(Ρηγάδες για μια Ντάμα)
του Arnaud Desplechin

Η Nora (Emmanuelle Devos) είναι μια 35χρονη διευθύντρια μιας γκαλερί και μητέρα. Προσπαθεί να ορθοποδήσει μετά από μια καταιγίδα προσωπικών δυσκολιών ενώ βρίσκεται αντιμέτωπη με τον επερχόμενο θάνατο του πατέρα της που πάσχει από καρκίνο. Ο Ismael (Mathieu Amalric), ο πρώην άνδρας της είναι ένας νευρωτικός μουσικός που αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα με αποτέλεσμα τον κατά λάθος εγκλεισμό του σε μια ψυχιατρική κλινική. Η Nora θα τον προσεγγίσει αναζητώντας την βοήθεια του: είναι γεμάτη από ανησυχίες για το μέλλον του γιου της από τον πρώτο γάμο Elias και αναζητά στο πρόσωπο του ένα θετό πατέρα για τον γιο της.
Στην ταινία αυτή του Arnaud Desplechin τα όρια ανάμεσα στα κωμικά στοιχεία και τα δραματικά είναι συχνά δυσδιάκριτα, ενώ στο κέντρο υπάρχει πάντα τα πρόσωπο μιας γυναίκας που αναζητά την συναισθηματική (και όχι μόνο) ασφάλεια στην ζωή της και του χαοτικού πρώην εραστή της. Το τοπίο σ’ αυτήν την ταινία είναι πλούσιο σε συναισθήματα και οι μεταξύ των πρόσωπων σχέσεις συνιστούν ένα περίπλοκο δίκτυο όπου η συναισθηματική ισορροπία είναι συχνά το ζητούμενο.

Η αφετηρία της ταινίας σύμφωνα με τον σκηνοθέτη της φαίνεται ότι είναι κινηματογραφοφιλική: «Όταν ξεκίνησα να γράφω το σενάριο της ταινίας, σκεφτόμουν συνέχεια αυτές τις γυναίκες που ήταν γραφτό τους να ζήσουν μια τραγωδία, αυτές που ανακάλυψα όταν ήμουν παιδί στις ταινίες του Χίτσκοκ. Θυμάμαι την Rebecca και φυσικά την Marnie και πάνω απ’ όλα την Ingrid Bergman στις ταινίες Notorious and Under Capricorn. Γυναίκες που ήταν βασανισμένες με προβλήματα που καταφέρνουν να τα ξεπερνούν μόνες τους… σαν καταχθόνια και δυσοίωνα παραμύθια. Πόσο με ζαλισμένος ήμουν ανακαλύπτοντας αυτές στις μεγάλες και μυστηριώδεις ηρωίδες. Αυτές ήταν οι πρώτες γυναίκες σε ταινίες που ερωτεύτηκα. Μια γυανίκα μόνη της ανακαλύπτει τον εαυτό της σε κάτι που μοιάζει με ιστορία του Hawthorne: μια παράξενη πόλη, φαντάσματα από το παρελθόν και μετα οι ατυχίες… το όνομα της Nora. Χρειάζεται ένα σύντροφο για την συντροφέψει στο μοναχικό της, τραγικό ταξίδι: μια κωμική φιγούρα με το όνομα Ismael Vuillard. Μια σεξπηρική κωμωδία ή μια επιστροφή στις ταινίες του Frank Tashlin; Βάλαμε σ’ αυτόν τον άνδρα ότι ελάττωμα γνωρίζαμε και καθώς περνούσαν οι μέρες γινόταν όλο και πιο γλυκός».
Αναφερόμενος στα προβλήματα που αντιμετώπισε επισημαίνει: «το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν να ισορροπήσουμε το μελόδραμα όπου είχμε να διαχειριστούμε φοβερές καταστάσεις με τρομερούς καυγάδες και δάκρυα με καθαρές κωμικές στιγμές, να ισορροπήσουμε μ’ ένα τέτοιο τρόπο που τα γέλια να μην ενοχλούν τα δάκρυα. Ήθελα δυο κεντρικοί χαρακτήρες της ταινίας να είναι ίσοι. Παρόλα αυτά είναι πάντα πολύ πιο εύκολο δεις μια κωμωδία παρά ένα μελόδραμα. Όπως πιστεύω ότι είναι καλό να κλαις και να ταυτίζεσαι μ’ ένα δυνατό γυναικείο πρόσωπο».