(Γεια σας παιδιά)
του Mark Donskoy
κριτική του Βασίλη Ραφαηλίδη

Η τύχη το'φερε, στο φετινό μας ξεκίνημα να συναντηθούμε με τον παλιό καλό φίλο, τον υπερπληθωρικό Ουκρανοεβραίο Μαρκ Ντονσκόι/ Mark Donskoy, για τον οποίο γράψαμε τόσες πολλές φορές με την ευκαιρία των δώδεκα ταινιών του που είδαμε μετά την πτώση τής χούντας, που τώρα νιώθουμε εντελώς .... εξαντλημένοι. Σώθηκαν όλα τα θαυμαστικά μας επίθετα, που συνηθίζουμε να τα μοιράζουμε απλόχερα σ΄αυτούς που αγαπούμε. Και το απίθανο στοιχειό της φύσης, τον πρώην μποξέρ, ποιητή, πεζογράφο, ζωγράφο κλπ. Μαρκ Ντονσκόι, τον αγαπούμε σχεδόν... ερωτικά.(...)
(...) Η ταινία αφηγείται (με τη γνώριμη σιγουριά του μετρ που τσαλαβουτάει άτσαλα σ' όποιο θέμα του τύχει πρόχειρο επιβάλλοντας πάντα σ' αυτό τη μοναδική του σαρωτική προσωπικότητα), την απλή ιστορία μιας ομάδας παιδιών απ' όλον τον κόσμο που συναντιούνται σε μια διεθνή κατασκήνωση, στην Κριμαία. Εκεί τα χαριτωμένα διαβολάκια, που κουβαλούν από τις πατρίδες τους όλες τις προκαταλήψεις των γονιών τους και κάνουν τη μια ζαβολιά μετά την άλλη ( οι παραπομπές στο  Διαγωγή μηδέν του Ζαν Βιγκό είναι φανερές), καταφέρνουν τελικά να ομονοήσουν, καθώς παρίστανται στην επιθανάτια αγωνία της Γιαπωνεζούλας φίλης τους που κουβαλάει μαζί της τη φρίκη της Χιροσίμα.
Το επιμύθιο είναι απλό: τα παιδιά είναι η ίδια η ζωή, κι ο πόλεμος των αφρόνων μεγάλων είναι ο ίδιος ο θάνατος. Που σημαίνει τελικά ότι ο Ντονσκόι δεν πρωτοτυπεί με τούτο το «προγραμματικό» φιλμ. Που, όμως εκτός από τη φρεσκάδα και το χιούμορ του, έχει και μια συγκλονιστική σκηνή, άξια να περιληφθεί σε κινηματογραφική ανθολογία: η μουσικοχορευτική παρέλαση των πιτσιρίκων κάτω από το παράθυρο της Ινέκο που ξεψυχάει, προκαλεί, με το τέλειο αντιστικτικό μοντάζ, μια σπαρακτική συναισθηματική φόρτιση, ανάλογη μ' αυτήν που αποδεσμεύει η σκηνή της «λύσης» στην αρχαία τραγωδία, όταν η «τραγική ειρωνία» έχει οδηγηθεί στον πλήρη της παροξυσμό, που παρασύρει και καταστρέφει τον τραγικό ήρωα.

(Δημοσιεύθηκε στην εφ. Το Βήμα,  1977)