(Μακριά από τα μάτια του κόσμου)
του Andre Techine

Στις δυναμικές μιας απρόοπτης συνάντησης, ανάμεσα σε μια νεαρή μητέρα και ένα γοητευτικό νεαρό, με φόντο τις αναταραχές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εστιάζει η νέα ταινία του βετεράνου γάλλου σκηνοθέτη Andre Techine.
Πανικός και χάος επικρατεί τον Ιούνη του 1940 λίγο πριν την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στο Παρίσι. Μια νεαρή χήρα η Odile προσπαθεί να διαφύγει προς τον νότο με τα παιδιά της, τον 13χρονο γιο της Philippe και την μικρή της κόρης Cathy.
Σ' ένα από τα μικρά αλλά πάντα επικίνδυνα επεισόδια του πολέμου, η Odile θα συναντηθεί μ' ένα παράξενο νεαρό, τον Yann. Είναι 17 χρόνων και περιφέρεται μέσα στο δάσος λεηλατώντας πτώματα. Ενωμένοι από τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες του πολέμου, ο Yann, η Odile και τα παιδιά της θα βρεθούν αντιμέτωποι με καταστάσεις πρωτόγνωρες και ιδιαίτερες. Ζώντας μια παράδοξη κατάσταση -σ' ένα απομονωμένο καταφύγιο με την φρίκη του πολέμου γύρω τους- ο Yann και η Odile κυριαρχούνται τόσο από το ένστικτο της επιβίωσης όσο και από τις αναταραχές που φέρνει ο ερωτικός πόθος.
Βασισμένη στο δημοφιλές μυθιστόρημα του Gilles Perrauft, η ταινία οργανώνει την αφήγηση της σε δύο εν πολλοίς κλειστούς κύκλους. Ο πρώτος είναι ο κόσμος του πολέμου, μια κόλαση στην οποία η φρίκη, το χάος και ο τρόμος διαποτίζει την ύπαρξη των ανθρώπων. Και από την άλλη υπάρχει το καταφύγιο της εξοχής, το σπίτι όπου εγκαθίσταται οι φυγάδες, ένας παράδεισος ο οποίος επιβάλλει μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, ιδιαίτερα στην Odile.
Είναι η σχέση ανάμεσα σ' αυτούς τους δύο αντιθετικούς κόσμους που διαταράσσει τις ισορροπίες και τις βεβαιότητες της νεαρής γυναίκας, που προκαλεί αναταραχές και θύελλες στην ψυχή της. Κατά μια έννοια η ταινία αυτή είναι η αντίστροφη εκδοχή των ταινιών ενηλικίωσης, όπως ήταν το Αγριοκαλαμιές (Les roseaux sauvges, 1994) του σκηνοθέτη, αφού εδώ καταγράφεται η φυγή της ηρωίδας από τις υποχρεώσεις και τους τρόμους της ενήλικης ζωής προς το ειδυλλιακό σχεδόν παραδεισένιο καταφύγιο της εφηβείας.
Η ταινία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κανών 2003. Η Emmanuelle Beart δήλωσε σχετικά με την ταινία σε συνέντευξη τύπου κατά την διάρκεια του φεστιβάλ Καννών 2003: "Σιγά -σιγά η Odile χάνει όλα τα στηρίγματα της και διολισθαίνει προς τα πίσω, προς την παιδική ηλικία. Συνεχώς εξελίσσεται, αλλάζει.
Όταν η Odile συναντά τον Yann γίνεται ξένοιαστη και ανέμελη σαν παιδί, ενώ τα παιδιά της ξαφνικά αντιλαμβάνονται ότι έχουν μεγαλώσει πολύ γρήγορα. Ως ηθοποιοί δεν χρειάζεται οπωσδήποτε να είμαστε πολύ πνευματικά καλλιεργημένοι άνθρωποι. Ειλικρινά νομίζω ότι η δύναμη μας ως ηθοποιοί έγκειται στην ανάγκη μας να χάνουμε τον δρόμο μας, να χάνουμε την προσήλωση μας στα οδόσημα".

Δ.Μ.