του Steven Spielberg
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

(...) Οι περισσότερες ταινίες μου αποτελούν μια αντανάκλαση όσων συνέβησαν στα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Με ό, τι κι αν καταπιάνεται ένας σκηνοθέτης, ακόμα κι αν είναι το σενάριο κάποιου άλλου, η ζωή του καταλήγει να ξεχύνεται επί της οθόνης, είτε του αρέσει, είτε όχι. Απλώς συμβαίνει.
Δεν θα μπορούσα να είχα γράψει την ταινία με κάποιον άνθρωπο που δεν εκτιμώ και λατρεύω πραγματικά, κάποιον που δεν με γνωρίζει τόσο καλά και εκείνος έτυχε να είναι ο Τόνι Κούσνερ [σ.τ.ε. ο σεναριογράφος].Το μόνο που μέτραγε ήταν να μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα σε κάποιον, να αποκαλύψω τα πάντα δίχως να νιώθω αμήχανος και ντροπιασμένος.
(...) Δε νομίζω πως γνώριζε κανείς το 2020 πώς θα είναι η ζωή μετά από έναν χρόνο. Όσο τα πράγματα χειροτέρευαν, ένιωθα πως αν επρόκειτο να αφήσω κάτι πίσω μου, τι είναι εκείνο που θα ήθελα να έχω λύσει;
(...) Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα παρέμενα επαγγελματίας. Θα υπήρχε μια απόσταση ανάμεσα στον εαυτό μου και το υποκείμενο. Αλλά ήταν δύσκολο. Η ιστορία ζωντάνευε πραγματικές αναμνήσεις. Η αναπαράσταση γεγονότων που μου συνέβησαν πραγματικά, το να τα βλέπω να ξετυλίγονται εμπρός μου, ήταν πολύ περίεργο. Δεν έμοιαζε με τίποτα άλλο που μου είχε συμβεί μέχρι τότε.
(...) Αυτός είναι ο δυσκολότερος αποχαιρετισμός μου σε ταινία. Ήταν σκληρό, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ την καριέρα μου δίχως να έχω πει αυτή την ιστορία... Ήταν σαν μια μηχανή του χρόνου για εμένα... Αλλά όπως είπε ο Τόμας Γουλφ, “Δεν μπορείς να πας σπίτι”. Και στο τέλος των γυρισμάτων συνειδητοποίησα πως δεν θα μπορούσα να ξαναπάω σπίτι. Αλλά τουλάχιστον έχω να μοιραστώ αυτό.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)