του Gianni Amelio
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Όταν η Rai Cinema μου ζήτησε να φτιάξω μία ταινία βασισμένη στο βιβλίο Nati due volte, αμέσως συνειδητοποίησα ότι δεν θα μπορούσα να το κάνω. Σ' αυτή την περίπτωση, περισσότερο από άλλες, ένιωθα ότι εισέβαλλα σε έναν δύσκολο κόσμο χωρίς να έχω το δικαίωμα να το κάνω. Κατά κάποιο τρόπο, έπρεπε να κερδίσω μόνος μου το δικαίωμα αυτό, να βρω στην προσωπική μου εμπειρία κάτι που θα με έφερνε πιο κοντά σε όσα ο συγγραφέας είχε αποκαλύψει για τον εαυτό του με έντονα συναισθήματα.
Η κρίσιμη στιγμή ήταν όταν γνώρισα τον Andrea Rossi (Αντρέα Ρόσι), το αγόρι που υποδύεται τον Πάολο στην ταινία. Από εκείνη τη μέρα και μετά, ο χαρακτήρας του γιου δεν έμοιαζε πια στον χαρακτήρα του βιβλίου, πήρε μία άλλη διάσταση, φέρνοντας στην επιφάνεια κρυμμένα συναισθήματα. Χωρίς να το καταλάβει, ο Andrea μας έδωσε μία νέα ιστορία να διηγηθούμε (αν και η ιστορία δεν ήταν η δική του), και μετά με καθοδήγησε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, αφήνοντάς με να "κοιτάξω μέσα του" καθώς μου αποκάλυψε τις βαθύτερές του σκέψεις."
(...) Στο τέλος της ταινίας μου Le Chiavi di Casa (Τα Κλειδιά του Σπιτιού), πριν τρέξουν οι τίτλοι τέλους, υπάρχει μία αφιέρωση: "Στη μνήμη του Giuseppe Pontiggia (Τζιουζέπε Ποντίγκια)". Σε μία κρίσιμη σκηνή, η πρωταγωνίστρια, Charlotte Rampling (Σαρλότ Ράμπλινγκ), διαβάζει το βιβλίο του Giuseppe Pontiggia Nati due volte στα γαλλικά και το προτείνει στον Kim Rossi-Stuart (Κιμ Ρόσι Στιούαρτ), ο οποίος υποδύεται τον Τζιάνι: "Η ιστορία αυτή μας αφορά", του λέει.
Προφανώς δεν υπάρχει άλλη σχέση ανάμεσα στα γεγονότα που περιγράφονται στις σελίδες του Pontiggia και το σενάριο της ταινίας που έχει γραφτεί από εμένα, τον Sandro Petraglia και τον Stefano Rulli (σ.τ.μ. συν-σεναριογράφοι της ταινίας). Εχει ενδιαφέρον ότι το μυθιστόρημα (δεν είναι ακριβώς παραδοσιακό μυθιστόρημα) καλύπτει χρονική περίοδο τριάντα χρόνων και η ταινία Le Chiavi di Casa μόλις μίας βδομάδας. Η ιστορία του Pontiggia διαδραματίζεται στο Μιλάνο και η ταινία στο Βερολίνο και τη Νορβηγία. Οι παραλλαγές αυτές θα μπορούσαν να φαίνονται φυσιολογικές, ακόμα και απαραίτητες όταν ο σκηνοθέτης βασίζει μία ταινία σε βιβλίο: Γνωρίζουμε ότι το πρόβλημα της πιστής αντιγραφής ανάμεσα στον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία δεν υφίσταται και ότι μπορεί μεν να διατηρηθεί η υπόθεση του βιβλίου αλλά να προδοθεί η ουσία του. 'Η μπορεί να συμβεί και το ακριβώς αντίθετο.
Η ταινία Le Chiavi di Casa όμως δεν είναι καν 'ελεύθερη απόδοση' του βιβλίου (που βασίζεται σε αληθινή και πολύ προσωπική ιστορία)... Και, από σεβασμό για τον Pontiggia και τους αναγνώστες του, νιώσαμε ότι θα έπρεπε να βρούμε έναν νέο τίτλο, παρότι ο αρχικός τίτλος δούλευε [στην ταινία].

(πηγή: σημειώσεις για την παραγωγή)