(Ο χρόνος που απομένει)
του François Ozon
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Όλα ξεκίνησαν με μια ιδέα που είχα να κάνω μία τριλογία σχετικά με το πένθος. Η τριλογία ξεκίνησε με τη ταινία Sous le sable, "ένα μελόδραμα χωρίς δάκρυα" για το πώς αντιμετωπίζουμε τον θάνατο ενός αγαπημένου μας προσώπου. Η ταινία Le temps qui reste αναφέρεται στο πώς αντιμετωπίζουμε τον δικό μας θάνατο. Και το τρίτο μέρος, που κάποια στιγμή θα κάνω, θα πραγματεύεται το θάνατο ενός παιδιού.
Στην ταινία Sous le sable ο θάνατος αντιμετωπίζεται ως ένα ανοικτό ζήτημα. Στην ταινία Le temps qui reste η άρνηση δεν συνιστά επιλογή. Η ταινία είναι προσανατολισμένη προς το θάνατο του Romain... .

Στην ταινία Le temps qui reste ο θάνατος είναι πραγματικότητα, μια βεβαιότητα . Δεν ήθελα να αφήσω καθόλου χώρο για ασάφεια γύρω από τα περιθώρια επιβίωσης του Romain, επειδή αυτά δεν υπάρχουν. Γι' αυτό το λόγο επέλεξα τον προχωρημένο καρκίνο. Και το γεγονός ότι ο χαρακτήρας είναι ένας νέος κάνει την ασθένειά του ακόμα πιο σκληρή. Δεν υπάρχει μυστήριο ή σασπένς γύρω από αυτό...
Σε αντίθεση με το Sous le sable όπου ποτέ δεν βλεπουμε τον Jean να πνίγεται και όπου δεν υπάρχει πτώμα. Από την άλλη με το Le temps qui reste ήθελα να δω το σώμα να πεθαίνει, ήθελα να συνοδεύσω τον Romain στο ταξίδι του προς τον θάνατο και να εξερευνήσω τις διαφορετικές φάσεις τις οποίες περνά, από τον θυμό στην άρνηση... στην αποδοχή.

Ηθελα να υπάρχει μια ασθένεια για την οποία η ανάνηψη να είναι πιθανή και σήμερα ευτυχώς είναι δυνατόν κάποιος να ζει έχοντας AIDS. Τέλος πάντων δεν αισθάνομαι ακόμα ικανός να κάνω μια ταινία για το AIDS. Είμαι σίγουρος ότι κάποια μέρα θα είμαι, όταν θα έχω καταφέρει να έχω μια οπτική πάνω στο ζήτημα που να στηρίζεται στις δικές μου εμπειρίες και σ' αυτά που παρατηρώ γύρω μου.

Η ταινία Le temps qui reste παρόλα αυτά σημαδεύεται από το άγχος που η γενιά μου έχει βιώσει σχετικά με το AIDS. Οι πρώτες μας σεξουαλικές εμπειρίες έχουν συμβεί ενώ ταυτόχρονα συνδειτοποιούσαμε ότι το σεξ συνδέεται με την αρρώστια και τον θάνατο.

Ο Romain είναι σχετικά ένας εγωκεντρικός και σκληρός χαρακτήρας. Αποφασίζει να μην πει στους δικούς του για την ασθένεια του, αφήνοντας τους έτσι απορετοιμαστούς -κάτι που σημαίνει ότι λόγω του θάνατου του θα υποφέρουν περισσότερο. Όμως γιατί ο Romain να μην έχει το δικαίωμα να επιλέξει πως να πεθάνει; Παίρνει την αποφαση να ζήσει με την μοναξία του και να απαντά μόνο στον εαυτό του.

Για μένα η σκηνή μεταξύ του Romain και της γιαγιάς του είναι η καρδιά της ταινίας. Όταν αντιμετωπίζεις τον θάνατο είναι σαν να βλέπεις τον εαυτό σου παιδί... Λέγεται ότι όταν οι άνθρωποι γερνούν τότε γίνονται ξανά παιδιά.
Φυσικά δεν μπορούσα να αποφύγω να σκέφτομαι τις Αγριοφράουλες του Bergman, όμως επέλεξα να δείξω απλές στιγμές, τίποτε εξαιρετικό ή σημαντικό. Απλώς εικόνες της παιδικής ηλικίας που έρχονται σαν φλας. Ήθελα στιγμές, εκφράσεις, λίγες λέξεις, μια ατμόσφαιρα, ορισμένα συναισθήματα. Ίσως οι παιδικές εικόνες που τον στοιχειώνουν να τον βοηθήσουν να αποδεχτεί το παιδί μέσα του, ώστε να το απελευθερώσουν.

(συνέντευξη στο Press Kit της ταινίας)