(Η εποχή του θερισμού)
της Marina Razbezhkina

Η βραβευμένη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ταινία είναι ένα λυρικό ταξίδι σε μία άλλη εποχή: στην ύπαιθρο της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης.
Στις  γραμμές που ακολουθούν η σκηνοθέτις εξηγεί τα της ταινίας...

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ιστορία που αφηγείται το φιλμ είναι πέρα για πέρα αληθινή. Η αληθινή Τόσια είναι μια γριούλα σε ένα νοσοκομείο και μου αποκάλυψε αυτά τα γεγονότα. Μου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, επειδή, επιπλέον, ήθελα να δώσω εικόνες που θα μπορούσαν να μιλήσουν σε αυτούς που δεν γνωρίζουν την σοβιετική πραγματικότητα.
Η υπόθεση είναι μια μικρή εισβολή στην ιδιωτική ζωή αυτών ανθρώπων, στοιχείο αρχετυτιπικό που μπορεί να γίνει καταληπτό από ανθρώπους διαφορετικών πολιτισμών.

ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ
Από την αρχή ήθελα να εργαστώ με ερασιτέχνες ή άσημους ηθοποιούς. Τα πρόσωπα που βλέπω στις τηλεοράσεις δεν αρέσουν καθόλου και δεν τα πιστεύω. Καθώς αναζητούσα τους ήρωες μου συνειδητοποίησα με τρόμο ότι τα πρόσωπα των σημερινών ανθρώπων δεν προσιδιάζουν διόλου με αυτά της μεταπολεμικής γενιάς. Εγώ χρειαζόμουν αυθεντικά πρόσωπα.
Την πρωταγωνίστρια τη βρήκα στην ομάδα του διάσημου θεάτρου της Αγίας Πετρούπολης. Το πρόσωπο της με εντυπωσίασε -ήταν σαν να βγήκε από πίνακα του Ρώσου εικαστικού του 19 αιώνα Βενετσιάνοφ.
Τον πρωταγωνιστή Σλάβα, τον βρήκα στο χωριό Chuvasia, όπου διαδραματίζεται το φιλμ. Ο άνθρωπος αυτός είχε χάσει και τα δύο του πόδια σε ατύχημα στα παιδικά του χρόνια. Είναι ένας πολύ γλυκός άνθρωπος με οικογένεια και δέχτηκε από την πρώτη στιγμή να συμμετάσχει στην ταινία. Και τα πήγαν πολύ καλά με την Λουντμίλα.

ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΚΑΙ ΜΥΘΟΠΛΑΣΊΑ
Δεν γνωρίζω για τις άλλες χώρες, αλλά στην Ρωσία ο κόσμος πιστεύει ότι το ντοκιμαντέρ και η μυθοπλασία είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Ένας ντοκιμαντερίστας, όπως εγώ, δεν διεκδικεί εύκολα χρήματα από το κράτος. Οι πιθανότητες να πάρω επιδότηση ήταν ελάχιστες και για αυτό έκανα αίτηση για φιλμ μικρού μήκους αρχικά. Εξάλλου, δεν θα είχα μετακινήσεις του συνεργείου, οι ηθοποιοί είναι βασικά τέσσερις και ερασιτέχνες κατά βάση, γεγονός που θα με βοηθούσε να εξοικονομήσω χρήματα. Η επιλογή των χώρων, εξάλλου δεν έγινε μόνο με βάση τις καλλιτεχνικές ανάγκες αλλά και με πρακτική σκέψη: Το χωριό που γύρισα το φιλμ ανήκει στη δημοκρατία που πρόεδρος είναι ο Νικολαί Φιοντόροφ, φίλος και συμφοιτητής μου στο πανεπιστήμιο. Οι αρχές μας βοήθησαν πολύ, γιατί με αυτά τα χρήματα που είχαμε δεν θα ξεκινούσε ποτέ μια ταινία.

ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Θα συνεχίζω να γυρίζω κυρίως ντοκιμαντέρ. Αυτήν τη στιγμή αναμένω την απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού για χρηματοδότηση για ένα project που εστιάζει σε μια φυλή τη Mansi, η οποία κατοικεί κοντά στα Ουράλια όρη. Η φυλή αυτή απειλείται με εξαφάνιση: δεν οδηγεί κανένας δρόμος εκεί, δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα και η δουλειά της οπερατέρ μου θα είναι εξαιρετικά δύσκολη. Επιπλέον, αναμένω απάντηση για χρήματα και για την επόμενη ταινία μυθοπλασίας, ένα road movie με ηρωίδα για 40χρονή γυναίκα που αναζητά μια καλύτερη ζωή.

(Πηγή: Δελτίο Τύπου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)