(Ο άνθρωπος του τραίνου)
του Patrice Leconte

Ένα τραίνο μπαίνει στον σταθμό μιας μικρής επαρχιακής πόλης. Ένας τυχοδιώκτης, ο Μιλάν, κατεβαίνει και κατευθύνεται στο φαρμακείο. Εκεί γνωρίζει τυχαία τον Μανεσκιέ, συνταξιούχο καθηγητή. Όλα μοιάζουν να χωρίζουν τους δύο άντρες...
Ο Patrice Leconte (Πατρίς Λεκόντ) είναι ένας από τους σύγχρονους Γάλλους σκηνοθέτες, με διεθνή αναγνώριση. Βραβευμένος με BAFTA και Σεζάρ για την ταινία Ridicule: Ο περίγελος της Αυλής, έχει επίσης προταθεί δύο φορές για τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών (Ridicule, Monsieur Hire) και για τη Χρυσή Άρκτο του Βερολίνου (Felix et Lola).
H φιλμογραφία του περιλαμβάνει μεγάλες ταινίες, όπως Ο δήμιος του Σαιν Πιερ, Ο εραστής της κομμώτριας, Ερωτικό τανγκό, Το άρωμα της Υβόννης, Οι αρχιδούκες, Une chance sur deux, Το κορίτσι της γέφυρας, Ο δρόμος των αισθήσεων κ.ά.
Στα απόσπασματα από συνέντευξή του περιγράφει την περιπέτεια της δημιουργίας της ταινίας Ο άνθρωπος του τραίνου...

Η ΑΦΕΤΗΡΙΑ
Η αφορμή ήταν ο Τζόνι Χαλιντέι. Συναντηθήκαμε στην απονομή των Σεζάρ του 1998 και μου είπε «Θα ήθελα κάποια μέρα να με σκηνοθετήσεις». Ήταν συγκινητικό. Δεν άρχισα να δουλεύω το project αμέσως, γιατί οι ιδέες μου χρειάζεται να μείνουν για λίγο σε μια γωνιά του μυαλού μου πριν ανθίσουν. Σιγά-σιγά οι εικόνες άρχισαν να παίρνουν σχήμα. Ακολούθησε η δεύτερη πρόκληση: να κάνω μια ταινία με τον Τζόνι Χαλιντέι και τον Ζαν Ροσφόρ.
(...) Με τον Ζαν είμαστε σαν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι! Πρέπει να συνεχίζω να τον εκπλήσσω και πρέπει να συνεχίζει να με γοητεύει...
(...) Με το εκκεντρικό δίδυμο στο νου μου, άρχισα να φαντάζομαι τη γαλλική επαρχία, ένα τραίνο, έναν άγνωστο άντρα...
Μίλησα γι'αυτό στον Κλοντ Κλοτζ και έδειξε ενθουσιασμένος με την ιδέα. Τρεις εβδομάδες αργότερα μου τηλεφώνησε για να μου πει την ιστορία. Ήταν εκπληκτική. Έγραψε το σενάριο και το γύρισα ακολουθώντας το σχεδόν κατά γράμμα.
Μια μέρα ο Κλοτζ μου έφερε μια λίστα με τίτλους. Ένας απ' αυτούς ήταν 'Ο άνθρωπος του τραίνου'. Δεν θυμάμαι κανέναν άλλον, ήταν ο τέλειος για μένα. Μου αρέσουν οι τίτλοι που θυμίζουν ονόματα γραμμένα κάτω από ζωγραφικούς πίνακες, όπως 'Το κορίτσι της γέφυρας', 'Ο εραστής της κομμώτριας'... Μου άρεσε επίσης ο τρόπος που ο τίτλος δίνει έμφαση στην έννοια της συνέχειας: ο άνθρωπος του τραίνου στην αρχή της ιστορίας δεν είναι ο ίδιος με αυτόν στο τέλος.

ΑΤΑΙΡΙΑΣΤΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ
Περισσότερες από τις μισές ταινίες που γυρίζονται έχουν αυτό το θέμα. Οι σκηνοθέτες και οι σεναριογράφοι, ως μαθητευόμενοι μάγοι, ενορχηστρώνουν την συνάντηση ανθρώπων που δεν θα'πρεπε να έχουν συναντηθεί ποτέ, για να δουν τι θα συμβεί. Στη δική μας περίπτωση, η αρχή του σεναρίου ήταν η συνάντηση των Τζόνι Χαλιντέι και Ζαν Ροσφόρ, και όχι των χαρακτήρων που υποδύονται. Οι κόσμοι τους είναι εξ ορισμού διαφορετικοί. Αν έπρεπε να παίξουν στο ίδιο συγκρότημα, θα χρειαζόταν σίγουρα πολύς καιρός μέχρι να καταφέρουν να συντονιστούν.

ΟΔΗΓΙΕΣ ΣΤΟΝ ΜΟΥΣΙΚΟ ΠΑΣΚΑΛ ΕΣΤΕΒ
Για την ακρίβεια του είπα «Ο Τζόνι είναι ο Ράι Κούντερ. Ο Ζαν είναι ο Σούμπερτ». Του ήταν αρκετό για να γράψει τη μουσική της ταινίας...Ήθελα το κάθε τι να υπογραμμίζει τη διαφορά ανάμεσα στους δύο άντρες. Όσον αφορά στον φωτισμό, σκεφτήκαμε ότι στον χαρακτήρα του Τζόνι θα ταίριαζαν καλύτερα ψυχροί, μεταλλικοί και γαλαζωποί τόνοι, ενώ ο χαρακτήρας του Ζαν θα ήταν περισσότερο 'καπνός και βελούδο'. Όταν ήταν και οι δύο μαζί, αυτές οι αισθητικές απόψεις θα έπρεπε να αναμιχθούν.

ΑΟΡΙΣΤΙΕΣ
Μου αρέσουν οι αοριστίες. Με ενοχλεί το να δείχνω τη ζωή με μεγάλη ακρίβεια. Η ταινία διαδραματίζεται στην περιοχή του Ανονέ, αλλά το όνομα της πόλης δεν αναφέρεται ποτέ. Προέρχομαι κι εγώ από την επαρχία και δεν περιγελώ αυτή τη ζωή. Ήθελα όμως να αποφύγω τις συνηθισμένες γραφικότητες.
(...) Συνειδητά ή ασυνείδητα, προσπαθώ να κάνω ταινίες που να μην μπορούν εύκολα να τοποθετηθούν σε μια ορισμένη χρονική περίοδο. Όταν ο Μιλάν κάνει μάθημα Γαλλικών σε ένα παιδί, του προτείνει ως θέμα έκθεσης 'τι θα έκανε η Ευγενία Γκραντέ, αν είχε τηλέφωνο;' Δεν χρησιμοποίησα το 'κινητό τηλέφωνο', γιατί δεν ήθελα να γίνω πολύ συγκεκριμένος. Δεν έχω ακριβώς παρελθοντικές τάσεις, ούτε όμως είμαι και τόσο μοντέρνος. Επιτρέπω στο κοινό μου να δραπετεύει σε άλλους κόσμους, σε αδιευκρίνιστο χρόνο, και να δίνει σημασία κυρίως στους χαρακτήρες και όχι στο περιτύλιγμα. Αυτό σημαίνει ότι η ταινία θα 'γεράσει' λιγότερο γρήγορα...

(Πηγή: Δελτίο τύπου)