(Θαύμα στο Μιλάνο)
του Vittorio De Sica

Η γριά Λολότα μεγαλώνει ένα παιδί, τον Τοτό, που το βρήκε εγκαταλελειμμένο ως βρέφος. Μετά τον θάνατό της, ο Τοτό οδηγείται στο ορφανοτροφείο. Όταν βγαίνει από εκεί, ύστερα από χρόνια, καταλήγει φιλοξενούμενος ενός περιπλανώμενου άστεγου, σε μια παραγκούπολη στην περιφέρεια του Μιλάνου. Με την αθωότητα και την καλοσύνη του ο Τοτό κερδίζει την συμπάθεια των περιθωριακών και πάμφτωχων ανθρώπων και τους πείθει πως αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουν να βελτιώσουν την κατάσταση μέσα στην οποία ζουν. Έτσι σιγά-σιγά η μίζερη παραγκούπολη μετατρέπεται σε μια αξιοπρεπή κοινότητα. Μια μέρα, ενώ σκάβουν, ανακαλύπτουν έναν πίδακα πετρελαίου. Μόλις ο πλούσιος και άπληστος Μόμπι μαθαίνει το νέο, προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους διώξει από τη γη τους, για να οικειοποιηθεί το «μαύρο χρυσό»…

Ο Gabriel Garcia Marques  δηλώνει για την ταινία: "Το Θαύμα στο Μιλάνο ανησύχησε εξίσου δυο διαφορετικούς τύπους θεατών: αυτούς που θαυμάζουν τον Κλέφτη των ποδηλάτων, το Γερμανία, έτος μηδέν και εν γένει τις μεταπολεμικές ιταλικές παραγωγές, και εκείνους που θαυμάζουν τον Κλέφτη της Βαγδάτης, τον Αόρατο άνθρωπο και τα κινούμενα σχέδια του Walt Disney. Οι πρώτοι φάνηκαν ν' απορούν γιατί οι πρωτοπόροι του κινηματογραφικού ρεαλισμού θέλησαν να βάλουν τους φτωχούς των συνοικιών να πετούν πάνω σε σκουπόξυλα, αντί να τους δείξουν να πεθαίνουν από πείνα, όπως θα ήταν φυσικό. Οι δεύτεροι δεν μπορούν να καταλάβουν ή να δεχτούν ότι ένας μύθος μπορεί να τοποθετηθεί σε μια παραγκούπολη και οι ανατολίτες πρίγκιπες ν' αντικατασταθούν από ένα τσούρμο κουρελήδες."


(δ.τ.)