιν Μονρόε ούτε σαν ηθοποιό εννοείται (χωρίς να με ενοχλεί καθόλου να την βλέπω) αλλά ούτε και (ως άντρας) σαν sex symbol.
Η ταινία είναι υπερδραματοποιημένη με αρκετές σημαντικές επινοήσεις μυθοπλαστικές, φαντάζομαι με βάση το “φεμινιστικό” βιβλίο. Το αποτέλεσμα ήταν μια εποποιία δυστυχίας "πολλαπλών βιασμών". Εξού και οι αντιδράσεις όλων όσων γνωρίζουν τα βιογραφικά στοιχεία της Νόρμα - Μέριλιν.
Πρόκειται για άλλη μια περίπτωση “δημιουργικού marketing” όπου στήνεται ένα στόρι βασισμένο σε ένα πρόσωπο brand name που ακόμη πουλάει (βλ. την ταινία “Τσόρτσιλ” με τον Μπράιαν Κοξ και την ταινία “Σπένσερ” / Νταϊάνα με την Κρίστεν Στιούρτ) με έντονα μυθοπλαστικά στοιχεία -ποιητική αδεία- επιπρόσθετα στη γνωστή βιογραφία της διάσημης περσόνας. Έτσι αντί να φτιάξουν έναν καινούριο και δικό τους μυθιστορηματικό ή και κινηματογραφικό ή θεατρικό χαρακτήρα (με άλλο όνομα) που θα δρα και θα πάσχει, έστω και υπό παρόμοιες δραματικές συνθήκες, ποντάρουν στο διάσημο όνομα για να “πουλήσουν” τα δικά τους επινοήματα. Πρόκειται, τηρουμένων των αναλογιών, για κάτι αντίστοιχο με αυτό που συμβαίνει συχνά με τις “εκσυγχρονισμένες” παραστάσεις που βασίζονται σε γνωστά, κλασικά θεατρικά έργα και για να τα φέρουν στα “σύγχρονα” μέτρα τους... τους αλλάζουν τα φώτα!