(Η πηγή των παρθένων)
του Ingmar Bergman

Στη Σουηδία του 14ου αιώνα, η νεαρή Κάριν, κόρη του κτηματία Τέρε βιάζεται και δολοφονείται στο δάσος από δυο βοσκούς υπό το βλέμμα του μικρού αδελφού τους. Οι δράστες ζητούν στη συνέχεια να φιλοξενηθούν στο σπίτι του Τέρε, αγνοώντας την ταυτότητά του, οι πράξεις τους, όμως, αποκαλύπτονται όταν προσπαθούν να πουλήσουν το χρυσοκέντητο φόρεμα που έκλεψαν από το νεκρό θύμα. Ο Τέρε ετοιμάζει μια τελετουργική εκδίκηση βασισμένη σε παγανιστικές και χριστιανικές δοξασίες.
Η ταινία απέσπασε Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας (1961) και Ειδικό Βραβείο Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών (1960).
Ο Raymond Lefevre σημειώνει σχετικά με την ταινία, στη μονογραφία για τον σκηνοθέτη (εκδόσεις Αιγόκερως, 1988): «Το σενάριο που γράφτηκε από τη μυθιστοριογράφο Ούλα Ίσακσον, εμπνέεται από ένα σουηδικό μύθο του 14ου αιώνα, γνωστό με τον τίτλο «Η μπαλάντα της κόρης του Τέρε του Βανζέ». Απ’ αυτή την μπαλάντα γεννήθηκε μια ταινία γραμμική, διαφανή, εύκολη, που μοιάζει με απλοϊκό χριστιανικό μήνυμα.
Το θέμα της Πηγής των παρθένων, εμπλουτισμένο από μια ακριβή αναφορά στον παγανισμό της εποχής, οδηγεί τον Μπέργκμαν σ’ έναν ακαδημαϊσμό που αντιπαραβάλει τις δυνάμεις του καλού, που αποδίδονται με ανοικτούς τόνους, στις δυνάμεις του κακού, που συμβολίζονται με την ασχήμια και το σκοτάδι. Η πιστή εικονογράφηση του μύθου προσδίδει στην ταινία ένα θεατρικό ιερατισμό, παρά την τελειότητα των δύο σεκάνς: Το βιασμό της Κάρι, του οποίου ο ρεαλισμός θορύβησε τη λογοκρισία, και ιδιαίτερα την εκπληκτική τελετουργία της εκδίκησης που προηγείται του τριπλού φόνου».