(Οι Κόρες της Ντροπής)
του Peter Mullan

Ηθοποιός σε εμβληματικές ταινίες του σύγχρονου βρετανικού σινεμά όπως το Riff-Raff (Ken Loach) και το Trainspotting (Danny Boyle) αλλά και σε χολιγουντιανές υπερπαραγωγές όπως το Braveheart (Mel Gibson), o Peter Mullan γνώρισε την αποδοχή με την βράβευση του στο Φεστιβάλ Καννών, για την ερμηνεία του στην ταινία My Name is Joe (Ken Loach).
Γεννημένος στην Γλασκόβη το 1959 με μια δύσκολη παιδική ηλικία, από ηλικίας 19 χρόνων ασχολείται με το σινεμά. Πέρα από την παρουσία του ως ηθοποιός, σκηνοθέτησε μικρού μήκους ταινίες και επεισόδια από την τηλεοπτικές σειρές. Μετά από την πρώτη του μεγάλου μήκους με τίτλο Orphans που κέρδισε την αποδοχή των κριτικών, με την δεύτερη Magdalene Sisters/  Οι Κόρες της Ντροπής κέρδισε το Χρυσό Λέοντα στο φεστιβάλ Βενετίας (2002).
Στην συνέχεια αναφέρεται στα της ταινίας...

ΗΘΟΠΟΙΟΣ, ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΣ, ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
Θα ήθελα να συνεχίσω να ασχολούμαι και με αυτούς τους τρεις τομείς (σκηνοθεσία, συγγραφή σεναρίου, υποκριτική). Δεν μ' ενδιαφέρει αν βρίσκομαι πίσω ή μπροστά από τις κάμερες. Κάθε μια απ' αυτές τις ασχολίες έχει τα καλά και τα κακά του. Αυτό που είναι σημαντικό στην υποκριτική, αυτό που λατρεύω όταν είμαι ηθοποιός, είναι ότι στο τέλος της μέρας λες "αντίο πάω για ύπνο". Και διασκεδάζεις στα γυρίσματα. Λατρεύω τους ηθοποιούς. Και μ' αρέσει να βλέπω την δουλειά μέσω του βλέμματος κάποιου άλλου. Και να πληρώνομαι καλά!
Σαν σκηνοθέτης δεν πληρώνεσαι καλά. Και η δουλειά είναι 24 ώρες το 24ώρο, 7 μέρες την εβδομάδα. Όμως η ανταμοιβή που έχεις σαν σκηνοθέτης -αν κάνεις μια δουλειά και αυτή αρέσει- είναι η ευχαρίστηση, η ικανοποίηση, κάτι που δεν έχεις σαν ηθοποιός. Όπως το να δίνεις συνεντεύξεις σαν ηθοποιός είναι κόλαση. Είναι βαρετό να μιλάς γι' αυτό. Και προκαλεί πάντα αμηχανία να μιλάς για τον εαυτό σου, σαν ηθοποιός. Βρίσκω ότι είναι πιο διασκεδαστικό να μιλάς για τη σκηνοθεσία. Επειδή έτσι δεν αισθάνεσαι ματαιόδοξος.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
Η ταινία δεν θα μπορούσε να διαδραματίζεται στην Σκοτία για δεν υπήρχαν εκεί Ασυλα της Μαγδαληνής. Ο αδελφός μου και εγώ πήγαμε στην Ιρλανδία για να ψάξουμε για ηθοποιούς. Συμφωνήσαμε και οι δύο ότι αν ήμασταν Ιρλανδοί και κάναμε αυτά που κάναμε στην Σκοτία θα μας είχαν κλειδώσει στους Χριστιανούς Αδελφούς (το αντίστοιχο για αγόρια των Ασύλων της Μαγδαληνής). Θα μας είχαν πετάξει εκεί και θα είχαν πετάξει τα κλειδιά. Χωρίς αμφιβολία.
Θυμάμαι ότι όταν ήμουν παιδί ο πατέρας μου, ήταν πολύ σκληρός άνθρωπος. Ήταν αλκοολικός και ιδιαίτερα βίαιος. Θυμάμαι όταν μεγάλωσα λίγο -ήμουν 11 ή 13 χρόνων- σκεφτόμουν "Γιατί μένουμε εδώ;". Σκεφτόμασταν "Υπάρχει η πόρτα. Μπορούμε να την ανοίξουμε και να φύγουμε. Δεν είναι κλειδωμένη". Όμως που να πάμε; Γι' αυτό έδωσα έμφαση σε αρκετά κορίτσια στο ’συλο της Μαγδαληνής. Που πηγαίνεις; Που θέλεις να πας;
Και μετά συνειδητοποιείς την ασχήμια της καταπίεσης. Οι αληθινοί καταπιεστές δεν χρειάζονται όπλο. Το μόνο που χρειάζονται είναι ένα βλέμμα. Έτσι λειτουργούν οι πραγματικοί καταπιεστές. Δεν απειλούν όπως όταν κρατούν όπλο και λένε "το καλύτερο που σου θέλω είναι να κάνεις αυτό που θέλω". Κοιτάζουν απλώς και λένε "Προσπαθείς να μου πεις ότι δεν θα κάνεις ότι σου λεω;" Και εσύ το κάνεις. Είσαι τόσο τρομοκρατημένος και τόσο γοητευμένος απ 'αυτόν που σε κακοποιεί -θα μπορούσε να είναι ένας συνεργάτης, ένας πατέρας μια μητέρα, ένα αφεντικό, ένας δάσκαλος. Οι σκληροί άνθρωποι γνωρίζουν ότι το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να εξωθήσουν, να παρακινήσουν, να πατήσουν το κουμπί και εσύ θα κάνεις τα υπόλοιπα. Εσύ θα δημιουργήσεις την καταπίεση.

Η ΑΦΕΤΗΡΙΑ
Ένα βράδυ στην κουζίνα, έκανα ζάπινγκ στην τηλεόραση και ακούω μια γυναικεία φωνή να λεει "Με απομάκρυναν γιατί ήμουν πολύ όμορφη". Και αυτή η φράση τράβηξε την προσοχή μου. Προφανώς η πρώτη μου σκέψη ήταν "Ποιος θα το έκανε αυτό επειδή ήσουν όμορφη;" Δεν είχα ιδέα τι θέμα είχε το ντοκιμαντέρ (σ.τ.μ. αναφέρεται στο ντοκιμαντέρ Sex in a Cold Climate). Νομίζω ότι πρέπει να είχα χάσει 5-10 λεπτά απ' αυτό. Το παρακολούθησα λοιπόν και με εντυπωσίασε. Έμεινα κατάπληκτος και έκλαιγα. Η γυναίκα μου ήρθε και της είπα τι είχα δει.
Μετά, την επόμενη μέρα, άρχισα να κρατώ σημειώσεις. ’ρχισα να ανακαλύπτω τον εαυτό μου να είναι πολύ εξοργισμένος γι' αυτές τις γυναίκες και υποθέτω για τον καθένα (που βρίσκεται σε ανάλογη κατάσταση). Εξοργιζόμουν ειδικότερα με τα μικρά πράγματα, όπως με τον τρόπο που οι καλόγριες- αδελφές έκαβαν τα μαλλιά των κοριτσιών που δραπέτευαν, τούς αφαιρούσαν τα ρούχα και κορόιδευαν το σώμα τους. Ήταν αυτές οι στιγμές που μου έκοβαν την ανάσα. Αν και εδώ δεν είχαμε την βαναυσότητα και σκληρότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης, ήταν κάτι μικρότερο, πιο εσωτερικό, πιο βίαιο που πραγματικά με εξόργιζε.
Και θυμήθηκα αμέσως μια καλόγρια για την οποία εργαζόμουν, όταν ήμουν 17 χρόνων. Ήταν ο σκληρότερος άνθρωπος που συνάντησα ποτέ. Φρόντιζε τις άστεγες γυναίκες του Λονδίνου και πάντα χαμογελούσε, πάντα είχε μια λάμψη στα μάτια της. Ήταν μια αληθινή Ιρλανδή. Ποτέ δεν είχα δει μια τέτοια σκληρότητα. Ήξερε πώς να πληγώνει τις γυναίκες. Ήμουν μόνο 17 χρόνων, τότε. Μπορούσε να κλειδώσει έξω, για όλη την νύχτα, μια γυναίκα απλώς και μόνο για ένα καπρίτσιο. Πάντα όμως μ' ένα τρόπο πολύ γοητευτικό. Και αυτό μου έμεινε για πάντα. Το κουβαλάω μαζί μου σαν ηθοποιός. Έμαθα πολλά απ' αυτή. "Ποτέ μην το παίζεις σκληρός, με την κακή έννοια". Αυτό δεν λειτουργεί. Οι αληθινοί κακοί είναι αρκετά ευχάριστοι. Στην πραγματικότητα δεν έχουν συνείδηση ότι είναι κακοί.

Η ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
Όπως οι ηθοποιοί ενθαρρύνονται να μην κρίνουν και να είναι ο εαυτός τους το ίδιο θα έπρεπε να συμβαίνει και με την κινηματογραφική κάμερα. Δεν θέλω η κάμερα να ευνοεί ή να έχει προκαταλήψεις για έναν χαρακτήρα. Θέλω η ταινία να είναι ωμή, ακατέργαστη και πραγματική. Ακατέργαστη με την έννοια ότι μια κάμερα στο ώμο ή σε τρίποδα χρησιμοποιείται και ότι η έμφαση πρέπει να δίνεται στον χαρακτήρα και όχι στην σύνθεση της εικόνας. Παρόλα αυτά δεν σημαίνει ότι κάνω ένα ντοκιμαντέρ. Σημαίνει απλώς ότι οι ηθοποιοί είναι ελεύθεροι να εξελίξουν την σκηνή χωρίς την δυσκαμψία που δημιουργείται από την κάμερα.

(δηλώσεις του Peter Mullan στο site www.Filmfestivals.com και στον κατάλογο του Φεστιβάλ Βενετίας 2002).