(Μια κοινή ακολουθία)
των Mike Gibisser & Mary Helena Clark
(η κριτική του Δημήτρη Μπάμπα)

Το common του αγγλικού τίτλου δεν είναι παρά ο ενικός του commons, μια λέξη που δεν έχει ακριβή ελληνική απόδοση. Σύμφωνα με την Βικιπαίδεια «Τα κοινά περιλαμβάνουν πόρους τους οποίους οι κοινότητες διαχειρίζονται σύμφωνα με κανόνες και πρότυπα που έχουν οι ίδιες καθορίσει. Συνεπώς, τα κοινά αποτελούνται από τρία αλληλένδετα επίπεδα: τον πόρο ή αγαθό, την κοινότητα και το ρυθμιστικό πλαίσιο. Τα κοινά (κοινά αγαθά) είναι αγαθά που  κληρονομήθηκαν από τις προηγούμενες γενιές, δημιουργήθηκαν συλλογικά ή αποτελούν φυσική κληρονομιά.» 
Εικόνες από οπωροφόρα δένδρα. Ένα απόσπασμα από τον φιλόσοφο John Locke. Μια ανθρώπινη φιγούρα που περπατά στις ερημίες. Το φως ενός φακού. Ψαράδες που μαζεύουν τα δίκτυα. Η υπο εξαφάνιση σαλαμάνδρα axolotl. Καλόγριες σ’ ένα μοναστήρι στο Μεξικό εκμεταλλεύονται τη σαλαμάνδρα και εξάγουν από αυτήν ένα είδος ελαίου. Καλλιέργειες με μηλιές. Οι μηχανοποιημένες μέθοδοι συγκομιδής. Τα ρομπότ που συλλέγουν τα φρούτα. Η μηχανική μάθηση. Η γονιδιακή έρευνα σχετικά με τους ιθαγενείς. Η εμπορευματοποίηση της έρευνας για το DNA. Η ανθρώπινη παρέμβαση στις διαδικασίες της φύσης.
«Παράδοση, αποικιοκρατία, ιδιοκτησία, πίστη και επιστήμη». Οπτικά συναρπαστικό και πειραματικό στη αφηγηματική του δομή αλλά και στη φόρμα, το ντοκιμαντέρ των Mike Gibisser & Mary Helena Clark είναι οργανωμένο στους τρεις προαναφερθέντες σχετικά αυτόνομους κύκλους. Στο κέντρο αυτό των κύκλων, ή αν θέλετε τα προφανή νήματα που συνδέουν τα τρία μέρη, είναι η ανθρώπινη επέμβαση στην φύση, δηλαδή στα κοινά (αγαθά), η εκμετάλλευση των κοινών από τον άνθρωπο, η εκμετάλλευση της φύσης από τον άνθρωπο, του ανθρώπου από άνθρωπο. Ακολουθώντας τις στρατηγικές και τις μεθόδους ενός κινηματογράφου DIY, οι δύο σκηνοθέτες συλλέγουν εικόνες, με την επιμέλεια άλλοτε ενός ανθρωπολόγου παρατηρητή, άλλοτε ενός βιολόγου και άλλοτε ενός ερευνητή εθνογράφου. Ακροβατώντας στα ασαφή όρια ενός ντοκιμαντέρ και ενός οπτικού δοκιμίου, η ταινία αυτή, χάρις στις σκηνοθετικές πρακτικές, αναδεικνύει τις συναρπαστικές όψεις που μπορεί να λάβει κάποιες φορές ο πειραματικός κινηματογράφος, όταν ασκείται με ερευνητική διάθεση και οπτική πρωτοτυπία…

Υ.Γ. Μια πιο ακριβής απόδοση του τίτλου στα ελληνικά θα μπορούσε να ήταν "Μια αλληλουχία κοινών αγαθών"