του Pawel Pawlikowski
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Η πρώτη ταινία του Pawel Pawlikowski με τίτλο Last Resort (Το τελευταίο καταφύγιο), περιέγραφε την ιστορία μιας νεαρής ρωσίδας μετανάστριας και του γιου της που φθάνουν στην Βρετανία αναζητώντας μια καλύτερη τύχη και βρίσκονται εγκλωβισμένοι σ' ένα στρατόπεδοι σύγκεντρωσης για παράνομους μετανάστες. Εκτός απο τα διθυραμβικά κριτικά σχόλια, η ταινία κέρδισε τον Χρυσό Αλέξανδρο, καθώς και τα βραβεία καλύτερου ανδρικού ρόλου, γυναικείου ρόλου, και FIPRESCI στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2000.
Στην δεύτερη του με τίτλο My Summer of Love (Το καλοκάιρι του έρωτά μου) επικεντρώνεται, με την ίδια συναισθηματική ένταση όπως και στην προηγούμενη του, στην "παράνομη" σχέση δυο κοριτσιών με φόντο την καλοκαιρινή ραστώνη. Καθώς οι ζωές των διαφορετικού χαρακτήρα κοριτσιών συγκλίνουν, η ταινία οδηγείται στη δραματική της κορύφωση.
Στις γραμμές που ακολουθούν ο Pawel Pawlikowski περιγράφει την περιπέτεια της δημιουργίας της ταινίας...

Αυτό που μ' ενδιέφερε κυρίως στο σενάριο είναι η διαφορά ανάμεσα στα δύο κορίτσια: το ένα έχει περιορισμένες εμπειρίες και μόνο φαντασιώνεται τον κόσμο που δεν γνωρίζει, ενώ το άλλο είναι κυνικό άτομο, έχει δει πολλά, η εξυπνάδα του είναι σχεδόν καταστροφική, μανιπουλάρει τους ανθρώπους και παίζει με αυτούς. Η σχέση μεταξύ δύο τέτοιων χαρακτήρων υπάρχει, στην κλασική κατάσταση, με έναν άντρα και μια γυναίκα.
Εγώ προσωπικά ταυτίζομαι με την Μόνα, επειδή έχω γνωρίσει μια κοπέλα σαν την Τάσμιν στο παρελθόν. Εδώ όμως πρόκειται για δυο κορίτσια, νέα και εντελώς διαφορετικά. Η μια, μεσαίας κοινωνικής τάξης, πήγε σε δημόσιο σχολείο, γνωρίζει συγκεκριμένα πράγματα, ενώ η άλλη γνωρίζει πράγματα εντελώς ξένα προς την πρώτη.
Η ιστορία λοιπόν, έχει όλες τις δυνατότητες να εκφράσει τα συναισθήματα τους, την τραγωδία που πιθανόν κρύβεται πίσω από τις πράξεις τους.
Αυτό που είναι λυπηρό στις μέρες μας είναι το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν λαχταρούν πια, δεν αναζητούν μεγάλα πάθη. Όλα μετριούνται με οικονομικά μεγέθη, με όρους του life style και πως αυτό θα προωθηθεί. Στις ταινίες μπορείς να δημιουργήσεις και να απαθανατίσεις τους ανθρώπινους χαρακτήρες. Έχω προσπαθήσει να το κάνω αυτό και με ντοκιμαντέρ και με ταινίες μυθοπλασίας. Με τα ντοκιμαντέρ τους βρίσκει και τους απαθανατίζεις κάνοντας ένα φιλμ γύρω απ’ αυτούς. Στη μυθοπλασία πρέπει πρώτα να τους δημιουργήσεις και έπειτα να τους απαθανατίσεις. Αυτό και το κλειδί για να σώσεις μια συγκεκριμένη εικόνα της ανθρωπότητας.

(Πηγή: δελτίο τύπου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2004)